Ο Μπέρναρντ Σω είπε ότι «όποιος μπορεί κάνει, όποιος δεν μπορεί διδάσκει», ενώ ο Καζαντζάκης σε μια επιστολή προς τη Γαλάτεια λέει ότι «ανώτερη μορφή αγώνα είναι η πράξη». Με αυτό τον τρόπο και αυτά τα λόγια η πολιτική αναγορεύεται ως η πρώτη των τεχνών και διαπιστώνεται και πάλι η ιστορικά κατοχυρωμένη πρωτοκαθεδρία της αλλά και η τεράστια συνακόλουθη ευθύνη της για τα κοινωνικά και κρατικά πράγματα.
Στη σημερινή όμως Βουλή των Ελλήνων διδάσκονται δύο θεατρικά έργα σε δύο επιτροπές. Με την επιτροπή για το χρέος διδάσκεται η σάτιρα, ένα έργο σάτιρας πάνω σε μια ουτοπία ή μάλλον πάνω σε μια πολιτική που δεν υπάρχει. Όχι μόνο δεν έγινε η πράξη της μονομερούς διαγραφής του χρέους αλλά και δεν έχει ακουστεί κουβέντα μέχρι τώρα πάνω στο τι θα γίνει με την αντιμετώπισή του. Δεν ξέρουμε ποια είναι η πολιτική μας.
Όμως σήμερα λειτουργεί Επιτροπή για το χρέος, της Ελληνικής Βουλής, από την οποία έχει αποκλειστεί η αντιπολίτευση, όπου έλληνες και ξένοι ειδικοί, γνωστοί και άγνωστοι και σχετικά άσχετοι επιστήμονες και καθηγητές διδάσκουν πράγματα, με ταυτόσημη όμως άποψη όλοι τους – η κυρία πρόεδρος ξέρει να επιλέγει – ψάχνοντας για μια στιγμή δημοσιότητας, για μια στιγμή αιωνιότητας, για μια καλή κουβέντα της προέδρου της Βουλής. Όλα αυτά σε μια εποχή, που όπως λέει ο Ουμπέρτο Έκο και οι κλέφτες ακόμη επιζητούν τη δημοσιότητα. Όλα αυτά θυμίζουν σάτιρα.
Στην Ελλάδα γνωρίζαμε πάντοτε ότι προϋπήρχε η άσκηση της πολιτικής στα αρμόδια πολιτικά σώματα, στους αρμόδιους θεσμούς, δημοσίως, εν πάση περιπτώσει και μετά είχαμε την κριτική αλλά και την σάτιρα, σε καθεστώς δημοκρατίας. Το ίδιο ίσχυε και για την κριτική των φιλοσοφικών απόψεων. Προηγείτο η διατύπωσή τους. Από τόσο παλιά ο Περικλής και ο Σωκράτης δημιούργησαν με τις πράξεις τους και τις απόψεις τους τις προϋποθέσεις της εμφάνισης ενός Αριστοφάνη.
Το αντίθετο θα καταργούσε τον ορθό λόγο, την Αριστοτελική λογική. Όμως όλα αυτά τα αντίθετα, στον ορθό λόγο και στην ορθή σκέψη, στοιχεία απαραίτητα για την άσκηση της πολιτικής, έγιναν στην σημερινή εποχή με την επισημότητα της παρουσίας του Προέδρου της Δημοκρατίας και του Πρωθυπουργού σε αυτή την επιτροπή της Βουλής, σύμφωνα με την επιθυμία της Προέδρου της Βουλής. Αχ αυτή η απρόβλεπτη λειτουργία της σημερινής Βουλής… Κανείς δεν είναι σίγουρος ποιον στοχεύει στο βάθος η πρόεδρος…
Στην άλλη επιτροπή, στην εξεταστική επιτροπή για το μνημόνιο φαίνεται να υπάρχει ο ισχυρισμός, αφού η έρευνα αρχίζει από το 2010, για να αφεθεί ανέγγιχτος ο Κώστας Καραμανλής και ο σημερινός Πρόεδρος της Δημοκρατίας με τις εκατοντάδες χιλιάδες διορισμούς που έκανε ως αρμόδιος υπουργός του Καραμανλή, ότι όλα έγιναν, η καταστροφή της ελληνικής οικονομίας σε μια στιγμή, που ακούστηκε η γραφική κουβέντα «λεφτά υπάρχουν». Μας λένε επομένως ότι μια αφελής κουβέντα έφερε μόνη της και αυτόματα την καταστροφή της ελληνικής οικονομίας μέσα σε ένα δευτερόλεπτο.
