Φθινοπωρινές πινελιές
Έγιναν γκρίζα πούπουλα τα σύννεφα,
ο ήλιος χάθηκε καταμεσίς της μέρας,
το χώμα μύρισε απ’ τις στάλες της βροχής
και αναστάτωσε τα δέντρα ο αέρας
Πλάι στην ιτιά, το κυπαρίσσι λυγερόκορμο
μάταια προσπαθεί να δώσει θάρρος,
γιατί ώρα τώρα κλαίει απαρηγόρητη,
που τα κλαδιά της δε σηκώνουν άλλο βάρος
Ο σπίνος τρέχει βιαστικά για να κρυφτεί
κι ακολουθεί σιμά του ένα σπουργίτι,
γιατί το ένοιωσαν, πως έρχεται βροχή
κι απάγκιο ψάχνουν στο μικρό τους σπίτι
Παρέκει ο τρυγητής με το κοφίνι του,
δεν πρόφτασε τον τρύγο να τελειώσει
Τον μούσκεψε η φθινοπωρινή βροχή
και τους βαθμούς εις το κρασί του θα μειώσει
Ένα κοπάδι προβατάκια τρέχοντας,
αποζητούν στη στάνη ν’ αποσώσουν,
ξερό τριφύλλι να γευτούν στη σιγουριά,
μα και το γάλα στον αφέντη τους να δώσουν
Τα απλωμένα ρούχα τους μαζεύουνε,
νοικοκυρές με περισσή βιασύνη
Κλείνουν παράθυρα και πόρτες πριν φανεί
και τα μουσκέψει όλα το μπουρίνι
Πεσμένα φύλλα και ψυχρούλα βραδινή,
χωρίς παρέα απομένει η παραλία,
μα κι οι φωνές οι παιδικές που ηχούν παντού,
μας λένε πως ανοίξαν τα σχολεία
Μύριες εικόνες φέρνει το φθινόπωρο,
που αναδεύονται απαλά απ’ τ’ αεράκι,
μα μπρος πηγαίνει η εθνική μας Εορτή
και τ’ Άη Δημήτρη το μικρό καλοκαιράκι
Μαρία Βογιατζάκη Ντούζα
φιλόλογος
Φθινοπωρινές φωτογραφίες
Σηκώθηκε η κόρη πρωί πρωί, ντύθηκε ζεστά, αρματώθηκε τη φωτογραφική μηχανή και τα σύνεργα της και φεύγει με χαρά να αποθανατίσει τις μαγευτικές εικόνες του φθινοπωρινού τοπίου.
Επέλεξε τους χώρους εκεί που η φύση άπλωνε πλουσιοπάροχα τα χρώματα της.
Τα δένδρα να έχουν μείνει με λιγοστά φύλλα και το τοπίο να μυρίζει υπέροχα.
Το πρωτοβρόχι της νύκτας, που μόλις είχε περάσει, πότισε τη γη και τώρα χίλιες δυο ευωδίες άπλωναν παντού.
Υπέροχα διαφορετικά αρώματα από κάθε λογής φυτό που άντεξε στην λειψυδρία του καλοκαιριού.
Ανάσανε βαθιά και «ρούφηξε» όλες τις μυρωδιές που προσέφερε η μητέρα γη με τα φυτά της.
Χαρούμενη η κόρη εστίαζε την φωτογραφική μηχανή σε δένδρα με λιγοστά φύλλα, σε μεμονωμένα κιτρινισμένα φύλλα, σε ποικιλία χαλιών της φύσης, πλουμισμένα με απίθανα χρώματα που δεν ξεχώριζαν αν ήταν ζωγραφικοί πίνακες ή κεντήματα πάνω στο βρεγμένο χώμα.
Μια αίσθηση που την γέμιζε έμπνευση στην δημιουργία πλάνων φωτογραφίας αλλά και χαρά που ανακάλυψε την «κρυμμένη» μαγεία του φθινοπώρου.
