Ευνόητο είναι, ο αγωνιζόμενος, σε όποιον χώρο κι αν ανήκει, είτε είναι στο χώρο του αθλητισμού είτε στο χώρο της λογοτεχνίας κ.α. με την πρώτη νίκη του να ενθουσιάζεται πολύ – και με το δίκιο του βέβαια – και στη συνέχεια καταβάλει υπεράνθρωπες προσπάθειες να ανέβει ακόμα ένα σκαλοπάτι πιο ψηλά στην πυραμίδα της δόξας.
Συνεχίζει με περισσότερο ζήλο, γυμνάζεται περισσότερες ώρες αν ανήκει στο χώρο του αθλητισμού, ενώ ο ποιητής ή ο συγγραφέας ξενυχτάει περισσότερες νύχτες από πριν την όποια διάκρισή του, σκυμμένος ώρες πάνω από το γραφτό του, ψάχνοντας να βρει την καταλληλότερη λέξη ή το στίχο που θα ταιριάζει καλύτερα, για μια ακόμα διάκρισή στον ερχόμενο διαγωνισμό.
Όλοι γνωρίζουν ότι η πυραμίδα της δόξας έχει πολλά σκαλοπάτια κι ονειρεύονται να σκαρφαλώσουν στο πιο ψηλότερο. Ξέρουν ότι πίσω από το πέπλο του ‘’καλού’’ υπάρχει πάντα του ‘’καλύτερου’’ κι ελπίζουν ότι κάποια μέρα θα ανακαλύψουν την κρυψώνα του. Πολλοί όμως, παρόλες τις φιλότιμες προσπάθειας τους, δεν τα καταφέρνουν και παραμένουν στο πρώτο σκαλί ή δεν πλησιάζουν καθόλου στο σκαλί της καταξίωσης κι ενώ οι νικητές υπερηφανεύονται, πολλοί ηττημένοι μελαγχολούν τόσο πολύ που πολλές φορές αρρωσταίνουν και απογοητεύονται και δεν συνεχίζουν την προσπάθεια τους και παραμένουν μεσόστρατα. Και στις δύο περιπτώσεις και για τους δαφνοστεφανωμένους αλλά και για τους αποτυχημένους καραδοκεί ο κίνδυνος να λοξοδρομήσουν από τον ίσιο δρόμο και να βρεθούν κάποια στιγμή σε σκοτεινούς χώρους που ποτέ τους στο παρελθόν δεν είχαν περάσει μήτε έξω από αυτούς.
Τώρα, οι νικητές, είτε το θέλουν είτε όχι, γίνονται είδωλα θαυμασμού, ειδικότερα στα νέα παιδιά που βρίσκονται στο χώρο τους κι αναμενόμενο είναι να τους πλησιάσουν, να τους συμβουλευτούν για την δική τους πορεία ώστε κάποια μέρα να ανεβούν κι εκείνα στο βάθρο της επιτυχίας. Οι δικοί τους άνθρωποι καμαρώνουν για την επιτυχία τους και ο φάρος της δόξας τους γίνεται πιο φωτεινός και το φως τους παραμένει φωτεινό σαν το φως του ήλιου για πολλά χρόνια και σε ορισμένες περιπτώσεις φωτίζουν για αιώνες. Αυτοί οι διακριθέντες συνάνθρωποί μας αξίζουν την αναγνώριση και τον θαυμασμό όλων μας.
Έχουν καταγραφεί όμως, στους δαφνοστεφανωμένους, πολλές φορές και στο παρελθόν αλλά και στις μέρες μας, ότι ο εγωισμός και η υπεροψία φωλιάζει μέσα τους σαν το σαράκι στον κορμό των δέντρων που πίνοντας το χυμό τους τα ξεραίνει, τους κάνουν να πιστέψουν ότι είναι ακαταμάχητοι και τους αλλάζουν τελείως το χαρακτήρα τους. Πόσοι και πόσοι απ’ τους διακριθέντες δεν τους έχουν συλλάβει και τους έχουν φυλακίσει για πράξεις που δεν ταιριάζουν στον χαρακτήρα που μέχρι κείνη τη στιγμή έδειχναν! Τους έχουν κατηγορήσει για βιασμούς για ξυλοδαρμούς και άλλες πολλές ακατανόμαστες πράξεις κι αυτό γίνεται γιατί η σωματική τους διάπλαση και τα πολλά ‘’θέλω’’ τους, τους μετατρέπουν σε αδύνατους χαρακτήρες που κάποια στιγμή δεν μπορούν να χαλιναγωγήσουν τον εαυτό τους. Κι ενώ πρώτα ο κόσμος τους θαύμαζε, τώρα τους βλέπει πίσω από τα κάγκελα της φυλακής με ξεθωριασμένο το φως του φάρου τους και τους λυπούνται κουνώντας το κεφάλι περίλυπα. ‘‘Νους υγιής εν σώματι υγιεί’’ έλεγαν οι αρχαίοι πρόγονοί μας.
Οι Ολυμπιακοί αγώνες σε κείνους τους αγωνιζόμενους ήταν κάτι παραπάνω από ιερός θεσμός, τόσο πολύ ιερός που με την έναρξή τους σταματούσαν τους πολέμους οι αντιμαχόμενοι λαοί αλλά και τις όποιες εχθροπραξίες τους. Οι αθλητές δε αγωνίζονταν μόνο και μόνο για την διάκριση τους και για τίποτε άλλο, ενώ ο ηττημένος αποδεχότανε την ήττα του αδιαμαρτύρητα κι ο νικητής γύριζε στην πατρίδα του έχοντας στις αποσκευές του μόνο το δάφνινο στεφάνι.
