Η προοπτική…

Τίποτ’ άλλο δεν έχω να εκπροσωπήσω
τη χαρά μου μονάχα και μονάχα τη θλίψη μου
σ’ αυτό τον κόσμο που τον παγιδεύει θανάσιμα
όχι το σκοτάδι κ’ η μαυρίλα
μα το βαθύ χαντάκι της προοπτικής…
Ν. Καρούζος
Και οι πολίτες; Οι πολίτες με τη φενακισμένη συνείδηση πλέον, ζητούν αυτό που δεν γίνεται. Και την πίτα ολάκερη και τον σκύλο χορτάτο. Επινοούν «ψευδείς λύσεις» για να μην δουν το πραγματικό δίλημμα. Είναι αυτό που καθηλώνει τους πολίτες στον καναπέ και τους διανοούμενους στην απορία.
Μα γιατί δεν αντιδρά κανείς;
Αυτά έγραφα στο προηγούμενο σχόλιο.
Ένας φίλος μου είπε «θέλεις να μας κάνεις Αλβανία;», όταν του μίλαγα για την ανάγκη μιας άλλης απελευθερωτικής πολιτικής. Η σύνταξή σου είναι πολύ μικρότερη από τα χρήματα που παίρνει ένας «Αλβανός» εργάτης γης, του απαντώ χωρίς να τον πείσω. Τα στερεότυπα είναι πολύ βαθιά και ακλόνητα για να τα απειλήσει η κοινή λογική.
Αυτά έλεγα και σε μια άλλη παρέα με έναν γερο-βοσκό. Ακούστε με προσοχή τη γνώμη του.
Όταν θέλω να πιάσω τις φουριάρικες αίγες -αρχίζει την αφήγησή του ο γέρος- στήνω την παγίδα και ρίχνω μέσα λίγο καλαμπόκι. Έρχεται η πρώτη αίγα, τρώει, αλλά δεν κάνει σινιάλο στις άλλες και καμιά δεν ακολουθεί. Καταλαβαίνουν ότι «κάτι τρέχει», πώς βρέθηκε το έτοιμο καλαμπόκι στα όρη. Εγώ ρίχνω κι άλλο καλαμπόκι και πέρα την Άνοιξη, φυτρώνει το καλαμπόκι και τότε οι αίγες την «πατάνε». Μπαίνουν όλες μέσα, κλείνω την πόρτα κι είναι όλες πιασμένες στην παγίδα.
Αν καταλάβαιναν παιδί μου τη δύναμή τους, όλες μαζί θα ήταν πολύ εύκολο να ρίξουν την παγίδα και να ελευθερωθούν. Έλα όμως που δεν έχουν νου; Έτσι τέλειωσε την κουβέντα του κλείνοντάς μου το μάτι. Έμεινα άφωνος.
Σκέφτηκα βάλε στο ένα τάσι της ζυγαριάς την αφήγηση του γέρου και στο άλλο τάσι βάλε όλες τις συζητήσεις που έχεις ακούσει τα τελευταία πέντε χρόνια από τις τηλεοράσεις.
Από πολιτικούς, επιστήμονες, οικονομολόγους, πολιτικούς αναλυτές, σχολιαστές, δημοσιογράφους, βουλευτές, υπουργούς, καθηγητές και ακαδημαϊκούς.
Ποιο τάσι θα έχει μεγαλύτερο βάρος; Ο κόσμος είναι απλός που λέει και ο Σεφέρης.
Προτείνω την αφήγηση του γερο-βοσκού ως πολιτική θεωρία για τους πολίτες.
Δεν μπορεί να σταματήσει ο χρόνος, τα ρολόγια μπορεί…
Αφιερωμένο στους 142, που στήνουν την παγίδα, μα και στο Γρηγόρη που μου χάρισε αυτή την ιστορία.