Η ΠΡΟΕΔΡΟΣ της Ελληνικής Δημοκρατίας κα Αικατερίνη Σακελλαροπούλου (φωτ.), στην αποκορύφωση της κρίσης με την Τουρκία, έδειξε με την επίσκεψή της (13-14/9) στο Καστελόρριζο ότι, όχι μόνο η Ελλάδα δεν φοβάται τους λεονταρισμούς της γείτονος χώρας, αλλά κι ότι τιμά κάθε νησί -μικρό, μεγάλο ή ελάχιστο- της ελληνικής επικράτειας.
ΠΑΡΑ, λοιπόν, τους βρυχηθμούς των Τούρκων περί εφόδου του Oruc Reis και της πολεμικής κουστωδίας του στην ελληνική υφαλοκρηπίδα του Καστελόρριζου, η κα ΠτΔ έκανε μια κίνηση θάρρους και υψηλού συμβολισμού: Το πρόγραμμα επίσκεψης ακριβώς τις μέρες απειλών, δεν ήταν μια απλή κατάθεση στεφάνου στο μνημείο των πεσόντων -για την 77η επέτειο από την απελευθέρωση του νησιού- μετά τη δοξολογία στην εκκλησία των αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης. Το πρόγραμμα περιλάμβανε και επίσκεψη σε πολεμικά πλοία που βρίσκονταν στο λιμάνι, αλλά και κατάθεση στεφάνου στο μνημείο της Κυράς της Ρω (στη Ρω). Επιπλέον και επίσκεψη (14 Σεπτεμβρίου) στο σχολείο του Καστελόριζου.
…ΜΙΑ πρόεδρος, λοιπόν, χαμηλών τόνων, χωρίς αντι-προκλήσεις, χωρίς απαντήσεις σε υβριστικούς για τον ελληνικό λαό, την κυβέρνηση και τα στρατεύματα τουρκικούς χαρακτηρισμούς. Χρησιμοποιεί απλά επιχειρήματα βασισμένα στο διεθνές δίκαιο, έχοντας βαθιά γνώση της ιστορίας και επίγνωση της κατάστασης.
ΑΝΤΙΘΕΤΑ, ο Τούρκος πρόεδρος μοιάζει να θέλει να οδηγήσει επί τούτου τα πράγματα στα άκρα, ώστε να διαμορφωθεί αναγκαίο σκηνικό σύγκρουσης, με επίκεντρο το Καστελόριζο. Εξάλλου, η μακροχρόνια στρατηγική διεκδικήσεων των Τούρκων, η «προβολή ισχύος» με τις παράνομες έρευνες για υδρογονάνθρακες στην ανατολική Μεσόγειο, Κύπρο και Αιγαίο, αποτελεί οργανικό κομμάτι της συνολικότερης προσπάθειας της Τουρκίας να αυτοπροβληθεί ως «περιφερειακή δύναμη» που όλοι πρέπει να αναγνωρίζουν και να σέβονται!
ΝΑ, ΟΜΩΣ που ένα μικρό νησί στέκεται εμπόδιο στα σχέδιά τους. Οι Τούρκοι έχουν αναγάγει σε κομβικό σημείο της διαμάχης τους με την Ελλάδα, ειδικά μετά το τουρκολιβυκό παράνομο σύμφωνο, την αμφισβήτηση κυριαρχίας του Καστελόριζου -όπως είχαν κάνει και με τα Ιμια (1996). Πιστεύουν ότι το Καστελόριζο είναι η λυδία λίθος που θα τους επιτρέψει, εφόσον το “γκριζάρουν” (ή το καταλάβουν), να διεκδικήσουν “νόμιμα” τους ενεργειακούς πόρους της περιοχής με ταυτόχρονη προβολή των νεοθωμανικών επιδιώξεων και των ηγεμονικών βλέψεών τους στη Μεσόγειο. Αλλά οι Ελληνες αποδεικνύονται μάλλον “σκληρό καρύδι” στις φιλοδοξίες τους.
