Η πανδημία του κορωνοϊού μας έδωσεν και κάτι καλόν, αν μπορούμε να το αποκαλέσουμεν έτσι: μας έδωσε χρόνο να σκεφθούμε για διάφορα θέματα, συμπεριλαμβανομένου και του Κυπριακού ζητήματος.
Πρώτον, πρέπει να καταλάβομεν ότι δεν αρκεί να τρέχομε στις συνομιλίες για να ικανοποιούμε μερικούς ότι συνομιλούμε.
Συμφωνούμε στα κύρια θέματα; Δέχεται η Ελληνική πλειοψηφία να μοιρασθή την εξουσία με την Τουρκικήν μειοψηφίαν; Κι’ αν δεχθή, θα «δουλεύση» αυτό το μοντέλο; Αυτά είναι τα θέματα.
Μερικοί εκπλήττονται για τις αντιδράσεις της Τουρκίας. Φαίνεται, όμως, ότι δεν έχουν καλά καταλάβει τα γεγονότα.
Το τελευταίο συμβάν κατά την περίοδο του Πάσχα: Ο κ. Ακιντζί ζήτησε βοήθεια σε φάρμακα και εξοπλισμό από μας για την καταπολέμηση του Covid-19. Εγώ προσωπικά βρίσκω αυτήν τη χειρονομίαν ενθαρρυντικήν, αφού ζήτησαν βοήθειαν από μας. Άλλες φορές, σε διαφορετικά θέματα, τους προσφέραμε βοήθειαν και δεν τη δεχόντουσαν. Ζητούσαν βοήθειαν από αυτήν, που αποκαλούν πολλοί «μητέρα Τουρκία». Δεν ξέρω γιατί δεν ζήτησαν αυτήν τη φοράν από την Τουρκίαν. Άραγε η Τουρκία δεν μπορούσε να τους δώσει λόγω της κακής κατάστασης που βρίσκεται;
Εν πάση περιπτώσει και πολύ σωστά, εμείς ανταποκριθήκαμε θετικά και τους στείλαμε βοήθειαν. Αυτό πρέπει να κάμνομεν. Είναι ανθρωπιστική βοήθεια. Ελπίζω να μη ξεμείνομεν εμείς στο τέλος.
Μόλις πήραν την βοήθεια μερικοί της αντιπολίτευσης, όπως ο κ. Τατάρ, έσχισαν τα ιμάτιά τους. Όπως και εμείς, από την αντίδραση του κ. Τατάρ. Πρέπει, όμως, να δούμε πώς σκέφτεται ο κ. Τατάρ. Λέγει: «Εμείς (Σ.Σ οι Τουρκοκύπριοι) έχομεν το δικό μας κράτος, που έχει τους δικούς του Νόμους και κανονισμούς. Έπρεπε να ακολουθηθούν οι εσωτερικές μας διαδικασίες, προτού γίνει αποδεκτή η βοήθεια».
Αυτό, βέβαια, είναι, μεταξύ άλλων, παράλογο. Ζητάς βοήθεια, σου τη δίδουν, πρέπει να πεις «ευχαριστώ». Τελείαν. Αλλιώς δεν ζητάς βοήθειαν.
Αλλά εκείνον που πρέπει εμείς να προσέξομεν είναι ο συλλογισμός: ο κ. Τατάρ λέγει πως έχουν το δικόν τους Κράτος, παρ’ όλον που δεν αναγνωρίζεται από κανένα παρά μόνον την Τουρκίαν.
Με αυτούς τους ανθρώπους, που έχουν αυτά τα πιστεύω, εμείς συνομιλούμε. Μπορούμε να συνομιλήσομε; Πιστεύομεν ότι μπορούμε να φτάσομε σε μια αμοιβαία αποδεκτή λύση;
Επί πλέον, κι’ ενώ ζητούν βοήθεια – και πιστεύω αυτό έγινε με την προηγούμενη συγκατάθεση της Τουρκίας – συνεχίζουν να παραβιάζουν την ΑΟΖ μας και κυρίως να μας θεωρούν «εκλιπούσαν Κυπριακή Δημοκρατία» και να μην μας αναγνωρίζουν.
Ξέρω. Πολλοί θα πουν, ας σταματήσομεν να «παίζομεν τους έξυπνους» κι’ ότι αυτά είναι γν0ωστά.
Σωστά. Αλλά τί θα κάνομε; Θα συνεχίσομε να πολιτευόμεθα ως τίποτε να μην συμβαίνει;
