Αν έγραφαν οι ποιητές* για δόξα και για πλούτη,
θαν’ ήτανε οι πιο τρανοί μες τη ζωή ετούτη.
Μα αυτοί τη δόξα δεν κοιτούν, χρήματα δεν ζητούνε
τίτλους και αξιώματα ποτέ δεν κυνηγούνε.
Τον πόνο τους τον κάνουνε γλυκύτατο τραγούδι
και την αγάπη, της ζωής το πιο όμορφο λουλούδι.
Υμνούν της φύσης τσ’ ομορφιές, τον έρωτα, τ’ αστέρια,
την άνοιξη και τα πουλιά, πονούνε τη μιζέρια.
Τιμούνε τη φτωχολογιά, τα νιάτα τ’ ανθισμένα
θρηνούνε για τα όμορφα όνειρα τα σβησμένα
Και θέλουνε για αμοιβή, μονάχα να ελπίζουν
πως κάποιες αδειανές καρδιές, μπορεί να τις γεμίζουν.
*Ευνόητο είναι ότι το ποίημα εννοεί τους παλαιούς γλυκούς και ρομαντικούς ποιητές, τους γεμάτους αγάπη και καλοσύνη για τους πάντες και τα πάντα.
