Η προσµονή του… τίποτα

Ένα έργο που περίµενε για δεκαετίες, είδε η Θεσσαλονίκη να υλοποιείται. Παρά τις καθυστερήσεις που το έκαναν… ανέκδοτο, τα προβλήµατά του, τις σοβαρές ενστάσεις των αρχαιολόγων, το Μετρό θα αλλάξει την καθηµερινότητα των Θεσσαλονικέων.
Έργα τέτοιας κλίµακας φυσικά, είναι εξαιρετικά σπάνιο να δεις σε µικρές επαρχιακές πόλεις, όλες όµως παλεύουν να βελτιώσουν την καθηµερινότητα των πολιτών, όλες προσµένουν την υλοποίηση ενός εµβληµατικού έργου, που θα αποτελέσει σηµείο αναφοράς για την πρόοδό τους.
Πάρτε παράδειγµα το Ηράκλειο, το οποίο περιµένει το νέο αεροδρόµιο και ήδη σχεδιάζεται -µεταξύ άλλων- ένα µέσο σταθερής τροχιάς που θα το συνδέσει µε την πόλη.
Το γειτονικό µας Ρέθυµνο, χρόνο µε το χρόνο παρουσιάζει νέες υποδοµές, αναπλάσεις που δείχνουν την εικόνα µιας µικρής πόλης που διαρκώς εξελίσσεται.
Και φτάνουµε στον… παραδοσιακό αρνητή εξέλιξης, τα Χανιά. Εδώ που η προσµονή µας για κάτι νέο περιορίζεται στα απολύτως βασικά. Ένα κεραµίδι για τη ∆ηµοτική Αγορά, λίγη άσφαλτο σε καµιά λακκούβα, µια παράταση για τη σήραγγα Τοπολίων (γατί έχουµε και εµείς τα δικά µας έργα – ανέκδοτα), λίγα πλακάκια στο ενετικό λιµάνι, µερικά κολωνάκια αραδιασµένα στον Β.Ο.Α.Κ. για να ξεγελάσουµε την αναπτυξιακή µας γύµνια.
Λίγες µέρες λοιπόν, πριν αποχαιρετήσουµε το 2024, τίποτε οραµατικό δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα για τα Χανιά µας. Κι επειδή στο σακί του Άη – Βασίλη δεν χωρούν δυστυχώς µεγάλα έργα, θα συνεχίσουµε να προσµένουµε το… τίποτα.