«Αυτή η πόλη είναι αυτό που είναι, γιατί οι πολίτες της είναι αυτό που είναι».
Πλάτων
Τα Χανιά μας, μια μικρή πόλη γεμάτη ιστορία, γεμάτη από μυνήματα, γεμάτη στολίδια, ομορφιά και γοητεία, γεμάτη από κατακτήσεις και κατακτητές έχει πια αφεθεί στο έλεος του χρόνου που τη σημαδεύει όλο και πιο βαθιά, όλο και πιο σκληρά. Εξουσίες, ρόλοι, αναφορές, πράξεις, έργα, όλα θυσία στο βωμό ενός ανούσιου και πρόσκαιρου κέρδους. Η ουσία και η αδιαμφησβήτητη περηφάνια της στέκει αγέρωχα και υπομονετικά περιμένοντας να την αγγίξει το λαμπερό φως του αληθινού πολιτισμού, εκείνου που κάνει πράξεις και έργα από αγάπη για το τόπο, που σέβεται το περιβάλλον που ζουν και εργάζονται οι άνθρωποι του. Eκείνου του πολιτισμού που ετοιμάζει και προσπαθεί να φιλοξενεί με τιμιότητα και σεβασμό τους επισκέπτες του, εκείνου που αξιολογεί την ιστορία του που σχεδόν πάντα είναι γραμμένη με αίμα, εκείνου που ελπίζει και προσπαθεί για ένα σπουδαιότερο, φωτεινότερο μέλλον. Εκείνου του πολιτισμού που κληροδοτεί ένα σπουδαιότερο κληροδότημα από εκείνο που του παραδόθηκε. Αυτό τον πολιτισμό πρώτιστα έχουν ανάγκη τα Χανιά μας. Η δράση της αδράνειας, του φόβου, της αναστολής, της ανεπάρκειας, πρέπει να σταματήσει και επιτέλους να υπάρξει η δράση αυτή που κινητοποιεί, που ανταμείβει, που δημιουργεί, που ονειρεύεται. Η δράση που υποκινείται από την αγάπη, την δημιουργία και το σεβασμό. Είναι πάρα πολλά τα χρόνια μέσα στα οποία τα κίνητρα για μια αξιοπρεπή αντιμετώπιση των προβλημάτων της πόλης μας ήταν τα εντελώς λάθος, όπως είναι και πάρα πολλά τα χρόνια που η πόλη έχει αφεθεί στην τύχη της. Τις προυποθέσεις για ένα προορισμό μαγικό, για ένα τόπο που αξιολογεί τον εαυτό του κι στη συνέχεια περιμένει να τον αξιολογήσουν και οι επισκέπτες του, τα Χανιά τις έχουν όλες. Πώς να πείσουμε τους άλλους ότι αξίζει αυτή η πόλη όταν όλοι εμείς αδιαφορούμε και καταστρέφουμε την αξία της; Πώς να κρατήσουμε ψηλά την ιστορία και τη σημασία αυτού του τόπου εάν η αδυναμία και η αδιαφορία ξεκινά από τα μεγάλα και καταλήγει ακόμα και στα πολύ μικρά. Επαινόντας το αυτονόητο, θεωρώντας σπουδαίο το ασήμαντο και επιβεβλημένο για την λειτουργία μιας πολιτισμένης κοινωνίας, έχουμε φτάσει στο σημείο να κοροϊδεύουμε ακόμα και τον ίδιο μας τον εαυτό, γιατί είμαι σίγουρη ότι η διαπίστωση της κατάντιας της πόλης μας δεν είναι μόνο δική μου. Είναι πολλά αυτά που οδήγησαν στη συγγραφή αυτού του ζητήματος παρεκκλίνοντας από τα θέματα που θίγει συνήθως η συγκεκριμένη στήλη. Ίσως όλα αυτά που κάθε μέρα παρατηρώντας γύρω με την σκέψη πόσο διαφορετικά θα μπορούσαν να είναι.
Ανύπαρκτο κοινωνικό ενδιαφέρον για τους λιγότερο τυχερούς της ζωής, όχι μόνο από την εξουσία αλλά κι από τους ίδιους τους πολίτες. Να αναφερθεί η κατάσταση των δρόμων, το επιβεβλημένο αίσχος στο πάρκινγκ της αγοράς, η οδύνη και η θλίψη που εκπέμπει η πλατεία 1866, τα επικίνδυνα πεζοδρόμια, τα καταστήματα που κάποιοι στεγάζουν πραγματικούς θησαυρούς, αλλά κάθε μέρα όλο και περισσότερο χάνουν την αξία τους. Τα παρατημένα δημόσια κτίρια, τα επικίνδυνα ιδιωτικά κτίρια, τα σχολεία που αναγκάζουν τα παιδιά να ζητήσουν τα αυτονόητα για την ασφάλεια τους, τα ανύπαρκτα πάρκα, το πράσινο… Είναι κι άλλα που ίσως ανήκουν στη σφαίρα της πολυτέλειας και δεν θεωρείται ωφέλιμο να αναφερθούν προς το παρόν. Αέρας εγκατάλειψης, θλίψης και παραίτησης φυσάει στα Χανιά μας, όχι τώρα, αλλά εδώ και αρκετά χρόνια.
Τι θα μπορούσε να είναι αυτή η πόλη; Ένα πραγματικό στολίδι όχι μόνο για όσους την επισκέπτονται αλλά περισσότερο για τους δικούς της ανθρώπους. Ο Ευριπίδης έχει πει ότι η πρώτη προϋπόθεση της ευτυχίας είναι να γεννηθείς σε μια λαμπρή πόλη και οι Χανιώτες πρέπει να εκτιμήσουν το γεγονός ότι τους δόθηκε εξαρχής αυτή τύχη.
