Η Πασχαλιά του κορωνοϊού

Είδα δυο φίλους, μακριά ο ένας από τον άλλο, να κουνούν τα χέρια για να συνεννοηθούν.
Αυτό είναι το Πάσχα του κορωνοϊού.
Και ύστερα τους ξέφυγε ένα χαμόγελο, που μου φάνηκε πως στο τέλος έσβησε. Μπα, ιδέα μου θα ’ταν. Το χαμόγελο είναι η ωραιότερη μουσική.
Τι να πουν και οι ποιητάδες τώρα, που μια λαμπάδα την Ανάσταση, μπορεί να κάψει τα μαλλιά μας.
Πάντα αναρωτιόμουνα πώς κάνουν Πάσχα οι ποιητές, οι λόγιοι, οι μοναχοί, τα ‘φερε έτσι η ζωή, που πήρα τις απαντήσεις μου.
Και τα στιχάκια ξεράθηκαν μπροστά στην ορμή της Ιστορίας.
Να σου στείλω διαδικτυακά, να μου στείλεις, τι να σου πω, τι να μου πεις;
Δυο λέξεις θυμάμαι μόνο και κάθε βράδυ τις μετρώ μέχρι το 300. «Χρόνια πολλά».
301 θα μετρήσω στα τέλη του Απρίλη.
Να πλησιάνουν τα χρόνια, να ‘λθουν καλύτερα, να γεμίσει και πάλι η ζωή με τη συνήθεια που αποδείχθηκε η “αγία συνήθεια”.