Η πολυδιάσπαση της Αριστεράς

Οσα διαδραματίζονται τις τελευταίες μέρες σηματοδοτούν μία διάσπαση στον ΣΥΡΙΖΑ, καθ’ όλα μη “βελούδινη” με λεπτές ισορροπίες, που υπερβαίνουν αυτά που έχουμε συνηθίσει ν’ ακούμε περί “συντροφικών μαχαιρωμάτων”. Δεν θα μπορούσε να διανοηθεί κανείς ότι το 1981, όταν το ΠΑΣΟΚ πήρε την εξουσία, το 1/3 σχεδόν των βουλευτών θα σήκωνε μπαϊράκι και θα ’φερνε τον Ανδρέα σε αδιέξοδο, επειδή αναπροσάρμοσε τις απόψεις του ως προς τις προεκλογικές του διακηρύξεις, «έξω οι βάσεις του θανάτου» και «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο». Προσανατολίστηκαν στις πρωθυπουργικές θέσεις και ανέχθηκαν τη συμπεριφορά του, διακηρύσσοντας ότι όλοι μαζί εκφράζουν την αυθεντικότητα του κόμματος.
Η απόκλιση της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ χρεώνεται στην “Αριστερή Πλατφόρμα”, που δεν απέχει κι πολύ απ’ τη θεωρία του ΚΚΕ. Τα βέλη στρέφονται εναντίον Λαφαζάνη, που ως υπουργός πραγματοποίησε το νεανικό του όραμα, να επισκεφθεί το Κρεμλίνο, όταν η κυβέρνηση της Αριστεράς, στην οποία συμμετείχε, αναζητούσε ερείσματα εκτός της Δύσεως. Διακήρυττε ευθαρσώς ότι η αποχώρηση απ’ την Ευρωζώνη είναι πολιτική θέση και όχι επιλογή εξ ανάγκης.
Πρωτοπαλλήκαρο του Φλωράκη ο κ. Λαφαζάνης βοήθησε να γίνει η τρικομματική με τον κ. Μητσοτάκη και τον Ανδρέα να μας σώσουν το 1989. Θέλει να κάνει κόμμα παράλληλο προς τον ΣΥΡΙΖΑ με όσους αντιδρούν και με όσους μαζέψει από τ’ απομεινάρια του ΠΑΣΟΚ. Με την ψευδαίσθηση ότι όπου να ’ναι πέφτει ο Τσίπρας, δραστηριοποιούνται να τον αντικαταστήσουν.
Βλέπουμε, λοιπόν, ότι στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ θεωρούν μονόδρομο την αποχώρησή τους. Το μνημόνιο της συμφωνίας περιλαμβάνει όσα δεν εφαρμόστηκαν απ’ τα δύο πρώτα μνημόνια. Ας είμαστε ρεαλιστές, οι εξελίξεις που έρχονται δεν είναι και τόσο διαχειρίσιμες και το ερώτημα παραμένει, αν ο κ. Τσίπρας το περίμενε. Οι “αντάρτες” έχουν επιλέξει άλλη οδό εκτός του ευρωπαϊκού προσανατολισμού και θέλουν να φτιάξουν έναν δικό τους αυτόνομο φορέα.
Εάν δημιουργηθεί ένα τέτοιο κόμμα, θα βρει το εκλογικό σώμα σε μια πολυδιασπασμένη αριστερά. Από ανασκόπηση του παρελθόντος βλέπουμε ότι όσα κόμματα προήλθαν από διάσπαση μητρικών κομμάτων εξουσίας δεν είχαν καμία τύχη. Η “Εθνική Παράταξη” το 1977, η ΔΙΑΝΑ το 1985, η ΠΟΛ.ΑΝ. το 1993 απ’ τη ΝΔ και το ΔΗΚΚΙ απ’ το ΠΑΣΟΚ δεν ανέτρεψαν τον δικομματισμό. Τον ταρακούνησαν κάπως, για να φθάσουμε σήμερα στην ανάγκη, να ’χουμε κυβερνήσεις συμμαχιών. Αλλά στην αριστερά ανέκαθεν κατά τη διαδρομή της εμφιλοχωρούσαν διασπαστικές τάσεις. Το ’χουν στο αίμα τους φαίνεται. Συνέβη ακόμα κι όταν τους ανέθεσε ο λαός την ανάληψη της εξουσίας.
Τώρα βρισκόμαστε στο ενδεχόμενο να δημιουργηθεί ένα κόμμα, ανεξάρτητα αν ονομαστεί “Αριστερή Πλατφόρμα” ή “Σχέδιο Β”, που πριν ακόμα οριστικοποιηθεί, άρχισαν αμφισβητήσεις του προβαλλόμενου κ. Λαφαζάνη ως αρχηγού, καθ’ όσον μερικοί εξ όσων συμπλέουν μ’ αυτόν και πρώτος ο κ. Λαπαβίτσας, δηλώνουν ότι δεν τον εξουσιοδότησαν να ομιλεί για λογαριασμό τους.
Αν ο κ. Τσίπρας δεν μπορέσει να συνεχίσει με κυβερνήσεις συνεργασίας για ένα κοινό πρόγραμμα εξάντλησης της 4ετίας και αναγκασθεί και πάει σε εκλογές, είναι πιθανόν ν’ αποκτήσει πλειοψηφία. Σημειωτέον ότι το φαινόμενο όπου η δημοτικότητα του αρχηγού ενός νέου κόμματος, που παλαιότερα δεν συνεδέετο απαραιτήτως με τη δύναμη του κόμματός του, (όρα Τσοβόλας του ΔΗΚΚΙ και Στεφανόπουλος της ΔΙΑΝΑ) τώρα οι περιστάσεις και οι συγκυρίες των καιρών το έχουν ανατρέψει. Οι δύο προαναφερόμενοι είχαν υψηλή δημοτικότητα, αλλά χαμηλά ποσοστά στις εκλογές.
Ο κόσμος είναι πλέον ενήμερος. Εχει αλλάξει και όταν αναγνωρίζει ένα νέο πρόσωπο που καταφέρνει να περνά τις συμπληγάδες της οικονομίας και τις εσωκομματικές “Σειρήνες” του δίνει και την ψήφο του.