Πατρίδα – Οικογένεια – Θρησκεία!
Τι; Πώς είπατε; Σους μπρε, που έλεγε κι η Λωξάντρα.
Καραδοκούν στις γωνίες των δρόμων και των κοινωνικών δικτύων, οι μεγάλοι, πεφωτισμένοι, αποκλειστικοί κάτοχοι της μοναδικής αλήθειας, που ωσάν ιεροεξεταστές, ή, Κου Κλουξ Κλαν του Αμερικανικού Νότου, θα μας δείξουν με το δάχτυλο και θα μας πουν «φασίστες» και φιλοχουντικούς.
Γιατί; Επειδή τη φράση αυτή, την έκανε σλόγκαν η χούντα των Συνταγματαρχών…
Με αυτή τη γελοία λογική, σκεφτείτε πόσες μεγάλες αξίες θα έπρεπε να έχουμε απεμπολήσει από τη ζωή μας, επειδή, τις λέξεις που τις εκφράζουν, τις έχουν χρησιμοποιήσει κατά κόρον, σάπιοι άνθρωποι, λαϊκιστές πολιτικοί, ύποπτες ΜΚΟ, παραθρησκευτικές οργανώσεις.
Αγάπη, Ισότητα, Δικαιοσύνη, Νομιμότητα..
Κάποιοι ανεκδιήγητοι… θα μας τάραζαν έλεγαν στη Νομιμότητα και κατέληξαν να έχουν με τους νόμους τους αποφυλακίσει, όλους τους μεγάλο-εγκληματίες πριν λίγα χρόνια.
Απενοχοποιούμαστε!
Γινόμαστε ανάχωμα, στη λεκτική βία με την οποία μπορεί να έρθει αντιμέτωπος, ο οποιοσδήποτε από εμάς, τολμήσει να μιλήσει δημόσια για Πατρίδα, Οικογένεια και Θρησκεία!
Βάλτε τα σε όποια σειρά θέλετε!
Αυτή, είναι η δική μου!
Η Πατρίδα μας!
Αυτή η κουκίδα στο απέραντο του κόσμου, αυτό το Αχ Ελλάδα σ’ αγαπώ που τραγούδησε ο Παπάζογλου, το Φως, ο Πολιτισμός που ταξίδεψε στα πέρατα της οικουμένης, οι λέξεις που γέννησε η γλώσσα της, Νοσταλγία, Έρωτας, Χαρμολύπη, Φιλότιμο, Φιλοξενία!
Η οικογένεια μας!
Το ορμητήριο μα και το καταφύγιό μας! Στις χαρές και στις λύπες!
Η αγκαλιά του πατέρα και της μάνας, το χέρι του αδερφού στα δύσκολα και τα εύκολα!
Εκεί, μαζί όσο μακριά κι αν βρεθεί ο ένας από τον άλλο.
Ναι, η φράση «ζακέτα να πάρεις» και το μήνυμα στο κινητό «Σου στέλνω πίτα, κεφτεδάκια και παστίτσιο» , αυτά τα ασήμαντα, ενίοτε αστεία, είναι κάτι μοναδικό που δεν το έχουν πολλοί λαοί στην κουλτούρα τους.
Θρησκεία!
Τώρα θα μιλήσω αποκλειστικά για εμένα, γιατί ίσως δεν αποτελώ το αντιπροσωπευτικότερο δείγμα καλής Χριστιανής.
Δεν εκκλησιάζομαι συχνά, δεν τηρώ αυστηρά τις νηστείες της Ορθοδοξίας.
Όμως, επειδή ο Χριστός είναι Αγάπη, αισθάνομαι ότι είμαι αβίαστα πιστή στον Λόγο Του.
Στην ουσία του Λόγου Του.
Είμαι περήφανη που η θρησκεία μας, με κάποιες εξαιρέσεις δυστυχώς, δεν είναι θρησκεία μουλάδων.
Που είναι ανεκτική, δημοκρατική και σέβεται τις θρησκείες των άλλων.
Που στους χώρους λατρείας, μπορώ να μπω με μίνι, με μάξι, με παντελόνι ή με φόρμα γυμναστικής.
Που όταν μοιράζει ένα πιάτο φαΐ σε ανήμπορους, δεν τους ρωτάει αν είναι Χριστιανοί, ή Μουσουλμάνοι, ή Βουδιστές…
Είμαι περήφανη, γιατί στους αγώνες του Έθνους για Ελευθερία, απλοί κληρικοί, σήκωσαν τα ράσα, ζωστηκαν τ’ άρματα και χύσανε το αίμα τους.
Αυτά για τα οποία δεν είμαι περήφανη, απλά τα προσπερνάω κι όταν νιώσω ότι ο λόγος μου θα πιάσει τόπο, τα στηλιτεύω.
Πατρίδα – Οικογένεια – Θρησκεία!
Οι διαχρονικές σταθερές μας!
Τα σημεία αναφοράς μας!
Οι αόρατοι ομφάλιοι λώροι, που μας συνδέουν με το αρχέγονο κύτταρό μας ως ράτσα!
Δεν τα διαπραγματευόμαστε, δεν αρνιόμαστε, δε ντρεπόμαστε να πούμε ότι είμαστε περήφανοι γι’ αυτά!
Και είμαστε Δημοκράτες!
