«Κάθε φυσική καταστροφή στον τόπο μας εκτός από τις τραγικές συνέπειες που έχει στο περιβάλλον, στην κοινωνία και στην οικονομία, αναδεικνύει ή καλύτερα ξεσκεπάζει την ηλιθιότητα των αναπτυξιακών επιλογών μας. Αυτή τη φορά, αυτή η πυρκαγιά στην ανατολική Αττική ξεσκεπάζει το παζλ διαχρονικών ατομικών και συλλογικών ευθυνών…»
Μαργαρίτα Καραβασίλη
Χωρίς αμφιβολία ζούμε μια εθνική τραγωδία, εν μέσω μιας άλλης ….της μνημονιακής…
Εν έτει 2018 κάηκαν ζωντανοί αρκετοί συνάνθρωπο μας… ξεκληρίστηκαν οικογένειες ….χάθηκαν περιουσίες. Βλέποντας τις βιβλικές εικόνες της καταστροφής, πέραν της θλίψης και της οδύνης για τον συνάνθρωπο, αισθάνεσαι και την μικρότητα του ανθρώπου, μπροστά στα φαινόμενα της φύσης. Και δεν μπορείς να μην αναρωτηθείς για τις συμπεριφορές και τις λογικές του σύγχρονου ανθρώπου… την αδιαφορία αλλά και την υπεροψία του απέναντι στη φύση και το περιβάλλον.
Ο σύγχρονος άνθρωπος, που έχει βάλει στο επίκεντρο το Εγώ και όχι το Εμείς, που έχει αντικαταστήσει την ολιγάρκεια με τον ξέφρενο καταναλωτισμό…. θύμα ενός διεστραμμένου πολιτικού συστήματος που τον χειραγωγεί δημιουργώντας του συνέχεια πλασματικές ανάγκες.
Αυτό το πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης που έφερε την χώρα σε πτώχευση και σε οικονομική ομηρία είναι αυτό που ευθύνεται για την … “ηλιθιότητα των αναπτυξιακών επιλογών…”, είναι αυτό που καλλιέργησε την αναξιοκρατία-φαυλοκρατία και την ικανοποίηση της εκλογικής του πελατείας, επιτρέποντας την άναρχη δόμηση μέσα σε δασικούς θύλακες, χωρίς να τηρούνται οι στοιχειώδης κανόνες ασφαλείας.
Αυτό το πολιτικό σύστημα ελπίσαμε ότι θ αλλάξει με τον ερχομό του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Πιστέψαμε, ότι το κράτος θα πάψει να είναι λάφυρο του εκάστοτε κυβερνώντος κόμματος. Περιμέναμε ότι οι άξιοι και οι ικανοί θα αναλάβουν και θα ηγηθούν στις νευραλγικές θέσεις, όπως αυτές που εξασφαλίζουν την ασφάλεια του πολίτη. Με απογοήτευση διαπιστώνουμε, ότι ακόμα και το περίφημο ηθικό πλεονέκτημα της αριστερής κυβέρνησης έχει εξαφανισθεί. Γιατί δεν είναι ηθικόν να παύεις μια υπουργό, για να την τιμωρήσεις…για το γνωστό επίδομα ενοικίου…..και μετά να την διορίζεις μόνιμο αντιπρόσωπο της χώρας στον ΟΟΣΑ με έδρα το Παρίσι με ένα παχουλό μισθό.
Κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει την κυβέρνηση για την εκδήλωση καταστροφικών φαινομένων όπως αυτά στο Μάτι ή στην Μάνδρα Αττικής. Γι’ αυτό που μπορεί να κατηγορηθεί είναι για τις πρακτικές και τα επικοινωνιακά τεχνάσματα που εφαρμόζει και για την ανικανότητα του κρατικού μηχανισμού, που είναι επιφορτισμένος να αντιμετωπίζει τέτοια ακραία φαινόμενα. Είναι το σόου της σύσκεψης του πρωθυπουργού λίγο πριν τα μεσάνυχτα με τους υπηρεσιακούς παράγοντες, όπου όλοι γνώριζαν για τους πρώτους νεκρούς κι αυτοί συζητούσαν για την ένταση των ανέμων.
Στίς 20.40 πήραμε την πρώτη κλήση για νεκρό μας λέει ο πρόεδρος των εργαζομένων στο ΕΚΑΒ. Κι όμως ο πρωθυπουργός το αποσιώπησε και μιλούσε για ασύμμετρα φαινόμενα κι ακόμα μας είπε για τον Στρατό που …σε λίγο θα συνδράμει…Αλήθεια τι περίμεναν για την συνδρομή του στρατού εφόσον υπήρχαν νεκροί; Μια άλλη πληροφορία από τον γενικό γραμματέα του σωματείου Ειδικών φρουρών είναι, ότι δεν δόθηκαν εγκαίρως εντολές στην διαθέσιμη αστυνομική δύναμη να μεταβεί στο Μάτι. Τελικά ο κρατικός μηχανισμός ήταν επί ποδός ; … ή μήπως δεν υπήρχε ο απαιτούμενος συντονισμός και γιαυτό δεν δόθηκε έγκαιρα εντολή εκκένωσης του οικισμού ; Άλλωστε ο αντιπεριφερειάρχης Ανατολικής Αττικής ήταν αποκαλυπτικός : «τρέχαμε πίσω από τα γεγονότα» μας είπε ….κι ακόμα: «Τι να κάναμε ; να παίρναμε ντουντούκα μέσα στην φωτιά ; Πως θα γινόταν πρακτικά ;…». Κάποιος πρέπει να τους ενημερώσει, ότι στη γείτονα Τουρκία υπάρχει σύστημα ειδοποίησης των πολιτών μέσω sms για τέτοιες περιπτώσεις.
Και ενώ υπάρχουν ακόμα αγνοούμενοι βγήκε ο Πρωθυπουργός και μας ανακοίνωσε, ότι αναλαμβάνει την πολιτική ευθύνη γι αυτό που συνέβει. Και διερωτώμαι εγώ τώρα, η ομολογία πολιτικής ευθύνης, έχει κανένα νόημα, όταν δεν υπάρχει καμιά συνέπεια για αυτόν που την αναλαμβάνει; Ή μήπως είναι ακόμα ένα τέχνασμα για να ξεφύγει από δύσκολη θέση που βρίσκεται; Με λύπη διαπιστώνω ότι ο ”αριστερός” Πρωθυπουργός αντέγραψε και σ αυτό το παλιό πολιτικό προσωπικό. Ο καλλίτερος μαθητής και διασώστης του παλιού – φθαρμένου πολιτικού μας συστήματος.
