«Έλαμπε σαν Ήλιος καθώς κατέβαινε θαλασσοδαρμένος από το καράβι του.
Και η βάρβαρη καρδιά της έλιωσε καθώς είδε τον ήλιο να παίζει στους βοστρύχους του. Μα ήταν δυνατόν να αφήσει να χαθεί τέτοιο παλληκάρι; Εξ ου και έκανε γι’ αυτόν τα πάντα. Κοίμισε με τα μαγικά της ξόρκια τον δράκο που φύλαγε το δέρας, έτσι που ο νέος δεν δυσκολεύτηκε να τον σκοτώσει και να πάρει το δέρας για το οποίο είχε μπαρκάρει μαζί με άλλα πενήντα παλληκάρια.
Μπάρκαρε μαζί του, για την πατρίδα του. Και καθώς τους κυνηγούσαν τα καράβια του πατέρα της, έκανε το ακατονόμαστο. Σκότωσε τον μικρό αδελφό της τον Άψυρτο, που είχε μαζί της, τον τεμάχισε και πετώντας τα κομμάτια του στη θάλασσα, καθυστέρησε τους διώκτες. Και το πλήρωσε. Κάτω εκεί στην Κόρινθο όπου κατέληξε, τα πράγματα ήρθαν ανάποδα. “Ανω ποταμών χωρούσι παγαί”.
Γυρίσαν τα ποτάμια ανάποδα και αντί να πηγαίνουν προς τη θάλασσα, πηγαίνουν προς τις πηγές τους, όχι για να τις προσκυνήσουν, αλλά για να τις μολύνουν! Ο καλός της, αποφάσισε να την παρατήσει και να παντρευτεί την Κρέουσα, τη βασιλοπούλα του τόπου.
Η πιο καταπληκτική στιγμή του έργου του Ευριπίδη, είναι όταν η Μήδεια ακούει τις σιχαμερές δικαιολογίες του Ιάσονα που της λέει ότι πρέπει να του είναι ευγνώμων γιατί την έφερε αυτή, μια βάρβαρη, μια Ουκρανέζα, μια Πολωνέζα, μια Μικρασιάτισσα, στην Ελλάδα: Παθαίνει τότε μια συγκλονιστική κρίση υστερίας και αναφωνεί:
Δείτε τι άθλιο άντρα έβαλα στα σκέλια μου. Κανείς δεν την ακούει, η κρίση στο κενό. Τα υπόλοιπα, η δολοφονία της αντιζήλου της και του πατέρα της και η σφαγή των ίδιων της των παιδιών, είναι αναμενόμενα. Παρά ταύτα, η Μήδεια δεν θα συλληφτεί, διότι θα αναληφτεί στο άρμα του Ήλιου, του προπάτορά της. Γιατί αυτό; Ίσως γιατί η Μήδεια είναι η έξω από μας αλλά και η μέσα μας φύση. Που, όταν την προδώσεις, μαίνεται. Και τότε επιτίθεται στα παιδιά της.
Το καιρικό φαινόμενο που ονομάστηκε “Μήδεια”, δεν είναι από τα πιο τρομερά. Αλλά όποιος το σκέφτηκε, μας θύμισε ότι, όταν προδίδεται από τις εγκληματικές μας πράξεις και παραλείψεις, η μέσα και έξω φύση μας, γίνεται ευκολότερα, μια μάνα φόνισσα».
Σημ.: Οι υπογραμμίσεις δικές μου.
Το κείμενο της κας Πέπης Ρηγοπούλου -την οποία πάντα τιμώ- από μεγάλο Αθηναϊκό φύλλο.
