Με κόκκινες γάζες
Σου δένουν
Τα πόδια και τα χέρια.
Σου φιμώνουν
Το στόμα.
Σου τυφλώνουν
Τα μάτια.
Εκείνοι
Που προσπαθούν
Να σταθούν όρθιοι
Σαν ατσάλινες πρόκες.
Πρόκες
Που δεν λυγίζουν
Μέσα
Στα καζάνια
Των συμπιεσμένων κολάσεων.
Παίζουν
Με το ύψος σου.
Σε μετρούν
Με μεζούρες ξεφτισμένες.
Σε γονατίζουν
Μέχρι
Να χάσεις πόντους
Από την αξιοπρέπεια
Και
Την υπερηφάνεια σου.
Παίζουν
Με όσα
Σου έχουν απομείνει.
Εκείνοι
Που είναι προορισμένοι
Να καρφώνουν
Προκαλώντας πληγές
Σε Ψυχή και Σώμα.
Βαθιές τρύπες
Υπάρχουν
Σε καρδιά και Νου.
Άμορφη ύλη
Που μπάζει
Κρύο από παντού
Έχεις καταντήσει.
Το χώμα ποτίζεται
Με σκέψεις
Και
Συναισθήματα
Γεμάτα πύον.
Μια τοξική γη
Με κουφάρια
Που διψούν
Για λίγη ελεημοσύνη
Απλώνεται μπροστά
Στα πληγωμένα σου μάτια.
Το στόμα
Ξεροσταλιάζει
Για λίγη δροσιά.
Λίγο σάλιο
Έχει απομείνει.
Δεν προλαβαίνεις
Να ζητήσεις πολλά.
Μονάχα
Ένα
Συμπέρασμα μπορείς
Να ξεφωνίσεις.
Χάθηκα
Στο μέτρημα
Όταν
Μου έμαθαν
Να κυνηγώ
Την Πρόσθεση.
Οικτίρω
Την πρόθεση
Του Συν.
