Οι ψυχές μας, οι πολιτικοί και ο νόμος

Παρακολουθώ, όσο μπορώ ως μέσος πολίτης, τις εξελίξεις στην πατρίδα μας. Τις καθημερινές πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές.
Οι πολιτικοί, όπως όλοι ξέρουμε, είναι οι ρυθμιστές της ζωής των πολιτών. Της δημόσιας, γιατί αυτοί, ιδίως όταν κυβερνούν, είναι που βάζουν τα όρια και τους όρους, μέσα στα οποία και με τους οποίους θα πρέπει να ζούμε ως μέλη ενός οργανωμένου κοινωνικού συνόλου εάν επιθυμούμε αυτό να ευημερήσει και εμείς να προοδέψουμε, δίχως κανείς να εκμεταλλεύεται τον άλλο ή να τον υποσκελίζει / “ναρκοθετεί” στον καθημερινό αγώνα για επιβίωση.
Ταυτόχρονα, όμως, οι πολιτικοί μας, θαρρώ, ανεξάρτητα από κόμματα και ιδεολογίες μα όλοι ενωμένοι σαν μια γροθιά,  θα έπρεπε να προασπίζουν τα διπλωματικά / οικονομικά συμφέροντα της χώρας μας εκτός συνόρων, και μάλιστα στους δύσκολους καιρούς που ζούμε. Έτσι, δε θα άφηναν ποτέ σε κανέναν ξένο να αμφισβητήσει την εδαφική της ακεραιότητα ή την πολιτική της ανεξαρτησία. Την ίδια στιγμή, θα προστάτευαν την ειρήνη στην περιοχή μας, εφόσον με έναν πόλεμο, με τα σύγχρονα οπλικά συστήματα, και τα σύνορά μας θα μπορούσαν να συρρικνωθούν και εν ριπή οφθαλμού πολλές ανθρώπινες ψυχές στην πρώτη γραμμή των επιχειρήσεων, μα και στα μετόπισθεν θα μπορούσαν να χαθούν.
Απέναντι, όμως, σε όλα τούτα, όλοι, χωρίς ρατσιστικές ή διχαστικές μικρομέγαλων κοινωνιών διακρίσεις χρώματος, φύλου, οικονομικής κατάστασης, μορφωτικού επιπέδου και ηλικίας, οι πολίτες, όπως λέει κι ο πατέρας μου, έχουν τρεις υποχρεώσεις. Πρώτον, να ζουν και να εργάζονται με γνώμονα το κοινό καλό και δεύτερον, να σέβονται τους συνανθρώπους τους και τρίτον, να τηρούν και να εφαρμόζουν τους, γραφτούς και άγραφους, νόμους. Αυτές, λοιπόν, οι τρεις υποχρεώσεις τους λειτουργούν, κατά τη γνώμη μου,  ως στέρεα θεμέλια μιας υγιούς κοινωνίας, η οποία, εάν δεν μεσολαβούν κοινωνικοπολιτικά και οικονομικά συμφέροντα να την ξεστρατίζουν, μεριμνά, φροντίζει και ενεργεί, έμπρακτα και όχι στα λόγια μονάχα και διώχνοντας θεοσκότεινες προκαταλήψεις ή παρωχημένες ιδέες, για την παιδεία, την υγεία, την εργασία όλων των πολιτών, μα και για την απονομή δικαίου στους αδικούμενους και την τιμωρία των αδίκων.
Με τέτοιες σκέψεις να γυροφέρνουν στο μυαλό μου και ακούγοντας με προσοχή για ό,τι συμβαίνει εσχάτως στην πατρίδα μας με βρήκε, χτες βράδυ, ο … Δημοσθένης. Ο γνωστός πολιτικός και ρήτορας της Αθήνας του 4ου αιώνα π.Χ., ο οποίος, κοντά στην παιδιόθεν πεποίθησή μου ότι οι πολιτικοί, για να προασπίζουν τα συμφέροντα, τα δικαιώματα και τη ζωή των πολιτών, οφείλουν να θεσπίζουν και τους δικαιότερους νόμους και να υπακούνε σε αυτούς πρώτοι απ’ όλους δίνοντάς μας το σωστό παράδειγμα για μίμηση, ήλθε να συμπληρώσει τα ακόλουθα: «[…] Καλύτερα διοικούνται οι πόλεις όπου γεννήθηκαν οι καλύτεροι νομοθέτες· διότι οι ασθένειες του σώματος σταματάνε με τις ανακαλύψεις των γιατρών, ενώ την αγριότητα που βρίσκεται στις ψυχές τη διώχνουν οι αποφάσεις των νομοθετών. Γενικά, δεν θα βρούμε τίποτε ούτε σεβαστό ούτε αξιόλογο, το οποίο να μην σχετίζεται με τον νόμο, αφού και όλο το σύμπαν και οι θεοί και οι λεγόμενες εποχές μοιάζει να ελέγχονται από τον νόμο και την τάξη, αν πρέπει να έχουμε εμπιστοσύνη στα φαινόμενα. Αφού παρακινήσετε, λοιπόν, ο ένας τον άλλον, Αθηναίοι, ενισχύστε τους νόμους και καταψηφίστε όσους επιλέγουν σκόπιμα να μην δείχνουν σεβασμό στα θεία» (Από τον “Κατ’ Αριστογείτονος Β”, 26-27, Μτφρ. Α. Τυφλόπουλος – Επιμ. Δ. Ιακώβ. 2006).
Αλήθεια, λοιπόν, τι λέτε εσείς για όλα τα παραπάνω;