Η ψευδαίσθηση της πραγματικότητας

«Ο Θεός δεν έχει ευθύνη για τις πράξεις αυτών που έχουν ελευθερία επιλογής»
Πλάτων

Η κατάσταση που βιώνουμε σήμερα επιβεβαιώνει χωρίς να χωρά αμφισβήτηση την αδυναμία μας. Είμαστε αδύναμοι στο να ελέγξουμε, στο να υπολογίσουμε, στο να προγραμματίσουμε ακόμη και στο να δημιουργήσουμε οτιδήποτε πέρα από εμάς τους ίδιους. Είναι ψευδαίσθηση ότι είναι δυνατόν να πράττουμε, ότι είναι δυνατόν να επιτύχουμε ένα προμελετημένο σκοπό. Στην πραγματικότητα ο άνθρωπος δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Αν η δραστηριότητά του καταλήξει σε κάποιο αποτέλεσμα το οποίο μοιάζει φαινομενικά με τον αρχικό σκοπό του, αυτό δεν είναι παρά μόνο μια σύμπτωση. Συμπτωματική είναι η επίτευξη ενός σκοπού σε οποιαδήποτε σφαίρα της ανθρώπινης δραστηριότητας. Αυτή η συμπτωματική αντιστοιχία αποτελεσμάτων και σκοπών που έχουμε τάξει τον εαυτό μας, μας δημιουργεί την εντύπωση ότι είμαστε ικανοί για οτιδήποτε.
Νομίζουμε ότι είμαστε ικανοί να κατακτήσουμε τη φύση, να οργανώσουμε τη ζωή μας, να κατευθύνουμε τα πάντα γύρω μας. Στην πραγματικότητα είμαστε εντελώς ανίκανοι για κάτι τέτοιο, γιατί όχι μόνο δεν έχουμε τον έλεγχο επάνω στα πράγματα που βρίσκονται έξω από εμάς αλλά ούτε και σε αυτά που βρίσκονται μέσα μας. Ο έλεγχος των πραγμάτων αρχίζει από τον έλεγχο του εαυτού μας. Η συνειδητή δουλειά της αυτογνωσίας έχει δυστυχώς καταλήξει περιττή πολυτέλεια για τους φιλόσοφους και τους καλλιτέχνες. Ο άνθρωπος-μηχανή που ισχυρίζεται ότι ξέρει και ελέγχει τα πάντα είναι εκείνος που χαρακτηρίζει την εποχή μας. Αν μας έλεγαν ότι ο μόνος τρόπος για να ζήσεις σωστά είναι να ακολουθήσεις την “ανθρώπινη φύση” σου από πόσα κακά θα γλιτώναμε.
Και να που τώρα ήρθε η στιγμή που ο κόσμος όλος έγινε μια γειτονιά. Όλα όσα φάνταζαν μακρινά και μακριά ήρθαν εδώ δίπλα μας. Οι αποστάσεις μηδενίστηκαν γιατί έτσι κι αλλιώς δεν υπήρξαν ποτέ. Η μοίρα έγινε κοινή για όλους γιατί έτσι ήταν πάντα. Η ενότητα, την οποία αρνούμαστε να δούμε, εμφανίστηκε με τον πιο ανελέητο και σκληρό τρόπο. Είμαστε όλοι ένα, έτσι ήμασταν πάντα και έτσι θα παραμείνουμε για πάντα. Απόλυτα συνδεδεμένοι. Η διαφορά βρίσκεται στην άγνοια μας για την τόσο σοβαρή και κρίσιμη αυτή “αρχή του ανθρώπινου είδους”. Στην άρνηση της ανθρώπινης φύσης μας. Ούτε η φύση μας εκδικείται, ούτε ο Θεός μας εκδικείται, ο ίδιος ο άνθρωπος εκδικείται τον εαυτό του. Τώρα όλα έγιναν βία, γιατί ότι γίνεται με φόβο δεν είναι ποτέ καλό, γιατί ο φόβος, σε όσο μικρή ποσότητα κι αν υπάρχει μέσα μας είναι Βία. Δεν πρόκειται να ανακαλύψουμε έτσι τον εαυτό μας και την αληθινή μας φύση. Δεν είναι η βοήθεια αυτή που περιμέναμε. Μας έχουν δοθεί πολλές ευκαιρίες όμως τις αγνοήσαμε με μεγάλη ευκολία βασιζόμενοι στην ψευδαίσθηση της παντοδυναμίας μας. Τώρα πια η επιλογή χάθηκε. Εάν δεν καταφέρουμε να αλλάξουμε ρότα μπροστά είναι μόνο το χάος.