Πέντε αιώνες πέρασαν
κι εξήντα τρία χρόνια
Κι όμως το Γένος ζωντανό
θα ορθώνεται αιώνια
Επεσε η Βασιλεύουσα
και η Αγιά Σοφιά μας,
Μα δε ξεχάσαμε ποτέ,
πως ήτανε δικιά μας.
Τότες, οι Οθωμανοί
του Ρωμανού την Πύλη
περάσανε κι απόμειναν
στη μνήμη μας οι θρύλοι
“Εάλω η Πόλις”, φώναζαν
κι έκλαιγαν και θρηνούσαν
οι χριστιανοί και μαχητές,
που οι εχθροί ποδοπατούσαν
«Πού είναι ένας χριστιανός
την κεφαλή να πάρει…»
ο Κωνσταντίνος φώναζε
ως το τέλος παλληκάρι.
“Μαρμαρωμένος βασιλιάς”
πρόσταγμα περιμένει,
να ξαναδώσει λευτεριά
στην Πόλη τη χαμένη
Μέχρι την “Κόκκινη Μηλιά”
Τούρκους θα κυνηγήσει
κι ο μοναχός τα ψάρια του
θα τ’ αποτηγανίσει.
