Η “εξίσωση” του Αιγαίου

Οι στιγμές με την Τουρκία είναι ιστορικές. Τα ελληνικά κόμματα πρέπει τώρα να πολιτεύονται με επίγνωση ότι θα κριθούν από την ιστορία.
Συνήθως οι κολακειογράφοι “ανεβάζουν” ή “κατεβάζουν” εθνικές πολιτικές με το ένα μάτι ανοιχτό στις προκλήσεις και με το άλλο στην πίσω πόρτα του συμφέροντος.
Οι Ελληνες πολίτες μπορεί να αγωνιούν για την επικίνδυνη κλιμάκωση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις αλλά αποφάσεις για το τι θα γίνει ή για το τι δεν πρέπει να γίνει δεν μπορούν να πάρουν.
Μην ξεχνάτε ότι η πολιτική είναι τοπική υπόθεση.
Εμάς πρωτίστως μας ενδιαφέρει τι γίνεται στην πατρίδα μας, παρότι αισθανόμαστε ότι επηρρεαζόμαστε και από το τι στάση θα κρατήσουν οι φίλιες ή οι αντίπαλες δυνάμεις μέσα στην κρίση.
Ο Ερντογάν περνά μια βαθιά κρίση οπορτουνισμού.
Είναι δέσμιος της στρατιωτικοποιημένης ρητορικής του, του ακροδεξιού Μπαχτσελί, του επαπειλούμενου “εμφράγματος” στην τουρκική οικονομία.
Ο,τι κάνει, πρέπει να το κάνει γρήγορα αφού μπορεί να ελέγχει τα τουρκικά Μ.Μ.Ε., αλλά το κενό εξουσίας στην Αμερική σύντομα θα καλυφθεί.
Η Ευρώπη πρέπει γρήγορα να αντιληφθεί ότι πρέπει να λειτουργήσει ως “παίκτης” και όχι ως “διαιτητής” τώρα που ξεθωριάζουν οι κανόνες.
Αυτό νομίζω τον ρόλο της Ευρωπαϊκής Ενωσης “παίκτη” στην Ανατολική Μεσόγειο, πρώτος τον αντελήφθη ο Γάλλος πρόεδρος Μακρόν.
Το γαλλογερμανικό τελεσίγραφο της μια εβδομάδας στην Τουρκία έχει μία αξία, αρκεί να είναι ευανάγνωστο από την Τουρκία.
Η Ελλάδα παλεύει με όλες της τις δυνάμεις.