Η ψήφος στο Κ.Κ.Ε.

Επειδή πολλοί με ρωτούν για το σκεπτικό πίσω από την απόφασή μου να συστρατευτώ σ’ αυτή την εκλογική αναμέτρηση με το ΚΚΕ, θεώρησα σωστό να γράψω ένα σύντομο σχετικά άρθρο, ώστε να εξηγήσω τους λόγους.
Προερχόμενος από τον πατριωτικό, δημοκρατικό χώρο, στήριξα με όλες μου τις δυνάμεις το αρχικό εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ. Hμουν εκεί στις εκλογικές αναμετρήσεις του 2012 και στις πρώτες συνεδριάσεις του “Ενιαίου Κοινωνικού Μετώπου”, μια εποχή που πολλοί σημερινοί υπουργοί και βουλευτές όχι μόνο ήταν αλλού, αλλά χαρακτήριζαν ως “πολιτικό απατεώνα” τον Αλέξη Τσίπρα. Κατέβηκα υποψήφιος βουλευτής, κάνοντας “παραδοσιακές” εκλογικές καμπάνιες, χωρίς οικονομική στήριξη από πουθενά, με προσωπικό κόστος (οικονομικό και όχι μόνο), γυρίζοντας ολόκληρο το νομό, μιλώντας για το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ και την ανάγκη να έρθει στην εξουσία μια δύναμη που θα έβγαζε ουσιαστικά την χώρα από τα μνημόνια.
Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως του 2012 δεν κέρδισε τις εκλογές, αν και έφτασε πολύ κοντά. Το έκανε το 2015 – όμως τότε ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν πολύ διαφορετικός και είχε ήδη αρχίζει να βάζει αρκετό νερό στο κρασί του, έχοντας αρχίσει σιγά-σιγά να μεταλάσσεται. Παρέμεινα στο ΣΥΡΙΖΑ πέρα από όποιες προσωπικές πικρίες επιμένοντας στις θέσεις μου , για νηφαλιότητα και εγκράτεια στους χαρακτηρισμούς και για την ανάγκη μιας πιο συγκροτημένης πολιτικής, οι οποίες μάλλον δεν άρεσαν σε ορισμένους. Χάρηκα με την επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ, αν και είδα σύντομα – κι εγώ όπως και οι άλλοι – την έλλειψη ενός δυνατού σχεδίου εξόδου από την μέγγενη των μνημονίων. Στήριξα όμως τον αγώνα, παραμένοντας στα τοπικά όργανα του κόμματος, ενώ την εποχή του δημοψηφίσματος έδωσα μεγάλο αγώνα για την επικράτηση του “όχι”, παρότι είχα τις ενστάσεις μου για τη διατύπωση του ερωτήματος, σε μια περίοδο που υπουργοί και βουλευτές ήταν εξαφανισμένοι από το νησί. Η επικράτησή του “όχι” με δικαίωσε, αν και ήξερα ότι η επόμενη μέρα θα ήταν δύσκολη.
Η αλλαγή όμως του “όχι” σε “ναι”, και η ψήφιση ενός ακόμα μνημονίου – από ένα κατεξοχήν “αντιμνημονιακό” κόμμα – μ’ έκανε να πάρω μια δύσκολη απόφαση, η οποία έπρεπε όμως να παρθεί. Αποχώρησα από το ΣΥΡΙΖΑ και πήγα σπίτι μου. Στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση του Σεπτεμβρίου του 2015, είχα προτάσεις από διάφορα κόμματα να κατέβω στις εκλογές. Αρνήθηκα όμως, κάνοντας την αυτοκριτική μου δημόσια, και παρέμεινα ενεργός πολιτικά, αλλά εκτός πολιτικών σχηματισμών για περίπου 4 χρόνια.
Έρχονται όμως κάποιες στιγμές που δεν μπορεί να μείνει κανείς αμέτοχος. Τέτοια στιγμή ήταν το 2012, τέτοια στιγμή και το σήμερα. Η χώρα βρίσκεται – αν και τυπικά εκτός μνημονίων – σε σκληρή επιτήρηση από την Ε.Ε. Οι υποσχέσεις και οι παροχές βασίζονται σε πλεονάσματα-λογιστικά τρικ. Η μαζική φυγή νέων, συνομίληκών μου και νεώτερων, προς το εξωτερικό συνεχίζεται. Το μεταναστευτικό έχει δημιουργήσει ισχυρές πιέσεις στην κοινωνία. Τ’ ανοιχτά μέτωπα στα Βαλκάνια με τη συμφωνία-φιάσκο των Πρεσπών, την καταπίεση της ελληνικής μειονότητας στην Αλβανία και των τουρκικών παραβιάσεων στο Αιγαίο, έχουν δημιουργήσει ένα ασφυκτικό πλαίσιο για την χώρα μας. Η ΝΔ βρίσκεται ένα βήμα πριν την εξουσία, όχι γιατί είναι καλύτερη, αλλά ως τιμωρία της πολιτικής ατιμίας του Αλέξη. Το μέλλον προσδιορίζεται δυσοίωνο, αφού αναμένεται η συνέχιση των ίδιων πολιτικών, χωρίς καμία ελπίδα βελτίωσης. Απλώς θ’ αλλάξουν τα πρόσωπα.
Σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον δεν μπορεί κανείς να παραμείνει “στο σπίτι του”. Πρέπει να βγει και αντιδράσει. Σ’ αυτό το πλαίσιο, και μ’ αυτό το σκεπτικό συστρατεύομαι με το ΚΚΕ και κατεβαίνω υποψήφιος βουλευτής, ως συνεργαζόμενος, στις προσεχείς εκλογές. Έχω αρκετές διαφωνίες με τους καινούργιους μου συνοδοιπόρους. Όμως, σ’ αυτό το πολιτικό κλίμα, πρέπει ν’ αναγνωρίσουμε ότι δεν έγινε μνημονιακή ουρά κανενός, έχει μια σταθερή και τίμια στάση απέναντι στα προβλήματα της καθημερινότητας, βρίσκεται κοντά στους εργαζομένους, ενώ παράλληλα – σπάζοντας πολλές φορές τα ταμπού και τις ταμπέλες που πολλοί κακώς βάζουν στην αριστερά – έχει ένα καθαρά πατριωτικό λόγο για όλα τα θέματα της εξωτερικής μας πολιτικής.
Σ’ αυτές τις εκλογές δεν μπορούμε να υποστηρίξουμε ανθρώπους που υποστήριξαν συμφωνίες που θα ζημιώσουν την χώρα στο απώτερο μέλλον. Δεν μπορούμε να δώσουμε εξουσία σε ανθρώπους που την έβαλαν στα μνημόνια. Δεν μπορούμε να ψηφίσουμε εκείνους που άλλα υποσχέθηκαν και άλλα έκαναν – και μάλιστα με τρόπο ξεδιάντροπο. Δεν μπορούμε να στείλουμε στην Βουλή εκείνους που έχουν το ναζισμό ως ιδεολογία τους, ούτε εκείνους που πουλούσαν θαυματουργά μαντζούνια ή επιστολές του Ιησού, εξαπατώντας τον κόσμο. Δεν μπορούμε να υποστηρίξουμε ανθρώπους με αμφιλεγόμενες θέσεις όσο αφορά την εξωτερική μας πολιτική ή την μελλοντική τους θέση σε μια μνημονιακή κυβέρνηση.
Σ’ αυτές τις εκλογές, η ψήφος πρέπει να πάει στο ΚΚΕ.