Η ψυχή του Πάρκου Μαρκοπούλου

Την Κυριακή που µας πέρασε, κάναµε τη βόλτα µας και πάλι στο πρώην στρατόπεδο Μαρκοπούλου τον χώρο που αποκτήθηκε για τους Χανιώτες ώστε να δηµιουργηθεί ένα τεράστιο και σύγχρονο αστικό πάρκο. Πότε όµως θα το δούµε;
Η απορία του κόσµου -που βρέθηκε εκεί- εύλογη! Οι Χανιώτες που συνεχίζουν να αγωνιούν για το µέλλον της έκτασης, βρίσκονταν όλοι εκεί για να υπενθυµίσουν -ακόµη και στους απόντες- ότι αυτός ο χώρος δεν πρέπει να τσιµεντωθεί, δεν πρέπει να γίνει πάρκινγκ και… βλέπουµε!
Το ‘‘Μαρκοπούλου’’ ανήκει στο µέλλον των κατοίκων αυτής της πόλης, στα παιδιά µας που ζητούν χώρο να αναπνεύσουν, να παίξουν…!
Τα έχουµε ξαναπει, η πόλη ασφυκτιά, της λείπουν πνεύµονες πρασίνου, της λείπουν ελεύθεροι χώροι, µη καταπατηµένοι!
Οι πολλοί Χανιώτες που βρέθηκαν στο Μαρκοπούλου -έχω την αίσθηση ότι- αποτελούν τη µαγιά για τη διεκδίκηση του αυτονόητου!
Ναι τούτη τη φορά δεν µοιράζονταν παγωτάκια στα παιδιά, δεν µοιράζονταν γλαστράκια στους µεγάλους, δεν υπήρχαν τόσες πολλές δράσεις, όπως στη γιορτή για την Παγκόσµια Ηµέρα Περιβάλλοντος, τον περασµένο Ιούνη!
Λένε πως όταν σβήνουν τα φώτα, όταν τελειώνουν τα ταρατατζούµ, τότε ό,τι αποµένει είναι η αλήθεια! Και η αλήθεια ήταν εκεί!
Είχα την αίσθηση ότι η “ψυχή” του πάρκου είναι ήδη εκεί! Την αναγνώρισα στα παιδάκια που έπαιζαν τριγύρω ή κάτω από τα ελάχιστα δέντρα! Τη διέκρινα στα πρόσωπα των µεγάλων που γνώριζαν τον σκοπό της παρουσίας τους στο Πάρκο Μαρκοπούλου όπως πλέον οφείλουµε να το αποκαλούµε!
∆ικαιωµατικά λοιπόν εµείς Πάρκο Μαρκοπούλου το θέλουµε και όχι Πάρκινγκ!