Τώρα τα πράγματα έχουν πάρει άλλη τροπή. Εγώ πιστεύω ότι καμιά σχέση δεν έχουν με τους Ολυμπιακούς αγώνες της αρχαιότητας. Τότε, αν ήσουνα ικανός θα ανέβαινες στην κορυφή της πυραμίδας, αν δεν ήσουν θα παρέμενες στο σκαλί που είχες κατακτήσει ή δεν θα πλησίαζες καθόλου το βάθρο της επιτυχίας.
Σήμερα όμως αλλά και πριν από χρόνια μαθαίναμε και μαθαίνουμε ότι ο τάδε αθλητής ανέβηκε στο βάθρο των νικητών με δόλιο τρόπο. Πολλοί για να πετύχουν την νίκη ρίχνουν στις φλέβες τους διάφορες ουσίες που τους διπλασιάζουν τη δύναμή τους και κερδίζουν αυτό που θέλουν αλλά που δεν τους αξίζει όμως. Όταν δε τους ανακαλύψουν τους αφαιρούν το τρόπαιο της νίκης με ότι αυτό συνεπάγεται. Οι τέτοιου είδους διαγωνιζόμενοι σε όλους τους χώρους, πρώτα – πρώτα δεν σέβονται τον ίδιο τους τον εαυτό και το λέω αυτό γιατί ο άξιος αθλητής ή ο λογοτέχνης ή ο ποιητής δεν καταδέχεται να πέσει τόσο χαμηλά , δεν τον αφήνει να κάνει κάτι τέτοιο η μυστική φωνή της συνείδησής του. Ο ικανός διαγωνιζόμενος μοιάζει με τον σταυραετό που ποτέ δεν κλέβει το θήραμά ενός άλλου θηρευτή. Προτιμάει να πεθάνει από ασιτία παρά να προβεί στην εξευτελιστική αυτή πράξη. Μήτε ο ποιητής, ο σωστός ποιητής δεν αντιγράφει στίχους ενός άλλου ποιητή να τους κάνει δικούς του. Απεχθάνεται το πλάνο ανέβασμα του κισσού που μας λέει ο ποιητής Δροσίνης σε κάποιο από τα πολλά ποιήματά του.
Τέλος ένας γλύπτης – δεν ξέρω ποιος ήταν – στην αρχαιότητα, σε κάποιον διαγωνισμό ,δεν μπόρεσε να ανεβεί στο πρώτο σκαλί του βάθρου. Το γλυπτό του ήταν κατώτερο από το γλυπτό ενός άλλου γλύπτη. Αποδέχτηκε με αξιοπρέπεια την ήττα του και ορκίστηκε στον εαυτό του ότι στον ερχόμενο διαγωνισμό θα ανέβει στο πρώτο σκαλί. Σμίλεψε ένα κλήμα με ένα σταφύλι και όταν ήρθε η ώρα της κρίσης από την επιτροπή άφησε το κλήμα με το σταφύλι σε ένα εμφανές μέρος και αμέσως ελευθέρωσε ένα πουλί που είχε μέσα σε ένα κλουβί και το πουλί, ελεύθερο πια, πέταξε και πήγε στο σταφύλι. Τόσο πολύ αληθινό ήταν που ξεγέλασε ακόμα και το πουλί.
Η θέληση και η συνεχής προσπάθεια είναι οι δυνάμεις που θα σου δώσουν ότι σου ανήκει βέβαια. Πολλοί όμως όταν γνωρίσουν την ήττα, ενώ θεωρούσαν τον εαυτό τους ακαταμάχητο, δεν αποδέχονται την αποτυχία τους και τους οδηγεί σε αδιέξοδο και προβαίνουν σε πράξεις που δεν γράφονται. Βιάζουν, δέρνουν αναίτια αδύναμους ανθρώπους και πολλές φορές γίνονται εξαρτώμενα άτομα των ναρκωτικών ουσιών, ενώ δεν ήταν τέτοιου είδους άνθρωποι πριν την αποτυχία τους. Εγώ λέω ότι ο άνθρωπος που θα πιστέψει ότι είναι ξεχωριστό δημιούργημα του Πλάστη μας εξελίσσεται σιγά – σιγά σε όλο και πιο επικίνδυνος για τους συνανθρώπους του. Αυτοί οι συνάνθρωποί μας είναι απρόβλεπτοι και χρειάζονται την φροντίδα από ειδικούς επιστήμονες. Και κλείνω το σημερινό άρθρο μου γράφοντας:
«Τα σκαλοπάτια στην πυραμίδα της ψεύτικης δόξας
να μην δεχτείς να τ’ ανεβείς ποτέ.
Κάποτε θα καταρρεύσουν
από το βάρος της αλήθειας»
*O Δημήτρης Κ. Τυραϊδής είναι συγγραφέας – ποιητής, μέλος της Παγκοσμίου Ενώσεως Ελλήνων Λογοτεχνών, μέλος των Πνευματικών Δημιουργών νομού Χανίων και άλλων πολλών πολιτιστικών συλλόγων
