Η πληγή της Πέτρας

Αργεί ακόμη να ξημερώσει. Είναι πολύ μακρύ το σκοτάδι. Κι όμως το ξέρεις. Ήρθε η ώρα του καιρού. Και προετοιμάζεσαι. Στα ριζά του λυκαυγές, ξαποστένει η σιωπή σου.
Είναι πολλοί οι ασκιανοί. Όπου υπάρχει πολύ φως, υπάρχουν και πολλές σκιές. Η πυρά είναι αναμένη. Και ανημένεις τα πυρωμένα καρβουνα της ψυχής σου. Που πάνω τους θα χορέψεις ξυπόλητος. Εδώ κοντά είναι η πηγή της ρίζας. Ως μιά πληγή. Η πληγή της πέτρας. Της γης σου. Έχει πολλές πληγές η γη σου. Εξαγνισμένες απο τα γερακοκούδουνα της βροντόλυρας. Πλύθηκε το εντός σου με το δάκρυ που δεν πρόβαλε. Αυτό είναι το πιο καυτό δάκρυ. Και το αγρίμι σε κοιτά κατάματα. Το νιώθεις. Και σε νιώθει. Αργά βήματα πάνω στον άθο. Σκόνη που σηκώνεται. Καθώς ο ρυθμός γίνεται όλο και πιο γρήγορος. Είσαι έτοιμος τώρα να πατήσεις τ’ αναμένα κάρβουνα. Εχοντας την εκσταση του μύστη. Πριν τον καθαρμό των πληγών. Υψωμένα τα χέρια σε επίκληση.
Ο χρόνος σέρνει βαριά τα βήματά του. Λες και θέλει να σταματήσει. Οι άνεμοι έφυγαν απόψε. Εχει μιά κοφτερή ξαστεριά ο νους σου. Η καταιγίδα άφησε βαθιέ ρυτίδες πάνω στην αρχαία σου πέτρα. Σημάδια πάλης. Του εντός σου . Με το όνειρο. Που πρέπει να’σαι άγρυπνος για να το δεις. Και να το ζήσεις. Ένα άγρυπνο όνειρο είναι η πραγματικότητα. Μιά άγρυπνη πληγή, στο ξημέρωμα που αργεί. Κάτω απο ένα ανάποδο φεγγάρι.
Μισογεμάτο απο τις σιωπές. Που διηγούται τις ιστορίες. Και τους μύθους σου. Αρχέγονο τραγούδι που ακόμα τραγουδιέται. Αρχέγονο ταξίδι που ακόμα συνεχίζεται. Εις το διηνεκές. Το εκκρεμές του χρόνου ταλαντεύεται. Σα να παίζει τις χορδές της ρίζας. Κρατά τον ρυθμό. Φτιάχνει τον ρυθμό. Το τραγούδι του χρόνου. Που είναι αργόσυρτο νανούρισμα. Μιας νεράιδας. Που νανουρίζει τις πληγές σου. Που είναι και της γης σου πληγές. Αργεί το ξημέρωμα. Όταν είναι πολυ μακρύ το σκοτάδι.