…Ομως εσείς, όταν θα ’ρθει ο καιρός,
ο άνθρωπος να βοηθάει τον άνθρωπο,
να μας θυμάστε με κάποια επιείκεια…
Μ. Μπρεχτ
Εξι χρόνια οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα με άλυτα ακόμα πολλά και σοβαρά προβλήματα, προστέθηκε ακόμα ένα τεράστιο πρόβλημα στη χώρα μας… το προσφυγικό. Πάνω από 4 εκατ. Σύροι εγκατέλειψαν τη χώρα τους εξ αιτίας του πολέμου. Η χειρότερη προσφυγική κρίση μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Μία κρίση στον αραβικό κόσμο, που ξεκίνησε αρκετά χρόνια τώρα με την Αραβική Ανοιξη… μία αιματηρή άνοιξη που συνέβαλαν Αμερικανοί και Ευρωπαίοι, με το πρόσχημα να ανατρέψουν τα δικτατορικά καθεστώτα που κυβερνούσαν τα πλούσια σε υδρογονάνθρακες αραβικά κράτη. Ενας από τους βασικούς στόχους του δυτικού κόσμου ήταν να εδραιώσει και να προωθήσει τα συμφέροντά του. Μέχρι τώρα πάντως το μόνο που κατάφεραν είναι να αιματοκυλίσουν τους μουσουλμανικούς πληθυσμούς, οι οποίοι ούτως ή άλλως είχαν αρκετά προβλήματα, απόρροια της μακράς πολιτικής και θρησκευτικής τους καταπίεσης. Κι έτσι φθάσαμε σ’ αυτό το κρίσιμο σημείο, που η χώρα μας, πέραν των άλλων προβλημάτων της, καλείται από τους εταίρους της να σηκώσει το μεγαλύτερο βάρος του προσφυγικού προβλήματος. Τώρα θυμήθηκαν οι Ευρωπαίοι ότι τα σύνορά μας με την Τουρκία είναι και δικά τους σύνορα και ανησυχούν για την ασφαλή φύλαξή τους. Τόσα χρόνια που γίνονται παραβιάσεις από την πλευρά της Τουρκίας αρνούνταν πεισματικά να εμπλακούν, γιατί τότε δεν τους αφορούσε. Τώρα που αποβιβάζονται καθημερινά κατατρεγμένοι άνθρωποι, που παρατάνε πατρίδες και εστίες, γιατί η χώρα τους είναι πλέον ένα πεδίο βολής… φθηνό, θυμήθηκαν ότι τα σύνορά μας είναι και σύνορα της Ευρώπης. Μας απειλούν μάλιστα ότι θα μας βγάλουν από τη συνθήκη Σένγκεν, που αυτό εκτός του πολιτικού, θα έχει και οικονομικό κόστος. Ακόμα και το δημόσιο χρέος είναι πρόθυμοι να κουρέψουν, αρκεί να δεχθεί η χώρα μας να γίνει αποθήκη ψυχών για να προστατευθούν αυτοί από τους ανεπιθύμητους επισκέπτες. Ετσι σιγά, αλλά σταθερά, πέφτουν οι μάσκες. Οι Ευρωπαίοι έντρομοι υψώνουν φράχτες και αγκαθωτά συρματοπλέγματα για να αναχαιτίσουν τους ξεριζωμένους που διακινδυνεύουν τις ζωές τους στα παγωμένα νερά του Αιγαίου, για να ξεφύγουν από τον θάνατο και να βρουν στον πλούσιο Βορρά ένα καταφύγιο. Το χειρότερο: η ξενοφοβία, ο τρόμος και ο εθνικισμός εξαπλώνονται σε όλη την Ευρώπη, ιδιαίτερα στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, που για τους δικούς τους λόγους θέλουν να γίνουν ο σκληρός πυρήνας του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού. Παντού ο φόβος για τον “άλλο” που καλλιεργείται κι εδώ στη χώρα μας από ακροδεξιά μορφώματα. Οι πρόγονοι αυτών των ακροδεξιών μορφωμάτων είχαν την ίδια ρατσιστική συμπεριφορά απέναντι στους Ελληνες πρόσφυγες του 1922. …Τότε που φιλομοναρχικοί απαιτούσαν να φορούν οι πρόσφυγες Μικρασιάτες κίτρινα περιβραχιόνια… Η χορτασμένη Ευρώπη φοβάται μη τυχόν και στερηθεί μέρος του συσσωρευμένου πλούτο της και κατ’ επέκταση του υπερκαταναλωτισμού της… γιατί αυτός πλέον είναι μια από τις σημαντικές σταθερές αξίες του παγκοσμιοποιημένου πολιτισμού μας και συγχρόνως η ψυχοθεραπεία μας. Το 2005 καθιερώθηκε η 27 Ιανουαρίου ήμερα μνήμης των θυμάτων του ολοκαυτώματος, για να μην ξεχνάμε τις θηριωδίες των Ναζί στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο… για να μην ξεχνάμε τι μπορεί να κάμει άνθρωπος σε άνθρωπο. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες επικαλούνται το θέμα της ασφάλειας των πολιτών τους, για να δικαιολογήσουν την ξενόφοβη λογική τους και την επιστροφή στη βαρβαρότητα. Γιατί βαρβαρότητα είναι, όταν στη Δανία, το Κοινοβούλιό της ψηφίζει νόμο, που εκτός των άλλων περιοριστικών μέτρων για τους πρόσφυγες που αιτούνται άσυλο, τους επιβάλλει κατάσχεση των τιμαλφών, εφόσον η αξία τους υπερβαίνει τα 200 €. Οταν στην Αγγλία βάφουν τις πόρτες των κατοικιών που μένουν οι πρόσφυγες με κόκκινο χρώμα για να ξεχωρίζουν… κάτι που θυμίζει τη Γερμανία του 1930, όπως αναφέρει ο Ian Swales, πρώην βουλευτής. Οταν οι αιτούντες άσυλο στην Ελβετία θα πρέπει να παραδίδουν στις αρχές όλα τα περιουσιακά τους στοιχεία. Η Γερμανία, αφού κέρδισε τις εντυπώσεις με τις πρώτες ενθουσιώδεις υποδοχές των προσφύγων, σκληραίνει τη στάση της και δεν θέλει πλέον να είναι επιλογή για τους πρόσφυγες. Πιθανώς να μην χρειάζεται άλλο φθηνό εργατικό δυναμικό. Το ρατσιστικό κίνημα Pegida τολμά να συγκρούεται και να διαδηλώνει και σε άλλες χώρες πέραν της Γερμανίας. Ολα αυτά κάτι μας θυμίζουν… και την ιστορία όταν την ξεχνούμε, τότε αυτή επαναλαμβάνεται.
