Η ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ πολιτική μιας χώρας ποτέ δεν στηρίζεται σε συναισθήματα που απορρέουν, μάλιστα, από νεανικές παρορμητικές ιδεολογίες ή ιδεοληψίες.
ΟΙ οποίες είναι μεν καλές, όταν όμως είναι και εφικτές.
ΜΙΑ εξωτερική πολιτική είναι πάντα απόρροια συσχετισμών και συγκυριών της εποχής. Και πετυχαίνει τους στόχους του αυτός που αντιλαμβάνεται νωρίς την εξέλιξη των γεγονότων και αρπάζει την ευκαιρία. Τέτοιος διορατικός νους υπήρξε μόνον ο Ελ. Βενιζέλος.
Ο ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ κ. Τσίπρας, στη συνάντησή του με τον πρόεδρο των ΗΠΑ, κ. Τραμπ και στις ερωτήσεις των δημοσιογράφων, πολύ ορθά τοποθέτησε το θέμα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής στις σωστές του γεωπολιτικές διαστάσεις: Απαντώντας σε ερώτηση στα πλαίσια της κοινής συνέντευξή τους (18/10), τόνισε πως «Η Ελλάδα ακολουθεί ένα νέο δόγμα (σ.σ. όχι και πολύ νέο, μετά τον Ανδρέα Παπανδρέου) μιας πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής, με βασικό στόχο να αναβαθμίσουμε τον ρόλο της Ελλάδας, ως μιας χώρας πυλώνα ασφάλειας και σταθερότητας, σε μια ασταθή και αποσταθεροποιημένη περιοχή».
ΕΤΣΙ, μίλησε για τις τριμερείς και πολυμερείς συνεργασίες στην ευρύτερη περιοχή με την Κύπρο, το Ισραήλ και την Αίγυπτο, αλλά και άλλες χώρες, όπως η Ιορδανία και ο Λίβανος, ενώ δεν παρέλειψε να διαβεβαιώσει τον πρόεδρο των ΗΠΑ πως «η Ελλάδα διαδραματίζει τον ρόλο ενός αξιόπιστου συμμάχου των ΗΠΑ. Ταυτόχρονα, όμως, έχει και μια μοναδική ιδιαιτερότητα. Μπορεί να συνομιλεί η Ελλάδα με τον αραβικό κόσμο και με άλλες χώρες στην Ανατολή». Για να καταλήξει στο ότι «η χώρα μας δεν είναι απλά ένα κράτος μέλος του ΝΑΤΟ, αλλά ένας χρήσιμος σύμμαχος για τις ΗΠΑ!».
ΕΤΣΙ κι αλλιώς, με τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων που βρίσκονται στα σπλάχνα της Ανατολικής Μεσογείου, η χώρα μας καθίσταται και ενεργειακός “εταίρος”. Οπότε πλην της γεωστρατηγικής της σημασίας ως “μπαλκόνι” – παρατηρητής όλης της περιοχής (Σούδα), επιπρόσθετα μπαίνει και στον χορό των μικρών ενεργειακών δυνάμεων.
ΕΙΜΑΣΤΕ σε θέση να «αδράξουμε την ευκαιρία», ώστε να κάνουμε τη μεγάλη “εκκίνηση” ως χώρα και λαός;
