Η πτώση στον λόφο Καστέλι

Έχουµε αφιερώσει πολλές εκατοντάδες λέξεις για να περιγράψουµε το αίσθηµα της ηθικής πτώσης στον λόφο Καστέλι στην παλιά πόλη των Χανίων.
Παράξενη στ’ αλήθεια αυτή η επανάληψη της πτώσης.
Το πρώτο που διασώζει είναι ότι ανήκει στην επανάληψη.
Ξέρω πως οι λέξεις είναι ο κόσµος µας στα Χανιά, πως θα ζήσουν οι λέξεις και µετά από µας, αλλά µιλάµε ξεκάθαρα πια για ηθική πτώση στον λόφο Καστέλι.
Κανείς στα Χανιά (µε αυτήν την απραξία) δεν µπορεί να θεωρήσει τον Σίσυφο ευτυχισµένο.
«Ανεβαίνει στον λόφο, κατεβαίνει από τον λόφο».
Και ένα ωραίο πρωινό επέµβαση της Αστυνοµίας και µετά απόσυρση των δυνάµεων της Αστυνοµίας.
Στ’ αλήθεια ο Σίσυφος δεν είναι ευτυχισµένος στα Χανιά.
Λείπει ταξίδι για δουλειές…
∆ραµατουργικά είµαστε κασκαντέρ του εαυτού µας.
Για πρώτη φορά σαν κασκαντέρ, δοκιµάζουµε να παίξουµε έναν τόσο δύσκολο ρόλο.
Και οι µήνες περνούν.
Το επανερχόµενο πεπρωµένο του λόφου θυµίζει τους στίχους του Τάσου Λειβαδίτη: «Η πιο µεγάλη αρετή του ανθρώπου, είναι να ‘χει καρδιά. Μα η πιο µεγάλη ακόµα, είναι όταν χρειάζεται να παραµερίσει την καρδιά του».
Σηκώνοντας την πέτρα ξανά και ξανά στην κορυφή του λόφου -αυτός ο πρώτος influencer του θεάµατος- ήταν πράγµατι ευτυχισµένος;
Ποιος να ξέρει;
Πού θα τον βρούµε να τον ρωτήσουµε;
Τελικά δεν είναι πέτρα του Σίσυφου, αλλά µαγγανοπήγαδο.