Μιά λευκή ανάσα. Και από μέσα της αναδύονται μαύρα αγριοπούλια, οι σκέψεις. Και μέσα στη πάχνη, μιά νεράιδα με μακριά μαλλιά στο χρώμα της φωτιάς. Γύρω της σπίθες, οι πόθοι. Και οι Ερωντες του ακατέργαστου τώρα. Και μια σάλπιγγα μέσα σ’ εναν συνεφοσκεπασμένο πόνο. Που περνά και αφήνει τη γλυκιά αίσθηση της ίασης. Από την απουσία. Και την πληγή της. Ως σημάδι από τα νύχια του αρχαίου δράκου της σιωπής. Που χάθηκε αυτές τις μέρες στη σπηλιά του. Και ανάβλυσαν από το κρύο ξεκίνημα, παρουσίες. Που αχνοφ’Εγγουν σαν άστρη, μέσα στην παγωμένη σκοτεινιά μιάς Δεκεμβριανής αναγέννησης. Ως νύμφη που επέζησε μεσαιωνικών προλήψεων. Και στέκεται αγέρωχη και αιθέρια, μέσα στο μετά. Χωρίς να φοβάται τον άλικο ορίζοντα. Μέσα στον οποίο ίπταται το άγνωστο. Και τα μαύρα αγριοπούλια, πάντα εκεί. Πάνω στις τεντωμένες χορδές. Των αισθήσεων. Των σκέψεων που επαναστάτησαν.
Και εφυγαν, από ανούσιες αθιβολιές. Και ενας γενειοφόρος μύστης του αύριο, μεταφέρει το μήνυμα. Η ευτυχία είναι ένα παρατεταμένο χάδι. Καθόλου φευγαλέο αν το επιθυμείς. Και είναι πάντα παρόν. Με μιαν αύρα δυνατή. Ως το πέταγμα. Παρέα με στιγμές Αμαζόνες. Ζωσμένες την εκπλήρωση. Είσαι ελεύθερος όταν συνειδητοποιήσεις την ελευθερία σου. Η συνειδητοποίηση είναι η αρχή της ελευθερίας. Ως βαθιά ανάσα στον φρέσκο αέρα του περάσματος. Από αυτό που είθισται, στην προοπτική του εφικτού. Στην πραγμάτωση ονείρου παλιού. Μα αενάως επανερχόμενου. Που σε κινητοποιεί. Να σπάσεις τη στασιμότητα και να μπεις στην αέναη κίνηση. Μιας αρχέγονης υπέροχης δράσης. Που σου ταιριάζει. Όταν διώξεις τα περιττά. Και πορευτείς στην λευκή ανάσα και στα αναδυόμενα απ’ αυτήν μαύρα αγριοπούλια του εντός σου. Μια φωτιά που την έβαλε η κρύα αλμύρα. Από τις μυστικές σου κόγχες. Από το μυστικό σου βλέμμα. Που σε οδηγεί στο άγνωστο. Που η ομορφιά του συνίσταται στο ξύπνημα. Στην επιθυμία να ζήσεις τη περιπέτεια της φθαρτής αιωνιότητάς σου. Στη προοπτική φλόγας αναδυομένης.
