Ο «Άγιος» της Λαϊκής μας Μουσικής, που γεννήθηκε και έφυγε από την ζωή {18/1/1915 – 1984} σιωπηλά μεν, καθολικά αποδεκτός δε.
Η μόνη αναίμακτη και γόνιμη επανάσταση, επειδή είχε αναφορά στον ψυχισμό των ανθρώπων και στον μουσικό θησαυρό της δημοτικής παράδοσης.
Σημείο αφετηρίας η ανάγκη μουσικής έκφρασης, που εδρεύει στο ψυχικό υπόστρωμα του Μουσικού.
5% το ταλέντο και 95% η εφίδρωση.
Όπως με τον Μάρκο, τον Μίκη, τον Χατζηδάκι, τον Ξαρχάκο και τόσους άλλους.
Η ανάγκη συγκρότησης και έκφρασης της μουσικής αυτότητας.
Στίχοι και νότες που διαδονούνται, “διαστέλλονται” και εν τέλει “εξομολογούνται” με τρόπο, εν τέχνη, αληθή.
Ο ευαγγελισμός της έλευσής τους.
Η ¨λιποθυμία¨ των έσω αντιστάσεων του ακροατή.
Πλήρης και καθολική παράδοση στην αγκαλιά της αρμονίας.
Το “μανίκι” του οργάνου, στραμμένο κατά την μεριά των άστρων.
Ποιο απ΄όλα σημάδεψε, ίσως δεν το μάθουμε ποτέ.
Ξέρουμε όμως ότι σημάδεψε τις νότες με τρόπο μουσικά συμπαντικό.
Κατ΄ουσίαν σημάδεψε έναν ανυπότακτο άλλο.
Τον θάνατο, την φθορά. Και το άπειρο πολύ της μοναξιάς.
Μπορεί η Μουσική του Μότσαρτ και του Μπετόβεν να είναι Κλασσική, αλλά είναι ίσης, υψηλής ποιότητας και αξίας με την Μουσική του Τσιτσάνη.
“Τσιτσάνη, πρέπει να πεθάνεις” ** του έγραψε, κάποτε, σ’ ένα κομμάτι χαρτί ο Ποιητής Νίκος Καρούζος, ζητώντας του να το υπογράψει!
Και το υπέγραψε, ευχαρίστως!
Ίσως, πιστεύοντας περισσότερο στην ουσία της αιωνιότητας και λιγότερο της αθανασίας.
Ενδεχομένως και το αντίστροφο.
Πριν από τούτο όμως, καλλιέργησε την δωρεά που του έγινε επί Γής.
Το 5%. Και με το 95% έφτασε στην μονάδα. Ως μοναδικός.
Οι άλλοι έπονται. Ο Μάρκος προηγήθηκε.
Όταν οι νότες και η αρμονία έχουν τον πρώτο λόγο
τότε σείεται η γης και από τις ρωγμές της βγαίνουν
τα διαμαντικά της Μουσικής.
Παναγιώτης Ι. Κύκλης
χημικός
**Πηγή: hartismag.gr /Κείμενο του Ευγένιου Αρανίτση
με τίτλο:” Όσο εσύ κοιμάσαι το ρεμπέτικο αγρυπνά για να σε φροντίζει”
