Η περιπέτεια ενός υποψηφίου Δημοτικού Συμβούλου

Όταν αποφάσισα να συστρατευτώ στο πλάι ενός άξιου δημάρχου του Γιάννη Μαλανδράκη, δημάρχου Πλατανιά Χανίων, τα είχα ζυγίσει όλα ή σχεδόν όλα.
Την πιθανότητα αποτυχίας, το ψυχολογικό στραπατσάρισμα, την υπερέκθεση στα Μ.Μ.Ε, τον χρόνο επικοινωνίας που θα πρέπει να δαπανήσεις, τις φιλίες που δοκιμάζονται  τις «δοσοληψίες» που ενδεχομένως θα ήσουν υποχρεωμένος να κάνεις , τις παραχωρήσεις από τις αρχές σου, την επικρατούσα αντίληψη στις επαρχίες « και ήντα θέλει εδά τούτοσες;» και άλλα πολλά.
Μπήκα στον προεκλογικό αγώνα με συγκρατημένη αισιοδοξία κουβαλώντας το όνομά μου, την πολιτική και κοινωνική μου διαδρομή, την δράση στα κοινωνικά και πολιτικά δρώμενα τα προηγούμενα χρόνια και προφανώς την άγνοια κινδύνου του πρωτάρη.
Βέβαια είχα μάθει από την μαχόμενη δικηγορία, που ασκώ, να εξαντλώ και το τελευταίο δευτερόλεπτο για να διεκδικώ «το δίκιο» του πελάτη.
Όλα τα είχα υπολογίσει εκτός από ένα. Το φαγοπότι, που θα συναντούσαμε ως συνδυασμός σε κάθε στάση που πηγαίναμε, σε κάθε χωριό που θα σταματούσαμε.
Όπως είπε και ένας φίλος «χιλιόμετρα φύλλα ανοίχθηκαν για τα καλτσούνια που κατασκευάσθηκαν και προσφέρθηκαν με αγάπη και άδολη Κρητική φιλοξενία».
Το μέλι έρεε άφθονο, τα τυριά εν είδη δοκιμαστών εξαφανίζονταν,  οι μεζέδες περίσσευαν, τα χωρά με ευθύνη νυν και άλλων υποψηφίων καθημερινά ανταγωνίζονταν ποιο θα προσφέρει τα καλύτερα εδέσματα. Η τσικουδιά βέβαια είχε την τιμητική της. Αν έπινες συνεχόμενα στο τέλος της διαδρομής θα ήσουν κουδούνι, αν δεν έπινες, κινδύνευες να παρεξηγηθείς με ψηφοθηρικές συνέπειες.
Η όλη όμως διαδικασία της προεκλογικής περιήγησης, για έναν παρατηρητή είχε και άλλες εκδοχές. Ήταν τα ειλικρινή χτυπήματα στην πλάτη, οι νέες γνωριμίες, οι δημόσιες επικρίσεις, οι εκκλήσεις από παλιούς για επιλογή τους, η αδυναμία του νεοεισερχόμενου να ανταγωνιστεί παλιές μα δοκιμασμένες αποτελεσματικές μεθόδους. Τα τηλέφωνα σε γνωστούς και φίλους , η συμμετοχή σε τραπέζια, σε γιορτές, σε κοινές συναθροίσεις. Και ξαφνικά βρισκόσουν σε ένα ενδημικό φαινόμενο της Κρήτης που ή συμβιβάζεσαι ή προσπαθείς να το μετριάσεις και δεν είναι άλλο από την συνάθροιση στα Κυριακάτικα μνημόσυνα.
Είναι κάτι που δεν μπορείς να το διαχειριστείς. Βρέθηκα αντιμέτωπος με έναν παλιό φίλο, ο οποίος μου δήλωσε ευθέως, ότι δεν με ψηφίζει. Και όταν τον ρώτησα ευγενικά να μου πει τον λόγο τουλάχιστον της απόφασής του μου απάντησε «Μα δεν ήρθες στην κηδεία της μάνας μου ούτε σε κανένα μνημόσυνο και φυσικά έμεινα κάγκελο». Πέραν του γεγονότος ότι δεν το είχα πληροφορηθεί ή πιο σωστά δεν το είχα συνειδητοποιήσει διότι δεν έχω πρώτο μέλημα να διαβάζω τις στήλες μνημοσύνων στις εφημερίδες, τον ευχαρίστησα και του είπα καλά θα κάνει να μην με ψηφίσει για τον λόγο αυτό αλλά το κριτήριό του είναι λάθος.