Υπάρχει επίσης με αυτές τις συνθήκες, με τις οποίες θα λειτουργήσει αυτή η επιτροπή, ο ισχυρισμός της κυβέρνησης ότι δεν έφερε η κρίση το μνημόνιο αλλά και πάλι καταστρέφοντας την Αριστοτελική λογική μάς λένε ότι το μνημόνιο έφερε την οικονομική κρίση. Όλα τα βλέπουν και τα κάνουν ανάποδα. Δεν υπάρχει η πρόθεση της κυβέρνησης για την επιθυμητή από όλους μας συναίνεση για την αντιμετώπιση της κρίσης, αλλά υπάρχει απλά η αντιαισθητική πλήρης συνταύτιση της αριστεράς με την Καραμανλική δεξιά. Αυτό βέβαια είναι το έλασσον, το μείζον είναι η συγκυβέρνηση της αριστεράς με την άκρα δεξιά των ΑΝ.ΕΛ.
Πιστεύω ότι η σημερινή κυβέρνηση έχει περισσότερο από ποτέ άλλοτε, από κάθε άλλη κυβέρνηση, την ανάγκη να της γίνεται καθημερινά και συνεχώς αντιπολίτευση. Επειδή όμως το ανθρώπινο, το φιλοσοφικό πρόβλημα προηγείται από το πολιτικό πρόβλημα και άλλωστε Δημοκρατία είναι τα πολλά κόμματα, θα μου επιτρέψετε τελειώνοντας να απευθυνθώ σε διακομματικούς φίλους και συναδέλφους μου, λόγω της συνύπαρξής μας στη Βουλή, λέγοντάς τους τα παρακάτω.
Εσύ Νίκο, εσύ Μαρία και εσύ Αλέκο, καλά εσείς φύγατε νωρίς… Γίνατε αρχηγοί κόμματος, δεν ασκήσατε βέβαια την εξουσία που επιθυμούσατε, όμως μείνατε τουλάχιστον περισσότερο κοντά στην αλήθεια και την αξιοκρατία. Μείνατε περισσότερο πιστοί στις απόψεις σας, μείνατε μακριά από τον σημερινό άκρατο λαϊκισμό που ενθουσιάζει μεν αλλά κατατρώει τις σάρκες του ελληνικού έθνους και του ελληνικού λαού. Ναι χρειάζεται σε όλους μας χωρίς καμιά εξαίρεση η αλήθεια, η αξιοκρατία και η ανάληψη της προσωπικής μας ευθύνης.
Ίσως εσείς ξέρατε τι κάνατε, γιατί σήμερα για να το πω ευγενικά κανείς δεν ξέρει τι γίνεται. Αλλιώς θα έπρεπε να πω ότι κανείς δεν ξέρει τι ακριβώς κάνουν και τι ακριβώς θέλουν οι κυβερνώντες και οι συνιστώσες τους. Η πολιτική πάνω στα θέματα ασφάλειας είναι ερασιτεχνική παρότι οι καθηγητές Πανούσης και Παρασκευόπουλος είναι σημαντικές προσωπικότητες.
Πρέπει ασφαλώς να τους δώσουμε μεγαλύτερα χρονικά περιθώρια. Κανείς δεν θέλει να πέσουμε στα βράχια και να βρεθούμε εκτός ευρώ. Όμως αυτοί που κυβερνούν δεν μπορούν απλώς να περιγράφουν την πολύ δύσκολη οικονομική κατάσταση της χώρας και του λαού δείχνοντας ως ενόχους τους άλλους, ασχολούμενοι μόνο με το παρελθόν. Πρέπει να κυβερνήσουν και να ασχοληθούν με την παραγωγή και τη δικαιότερη αναδιανομή του πλούτου. Πρέπει να ασχοληθούν με το σήμερα και με το μέλλον.
Πρέπει όμως να αναγνωρίσουμε ότι η σημερινή κυβέρνηση, όπως και οι προηγούμενες, αντιμετωπίζει ένα σκληρό ευρωπαϊκό περιβάλλον, που βρίσκεται μακριά από την αλληλεγγύη μεταξύ των λαών και των κρατών και μακριά από την επιδίωξη της οικονομικής ανάπτυξης. Και όλα αυτά συμβαίνουν μέσα στα πλαίσια του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού που βρίσκεται σε δομική κρίση.
Κρίμα αγαπητοί φίλοι, για να ξανάρθω σε εσάς που δεν γνωριστήκαμε περισσότερο, που δεν γίναμε καλύτεροι φίλοι μαζί με τους άλλους συναδέλφους από τη συντηρητική παράταξη. Θα ήταν δυνατόν, μαζί με τις δημοκρατικές πολιτικές μας αντιπαραθέσεις να υπήρχε μεγαλύτερη συναίνεση μεταξύ μας, μεγαλύτερη και καλύτερη σύνθεση απόψεων, αφού υπήρχαν οι προϋποθέσεις σε ένα καθεστώς πλήρους ομαλότητας πολιτικής, μετά την πτώση της καταστροφικής χούντας.
Θα μπορούσατε τουλάχιστον να είχατε έρθει μια φορά στα Χανιά, έστω για να περάσουμε μαζί το φαράγγι της Σαμαριάς φιλοσοφώντας, για τη ζωή μας και την πολιτική. Ας είναι. Φαίνεται ότι το περάσαμε το φαράγγι, την αρένα της πολιτικής, ο καθένας χωριστά, μονολογώντας…
