Η «πλούσια» γιαγιά…

Μια γιαγιά που είναι σήμερα πάνω από 85 ετών, μένει σε ένα ημιυπόγειο στο κέντρο της πόλης των Χανίων και με την λιγοστή σύνταξη που παίρνει τα φέρνει βόλτα μια χαρά. Δοξάζει τον Θεό και ευχαριστεί την Παναγία για τις χαρές που έχει….
Παντρεύτηκε σε μικρή ηλικία όπως συνήθιζαν στα χρόνια της να παντρεύουν οι γονείς τα κορίτσια τους. Είναι πάνω από είκοσι χρόνια που της άφησε χρόνους ο μακαρίτης ο άνδρας της, που από αυτόν κληρονόμησε την μικρή σύνταξη που παίρνει. Απέκτησαν μια καλή και σωστή οικογένεια, που με την ευλογία του Θεού έφεραν στον κόσμο τρεις κόρες και ένα γιo που τα ανέθρεψαν με τις καλύτερες συνθήκες οικογενειακής, θρησκευτικής και κοινωνικής επικρατούσας αντίληψης.
Με τις δύο κόρες της με τις οικογένειές τους να μένουν πάνω από αυτήν, έχει συντροφιά συνέχεια, πότε με τις κόρες, πότε με τους γαμπρούς, μα ακόμη περισσότερο με τις εγγονές της να της κρατούν συντροφιά συνέχεια.
Το πρόσωπο της καλής γιαγιάς λάμπει από χαρά, γελά και καμαρώνει για τα πλούτη αυτά, που δεν τα συγκρίνει με τίποτα άλλο, όπως λέει.
Έχει και φιλενάδες που την επισκέπτονται συχνά, που με χαρά της καλοδέχεται. Μερικές από αυτές της λένε. « Αχ καλή μου φιλενάδα τι όμορφα που περνάς με τα παιδιά, τους γαμπρούς και τα εγγόνια κοντά σου». Αναστενάζουν και λυπούνται που τα δικά τους παιδιά ζούνε μακριά τους, μονολογώντας. «Και να θέλουν δεν μπορούν να μας βρεθούν όταν τα έχουμε ανάγκη. Είσαι τυχερή καλή μου φιλενάδα».
Φιλενάδες της που έχουν οικονομική ευχέρεια και μένουν σε δικό τους σπίτι με ανέσεις, της λένε πολλές φορές στις επισκέψεις τους. Πώς μπορείς και μένεις σε αυτό το ημιυπόγειο; Με χαμόγελο και με πρόσωπο που λάμπει από ευτυχία και καλοσύνη τους απαντά. «Μα δεν βλέπεις πώς λάμπει το φτωχικό μου; Κάθε ώρα και κάθε στιγμή έχω ότι καλύτερο υπάρχει στον κόσμο, τα παιδιά και τα εγγόνια μου που δεν με αφήνουν καθόλου χωρίς την συντροφιά τους. Μόνο η παρουσίες τους μου αρκούν» και κάνει τον σταυρό της δοξάζοντας τον Θεό και όλους τους Αγίους για αυτήν την ευλογία που με την χάρη τους απολαμβάνει.
Έχει πολλά θρησκευτικά βιβλία και εικόνες Αγίων, που όση ώρα δεν έχει παρέα, βάζει τα γυαλιά της και σιγά – σιγά τα διαβάζει κάνοντας ευλαβικά τον σταυρό της. Σχολείο δεν πήγε στις μεγάλες λεγόμενες τάξεις του δημοτικού, γιατί στα χρόνια εκείνα οι γονείς θεωρούσαν ότι τα κορίτσια δεν ήταν ανάγκη να ξέρουν πολλά γράμματα, έπρεπε να μάθουν να κάνουν τις δουλειές του σπιτιού και να ετοιμάζουν την προίκα τους Έτσι δυσκολεύεται λίγο στο διάβασμα, δεν το άφησε όμως ποτέ. Η θέληση ξεπερνά την κάθε δυσκολία. Με αυτά και με τα άλλα περνά την μέρα της.