Ίσως μάλλον κατάλαβε το λάθος του και φεύγοντας μου εξεδήλωσε την αγάπη του στο πρόσωπό μου , λέγοντας μου εν είδη παραχώρησης «καλά μπορεί να πω στην γυναίκα μου να σε ψηφίσει».
Εκ των υστέρων βέβαια πληροφορήθηκα, ότι είχε μεγάλη υποχρέωση σε άλλον συνυποψήφιο μου και για τούτο με απέφυγε.
Όμως κοινωνιολογικά, πέραν της ανθρώπινης διάστασης του μετριασμού του πόνου που αντικειμενικά βιώνει κάποιος σε έναν θάνατο όταν δηλώνει την παρουσία του υπάρχει και η σχεδόν κοινωνικά αναγκαία παρουσία του κόσμου σε θλιβερές συναντήσεις θανάτου, που αντικειμενικά αποτελούν βάρος για του οικείους. Δυστυχώς για κάποιους αποτελεί βαρόμετρο κοινωνικής αποδοχής η συμμετοχή σε τέτοιου είδους εκδηλώσεις.
Η εκτίμηση στο πρόσωπο κάποιου δεν μπορεί να μετριέται μέσα από τέτοιες διαδικασίες. Και όμως υπάρχουν και θα πρέπει να τις συναγωνιστείς, αν θες να είσαι «στον αφρό». Προσωπικά προσπαθώ να κρατήσω το μέτρο.
Οι σχέσεις των συνυποψηφίων στην διάρκεια της εκλογικής διαδικασίας είναι πολύ σπουδαίες για την επίτευξη των στόχων.
Η συνοχή της ομάδας και της συλλογικής παρουσίας είναι κατά την γνώμη μου πολύ σπουδαία.
Βέβαια οι κουμπαριές, οι συντεκνιές, οι ανθρώπινες σχέσεις  είναι σε πρώτη προτεραιότητα. Και κατά την γνώμη μου, οι φιλίες αυτές είναι οι πιο δυνατές όχι μόνο για ψηφοθηρικούς λόγους. Γιατί αντέχουν στον χρόνο. Υπήρχαν και θα υπάρχουν.
Οι σχέσεις δοκιμάζονται μετά τις εκλογές, ειδικά τα πρώτα 24ωρα, όπου έχουν ξεδιπλωθεί , οι δοσοληψίες, οι ανταλλαγές ψήφων , η κατευθυνόμενη σταυροδοσία. Και οι διαψεύσεις.
Είναι γεγονός ότι συναισθηματισμοί και πολιτική ενασχόληση δεν πάνε μαζί. Θέλει γερό στομάχι, και των εγωισμό του κάθε υποψήφιος να τον «τσαλαπατήσει» κυριολεκτικά. Αν έχεις «αυτιά» μαθαίνεις και ακούς. Παρατηρείς ανθρώπινες συμπεριφορές , νοοτροπίες. Διαφωνίες υπάρχουν. Αλλά αυτή η καταραμένη λέξη που λέγεται ελπίδα , είναι εδώ έστω και ως σταγόνα ζωοφόρος για να σε κρατάει ζωντανό.
Δεν υπάρχει λόγος να ακολουθήσεις τις παλιομοδίτικες μεθόδους.
Την συλλογή παρουσιών σε μνημόσυνα, την αναζήτηση πρώτης θέσης σε κοινωνικές εκδηλώσεις ,της ανάλωση της προσωπικότητας σου σε χαιρετούρες απεριόριστου αριθμού αγνώστων ανθρώπων, το εξευτελιστικό μοίρασμα σταυρωμένων ψηφοδελτίων, τους εκβιασμούς για την ρευστοποίηση σε ψήφους προεκλογικών ρουσφετιών, τα αλλεπάλληλα τραπεζοκυκλώματα ένα μήνα πριν τις εκλογές , και διάφορα άλλα.
Όμως τα ζήσαμε όλα αυτά και τα αντιμετώπισα. Κάπου αισθάνεσαι, ότι, είσαι εκτός συναγωνισμού, αλλά τελικά η κοινωνία έχει ανάγκη από όλα τα χρώματα για να εκφραστεί. Και θέλει πολύ δουλειά για να αλλάξει προς το καλύτερο. Θέλει αγώνα και αγωνία. Να νοιάζεσαι για το τι γίνεται δίπλα σου και όχι από θέση κριτικής να βαυκαλίζεσαι.
Αυτή είναι νομίζω η ευθύνη κατά την Καζαντζάκεια σκέψη.
Να συμμετέχεις, να παλεύεις, να προχωράς.
Πήρα την απόφαση, συμμετείχα, τώρα σχεδιάζουμε, προχωράμε και φυσικά θα έρθει και η ώρα του απολογισμού  στις επόμενες εκλογές.