Η ποιήτρια….

Η Κική Δημουλά.
Τακτικό μέλος των Αθανάτων, όπως είναι γνωστό.
Με βραβεία και διακρίσεις στην πατρίδα και εκτός αυτής.
Αναγνωρίσιμη και λατρεμένη στην προτίμηση των αναγνωστών.
Σύζυγος ποιητή επίσης, του Αθω Δημουλά, του οποίου κράτησε το επώνυμο…
Η ποίησή της λέει, κυριαρχείται από την απώλεια, τον χρόνο, την απουσία, τη φθορά, τη μοναξιά…
Πιστεύω και τον “υποδόριο σαρκασμό”, την πνοή με την οποία κερνά, το αφηρημένο, το άψυχο, αλλά, και το διφορούμενο, το χιούμορ… την έμμεση καταγγελία.
Δεν γλωσσοπλάθει κρατώντας το θέμα της λέξης, και, θυσιάζοντας την κατάληξη, αλλά, επιλέγει ταχύτατα τη λέξη και την κτίζει μαγικά στο προσωπικό της ποιητικό παζλ, με το έτσι θέλω, ώστε να υπηρετήσει το νοηματικό της πλάνο. Σ’ αυτό το “ρόλο” κυρίως, τη δοκιμοποιεί, τη λέξη.
Παραγωγικότατη στα 84 χρόνια της, η Δημουλά, κρατά τα μύρα για την “όσφρηση” της καρδιάς, κρατά τα χρώματα για την “όραση” της ψυχής, τόσο ωραία και φρέσκα, όσο το έαρ τελειοποιεί το κάλλος της εποχής του, και το αντικατοπτρίζει στη δροσοσταλίδα που καλημερίζει τις ημερομηνίες στα μέσα του Μάη… στα τέλη του Μάη… Το στερνοπαίδι του, δηλαδή. Οταν θα διαβάζονται αυτές οι γραμμές… Χαίρε ω χαίρε… καλοκαιράκι αγάπη μου, 2015!!
…Αριστ. Πανεπιστ. Θεσσαλονίκης, Θεολογική Σχολή.
Η ποιήτρια αναγορεύτηκε σε επίτιμη διδάκτορα της Σχολής αυτής, και αντιφωνεί σεμνά.
Ζητά λίγο χρόνο να ελέγξει τη συγκίνηση λέει των εισιτήριων εξετάσεων…
Στις οποίες εξετάσεις, θεωρεί ότι ήρθε… επιλαχούσα.
Για να συμπληρώσει με… “κρυπτοσέμνωμα” που εμφανίζει ως μετριοφροσύνη.
«Στο μάθημα της φιλοδοξίας ή της έπαρσης, παραμένω αδιάβαστη».
Συνεχίζει…
«Με ανακηρύξατε επίτιμη της συμπάθειάς σας… Σας ευχαριστώ θερμά…
Σας παρέσυρε αυτή η… κακόφημη πλάνη και την ευχαριστώ κι αυτή…».
Φόρεσε την τήβεννο, προσπαθεί να δαμάσει τη συγκίνηση, κάνει χιούμορ, μοιράζει δροσιά και αισθήματα από την αιώνια εφηβεία της, και δέχεται θερμά χειροκροτήματα!
…«Για να γίνεις καλός Χριστιανός πρέπει να έχεις ποιητική ψυχή, πρέπει να είσαι ποιητής…» είναι ρήση του ταπεινού Αγίου Πορφυρίου των Καυσοκαλυβίων.
Την επανέλαβε ο κ. Χρυσόστομος Σταμούλης, τονίζοντας τη σχέση που έχει η ποίηση με τη θεολογία.
Η ποιήτρια, μας παραχωρεί την εικόνα των ανοιγμένων χεριών της δακτυλιδωμένων, με τα φυσικά γνωρίσματα του χρόνου ορατά…
Οι γραμμές στις παλάμες, έχουν “αποτυπώματα”…
Διάβηκε και διαβαίνει η Ποίηση, οδηγώντας την εμπνευσμένη γραφή της! Εκείνη τη γραφή, που αποβαίνει τόσο δημοφιλής…
«Ακόμα νύχτα λέγεται εκτός εάν εν λευκώ αισιοδοξείς. Από παντού με χαιρετούν σκούρα μαντίλια ακυμαντότητας χαμομηλιών αναπνοές κλεφτοφάναρες καθώς κατευθύνονται προς την ευωδία της ενορίας τους.
Ψηλόλιγνες χρυσαφιές βελόνες μπηγμένες κατακόρυφα στο τρεμουλιάρικο κορμί της αντανάκλασης από αναμμένα ακόμα φώτα σπιτιών και καϊκιών μοιάζουν στραβά κεράκια αναλιωμένα σε χέρια αμαρτωλά επιφανειακών νερών.
Ταξιδεύω. Συγκρούσεις σταυρών παρακάμπτω διασχίζω το Μεγάλο Σάββατο και τη μικρή μου χρήση ολοταχώς για να προφτάσει ο πιστός προορισμός μου κάποιαν ανάσταση ληστών προσδοκώμενων.
Θα σε υποστηρίξω».
(Κική Δημουλά)
“Μικροπωλητές Μύρων”