Η βοήθεια και η ελεημοσύνη είναι στο πιστεύω της, έτσι ποτέ δεν έδιωξε ξένο που έτυχε να της κτυπήσει την πόρτα και να της ζητήσει βοήθεια.
Με μεγάλη χαρά τους προσφέρει ό,τι μπορεί και πολλές φορές λυπάται λέγοντας, «μακάρι να είχα την δυνατότητα να προσφέρω έστω και λίγο παραπάνω σ΄αυτόν που μου έστειλε ο Θεός στην πόρτα μου, έστω και το λίγο ευλογία είναι».
Υπάρχουν όμως και συνάνθρωποι μας, μονολογεί, «που κοιμούνται στον δρόμο χωρίς να νοιάζεται και να μεριμνά κανείς για αυτούς, ούτε να ρωτά ποιοί είναι, τι ανάγκες έχουν και τι βοήθεια χρειάζονται». Είναι αμαρτία να μην νοιάζεται κανείς γι αυτούς.
Πόσοι και πόσοι συνάνθρωποί μας δεν έχουν ένα κεραμίδι να βάλουν την κεφαλή τους από κάτω να ξαποστάσουν, ή ένα πιάτο φαγητό έστω και κρύο, ούτε μια κουβέρτα να σκεπαστούν τα κρύα βράδια του χειμώνα.
Αυτές τις σκέψεις σιγομουρμουρίζει και δοξάζει τον Θεό για ότι έχει.
Όταν την επισκέπτομαι, πολλές φορές δεν με αντιλαμβάνεται όταν μπαίνω γιατί η ακοή της δεν είναι και τόσο καλή, και τυχαίνει να είναι απορροφημένη στο διάβασμα. Όταν με βλέπει να κάθομαι στην καρέκλα να την παρατηρώ μου λέει, «πότε ήρθες και δεν σε άκουσα». Χαμογελά λέγοντας, καλύτερα που δεν ακούω καλά παρά να μην βλέπω».
Δόξα τω Θεό. Έχω την υγειά μου, τα παιδιά μου, τα εγγόνια μου και τους γαμπρούς μου που ας έχουν την ευχή μου όλοι με αγαπούν, με προσέχουν, πάντα μου προσφέρουν ότι χρειάζομαι και όποτε τους ζητήσω κάτι με βοηθούν χωρίς δεύτερη σκέψη λέγοντας μια γιαγιά την έχουμε….
Τις Κυριακές και εορτές απαραίτητα πήγαινε τότε που μπορούσε να περπατά, στην Εκκλησία, όπου είχε δικό της χώρο κοντά στο τέμπλο για να ακούει καλύτερα την λειτουργία. Τώρα που δεν μπορεί να περπατά με ευκολία, όλο και κάποιο θα παρακαλέσει να την βοηθήσει να πάει για να πάρει αντίδωρο από το χέρι του ιερέα.
Αυτός είναι ο πραγματικός πλούτος, η πραγματική ευτυχία του ανθρώπου, όταν το καταλαβαίνει και πραγματικά το αξίζει, όπως η καλή μας η γιαγιά, που ας αποτελέσει οδηγό και παράδειγμα για όσους δεν κατανοούν το πραγματικό νόημα της ζωής.
Αυτό το κείμενο είναι αφιερωμένο στην αγαπημένη μου πεθερά που έχει κερδίσει την αγάπη στην οικογένεια, τους συγγενείς, φίλους και γνωστούς. Το αξίζει και με το παραπάνω άλλωστε.
Να μας ζήσεις πολλά – πολλά χρόνια ακόμη με υγεία, να απολαμβάνουμε την αγάπη σου και να δίνεις μαθήματα ανθρωπιάς σε όλους που σε γνωρίζουν και έχουν κερδίσει την αγάπη σου….