Η πρώτη μεγάλη κρίση

Μετά την κατάρρευση του κολοσσού της Thomas Cook έχω την αίσθηση ότι η κυβέρνηση είναι αντιμέτωπη με την πρώτη, πραγματική κρίση.
Οταν τα “κανόνια” χτυπούν ακούγονται από πολύ μακριά…
Σαφέστατα και ο τουριστικός κολοσσός έστελνε επισκέπτες σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη. Στην Ελλάδα υπάρχει όμως, η προφανής ιδιαιτερότητα ο τουρισμός να είναι η βαριά βιομηχανία της χώρας.
Συνεπώς πρέπει να απορροφηθούν κατά το δυνατόν οι κραδασμοί για επιχειρηματίες και εργαζόμενους στον χώρο του τουρισμού, αλλά και η Ελλάδα να αποδείξει ότι είναι μια υπεύθυνη και φιλόξενη χώρα.
Γι’ αυτό απαιτείται ένας κεντρικός, κυβερνητικός σχεδιασμός και μια υποτυπώδης κατανόηση των νέων συνθηκών που διαμαρφώνονται.
Για να απορροφηθούν κραδασμοί, υποψιάζομαι ότι πρέπει να φτιάξουμε ένα “μαξιλάρι” ασφαλείας.
Το πρώτο πράγμα που χρειάζεται μετά την άμεση δράση του επαναπατρισμού τουριστών, είναι να προασπισθεί το οικονομικό όφελος από την υπεραξία του τουριστικού προϊόντος που χάθηκε.
Κάθε κυβέρνηση κρίνεται στα δύσκολα και στα δύσκολα βγαίνουν τα πρώτα συμπεράσματα από τη διαχείριση κρίσεων.
Μην βιαστούμε να βγάλουμε συμπεράσματα, αν πρώτα δεν δούμε πώς θ’ αντιδράσει η εγχώρια τουριστική αγορά.
Εκείνο που ξέρω είναι ότι πρέπει να γίνουν όλα γρήγορα και να θωρακιστεί ο τουρισμός, που την τελευταία στιγμή έδειξε και φέτος ότι ανέκαμψε.
Κατ’ ουσίαν τώρα -επιτρέψτε μου την έκφραση- ο ρόλος του κράτους είναι εποπτικός και “παρηγορητικός”.