Είναι στ’ αλήθεια πολύ δύσκολο να περιγράψω πώς αισθάνομαι για τα Χανιά. Και είναι δύσκολο γιατί η πόλη μας χάθηκε μέσα στη μοναξιά του διαδικτύου…
Κινδυνεύει να γίνει μια πόλη πλαστικοποιημένη, πέρα και μακριά από τις αγωνίες και τις ανάγκες των κατοίκων της. Δεν αντιμετωπίζω την πόλη σαν το παλάτι του κόμη Δράκουλα. Πιο πολύ για μένα είναι ένα σύνολο ανθρώπινων δραστηριοτήτων με τις απαραίτητες υποδομές.
Ποτέ δε λογάριασα την πόλη δίχως τους ανθρώπους της. Η δική μας πνοή φυσά μέσα στην πόλη. Κατά τα λοιπά, την πόλη όλοι την αγαπούν, αρκεί και μόνο να τους ψηφίζουν. Αν δεν τους ψηφίσουν φταίμε εμείς, οι ποταποί που δεν αντιληφθήκαμε το διακύβευμα του μέλλοντος. Έχουν όλοι ένα κουσούρι με το μέλλον της πόλης. Ποντάρουν σε αυτό όλα τους τα λεφτά;
Ο γραφών δε είναι μελλοντολόγος, ούτε ρίχνει τα χαρτιά. Αρκείται μόνο στο παρόν. Και το παρόν της πόλης, δεν τους συμφέρει. Οι πολιτικολογούντες της μεταπολίτευσης στην πόλη θα βρουν και πάλι το κατάλληλο ευφυολόγημα. Όλοι μιλούν αλλά κανείς δεν ακούει.
Μια τετραετία πλησιάζει στο τέλος της. Κάποτε θα συνέβαινε και αυτό…
