“Η πόρνη από πάνω” στο Οξω Νου

Προλάβαμε την τελευταία θεατρική παράσταση στο μικρό στούντιο ΟΞΩ ΝΟΥ, που βρίσκεται στην περιοχή Αγίας Κυριακής στα Ταμπακαριά…
Λέω προλάβαμε και το θεωρώ τύχη, επειδή  παραστάσεις  σαν αυτή -Η ΠΟΡΝΗ ΑΠΟ ΠΑΝΩ  του Αντώνη Τσιπιανίτη- που δόθηκε σε σκηνοθεσία Σταμάτη Πατρώνη,  ήταν από εκείνες που δεν πρέπει να τις χάνουμε. Γιατί; Επειδή περιέχουν ακριβώς την ουσία της θεατρικής έννοιας, που δεν είναι άλλη, κατά τη γνώμη μου, από το να δίνεις με τα λιγότερα μέσα το μέγιστο αποτέλεσμα που αποσκοπεί στην αληθινή ψυχαγωγία του θεατή. Και με τη λέξη ψυχαγωγία εννοώ την περιπλάνηση  της ψυχικής μας διάθεσης σε  τόπους  γνώριμους ή άγνωστους -δεν έχει σημασία- όπου άλλοτε βρίσκουμε κομμάτια του εαυτού μας, άλλοτε βλέπουμε να καθρεφτίζονται συμπεριφορές γνώριμες, άλλοτε ζούμε στο κλίμα άλλων εποχών και συμμετέχουμε, συμπάσχουμε, κατανοούμε… Αυτό κατάφερε με τη χαμηλότονη ερμηνεία της η κα Κατερίνα Διδασκάλου να μας αποσπάσει: Την ψυχική συμμετοχή στα δρώμενα! Γίναμε συνένοχοι όταν ποδοπατούσε τη στολή του τυραννικού συζύγου, συμπάσχαμε όταν αναφερόταν στις βάρβαρες για ένα κορίτσι «καθωσπρεπικές» συνθήκες της παλιάς επαρχιώτικης κοινωνίας (όχι και τόσο παλιάς όμως ώστε να έχουν σβήσει τα σημάδια της), κατανοήσαμε την ανθρώπινη ανάγκη για τρυφερότητα, χειροκροτήσαμε το κόκκινο φουστάνι και τα ψηλοτάκουνα τη μέρα της κηδείας και την απόδραση- επιτέλους- από το…κέντημα που ύπουλα αντικατέστησε και ρούφηξε την ζωτική  ενέργεια  της νιότης… Το έργο παίχτηκε από μία και μόνη ηθοποιό, την προαναφερόμενη… Οσο κράτησε η αφήγηση, εμείς, οι θεατές, πότε βρισκόμαστε στην Πρέβεζα του Καρυωτάκη, πότε στην πρωτεύουσα όπου… τα στραβά μάτια είναι ένα προσοδοφόρο επάγγελμα, πότε γινόμαστε σχολιαστές των θορύβων και των φωνών που έρχονταν από το πάνω πάτωμα, της πόρνης… Μέ άλλα λόγια παρακολουθήσαμε βήμα – βήμα μια ζωή, καταγράψαμε τις αντιδράσεις της καθημερινότητας, τις ανεπαίσθητες  αποχρώσεις που σηματοδότησαν τις μετέπειτα  αλλαγές, την κορύφωση, την έκρηξη! Μια τραγωδία σε σμίκρυνση, με λεπτές μεταπτώσεις από το καθεαυτό τραγικό -όπως η απώλεια του παιδιού- ως το πικρό χιούμορ που πηγάζει χωρίς να το εκβιάζεις… Όλα αυτά λοιπόν, χώρεσαν μέσα σ’ένα μικρό στούντιο, από μία μόνο ηθοποιό, χωρίς σκηνικά βαρύγδουπα, με το παιγνίδι του φωτισμού, και τη δύναμη του λόγου, του σημερινού, του καθημερινού. Φύγαμε με την αίσθηση ότι παρακολουθήσαμε αληθινό θέατρο, θέατρο που αφήνει ίχνος…