Ο κ. Ερντογάν είναι στη εξουσία από το 2002. Δηλαδή από 18 χρόνια. Και ακόμη συνεχίζει και μάλιστα δριμύτερος!
Στην πολιτική, υπό τέτοιες περιστάσεις, να είσαι στην εξουσία τόσα χρόνια δεν είναι συνηθισμένο. Ο Χίτλερ π.χ. πήρεν την εξουσίαν το 1933 και βάσταξε μέχρι το 1945, δηλαδή 12 χρόνια.
Ο κ. Ερντογάν οδηγεί την Τουρκία πολύ διαφορετικά από όλοι, θα έλεγα, οι προκάτοχοί του από την εποχήν του Μουσταφά Κεμάλ. Διά πυρός και δια σιδήρου. Χρησιμοποιεί την Τουρκίαν ως μία μεγάλη Δύναμη και ανταγωνίζεται όχι μόνον τις Δυνάμεις της Μέσης Ανατολής αλλά και τις Υπερδυνάμεις ΗΠΑ και Ρωσία.
Στη Συρία συμπεριφέρεται ως Υπερδύναμη. Εκεί, όμως, που έχει ξεπεράσει κάθε όριον είναι στο πρόβλημα της Λιβύης. Με σύμμαχο το Κατάρ υποστηρίζει σθεναρά την Κυβέρνηση της Τρίπολης εναντίον του Στρατηγού Χάφταρ που τον υποστηρίζει η Ρωσία καθώς και η Αίγυπτος με τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα.
Γιατί, όμως, μας εκπλήσσει η «αυτοκρατορική» αυτή συμπεριφορά του κ. Ερντογάν και της χώρας του; (βλ. Marilyn Stern, “Amb. W. Robert Pearson on the “Imperial Ambitions” of Erdogan’s Turkey in Libya”, Middle East Forum Radio, June 14, 2020).
H Τουρκία είναι μια μεγάλη χώρα περίπου 80 εκατομμυρίων κατοίκων με μια τεράστια αγορά. Γιατί, λοιπόν, να εκπλησσόμεθα; Απλούστατα, γιατί η οικονομική κατάσταση της χώρας είναι στα πρόθυρα της χρεωκοπίας, με ανοδικόν πληθωρισμό, ανεργία μεταξύ 25 και 30% και περισσότερο από 300 δισεκατομμύρια δολάρια χρέος (βλ. ενθ.). Κατά ξένους αναλυτές ο κ. Ερντογάν χρησιμοποιεί εξωτερικήν τυχοδιωκτικήν πολιτικήν ώστε να συσπειρώσει γύρω του τους συμπατριώτες του μιλώντας τους «για το μεγαλείον της Τουρκίας».
Η πολιτική που ακολουθεί ο κ. Ερντογάν είναι επικίνδυνη όχι μόνον για τις ξένες χώρες αλλά και κυρίως για την ίδιαν τη χώραν του. Κάποιος πρέπει επί τέλους να το σταματήσει.
