Η προοπτική του ελαιοτουρισµού

Στον ελαιοτουρισµό στρέφονται οι παραγωγοί στη Μεσόγειο, σε µια προσπάθεια να καλύψουν το αυξανόµενο κόστος παραγωγής και το πλήγµα στη συγκοµιδή από τις ακραίες καιρικές συνθήκες.
Σύµφωνα µε δηµοσίευµα του BLOOMBERG, γιόγκα στους ελαιώνες, συναυλίες ανάµεσα στα υπεραιωνόβια δέντρα, αλλά και… ράβδισµα για τους πιο τολµηρούς συνθέτουν το σκηνικό στις αγροικίες της Τοσκάνης της Ιταλίας.
Είναι τολµηρό για µας;
∆εν είµαι ειδικός για να απαντήσω, αλλά όπως λέει η κα Μαρία Άντζελα Μάτσια που έχει µια αγροικία του 19ου αιώνα στην Τοσκάνη: «Το πιο σηµαντικό είναι ότι ο κόσµος βλέπει πως δεν ανοίγεις απλά µια βρύση και βγαίνει λάδι».
Εµείς στην Κρήτη βέβαια µεγαλώσαµε αλλιώς· για µας ο καρπός των δέντρων και το λάδι έχουν µια µυστηριακή αξία ζωής.
Εµείς στην Κρήτη συνδέσαµε µε αρχέγονες αξίες τη ζωή µας, µε το λάδι.
Για τους Βόρειους της Ευρώπης για έναν Αµερικανό, ίσως προϋποθέτει αυτό και λίγη… γιόγκα.
Εφόσον ο στόχος είναι η αύξηση των εσόδων τους µετά τη µείωση της παραγωγής, πρακτικά ίσως δεν είναι µια κακή ιδέα.
Ξαναλέω δεν είµαι ειδικός.
Σύµφωνα µε το BLOOMBERG η κα Ματσία επωφελείται διπλά, αφού “νοικιάζει τα δωµάτια της αγροικίας της που θα ήταν άδεια στην off season και εξασφαλίζει δωρεάν εργατικά χέρια σε µια δύσκολη περίοδο”.
Μου θυµίζει αυτό λίγο τους τολµηρούς θαλασσοπόρους του 15ου µ.Χ. αιώνα, αλλά δεν παύει να είναι µια κουβέντα που µπορεί ν’ ανοίξει και στην Ελλάδα.