Γιάννης Μ. Γαβριλάκης
Αρθρογράφος – Διηγηματογράφος
Διαπίστωση
Διαμένω σαν προσευχή στο όνειρο
για να βρίσκω ζεστασιά.
Διαμένω σαν ζεστασιά στην καρδιά
για να βρίσκω γαλήνη.
Κι όσο κι αν τις κρύες νύχτες
ρίχνω το φταίξιμο στη μοίρα,
τα φύλλα των δένδρων πέφτουν
ώστε οι άνθρωποι αν περπατούν
στη γενναιόδωρη γη,
να μην αισθάνονται ξυπόλυτοι.
Ηλίας Γαττάς
Γεωπόνος – Ποιητής
Χελιδονάκια σήμερο
Χελιδονάκια σήμερο φεύγετε για τα ξένα γιατ’ έκιάχετε δικούς κι’ όνειρα φυλαγμένα.
Την’ άνοιξη μας φέρανε με το καλοκαιράκι, κι’ εδά που φθινοπόριασε σήκωσαν μπαϊράκι.
Σήμερο αποχαιρετούν με κύκλους στον’ αέρα, και χαμοφτερουγίζουνε σαν’ έφεξε η μέρα. Επλούμησαν τον’ ουρανό πολλά Χελιδονάκια, που τραγουδούσανε γλυκά πάνω στα σινεφάκια.
Φεύγουνε το φθινόπωρο πριν φτιάξει ο χειμώνας, θέλουνε πάντα άνοιξη και ρόδα τσ’ ανεμόνας.
Δρόμο καλό να έχετε στην’άλλη σας πατρίδα, Του ερχομού σας ή φανιά να φέρει την’ ελπίδα.
Μ’ άλλα πουλάκια θάρθουνε που ταξιδεύουν τώρα, είναι στσι δρόμους τ’ουρανού κι’ εδά τα βάν’η ώρα.
Μήνυμα φέρνουν καλό πώς ο χειμώνας φτάνει, και είν’ ο τόπος μας γι’ αυτά απ’άνεμο λιμάνι.
Μα σε στολίζουνε πολύ κι’όμορφα κελαϊδούνε, με το βοριά με το χιονιά πάλι ψιλοπετούνε…
Μαρία Νίκ. Γρυφάκη
Συγγραφέας
Φθινοπώρου
ψυχολογική διάθεση…
…Βράδιαζε… Το άρμα του θεού – Ηλιου χαμένο πίσω από τη βίγλα της Δύσης έστελνε τις στερνές του ηλιαχτίδες, τις ίδιες στιγμές που η κυρά-Νύχτα άπλωνε βιαστικά τα σκούρα κρέπια της στο τοπίο και στα εσώψυχα του γέρου, που καθισμένος αναπαυτικά κάτω απ’ τη βαθύσκιωτη κληματαριά, παρακολουθούσε τα δαχτυλίδια του καπνού της πίπας του, που ανάλαφρα και αέρινα λικνίζονταν ανοδικά.
Τα φύλλα της κληματαριάς, κοκκινωπά λόγω εποχής και υπάκουα στο αιθυλένιο που τους έδινε το κορμί της μάνας, εγκατέλειπαν ένα-ένα τη θέση που κατείχε από την άνοιξη, και έπεφτε στο χώμα. Στην ίδια τη συχνότητα και τα φύλλα της παρακείμενης αχλαδιάς, της αμυγδαλιάς, της δαμασκηνιάς, της συκιάς… στην ίδια τη συχνότητα και η διάθεση του γέρου… μελαγχολική, βυθισμένη στο σκηνικό της φθινοπωρινής φθοράς, λες και η εποχή τον καλούσε βουβά όσο και εύγλωττα να συνταυτίσει τα εσώψυχα με την προϊούσα αποσύνθεση που τον τύλιγε ασφυκτικά.… αλλόκοτη η ταύτιση του έμβιου ψυχισμού του γέρου, με τον άλογο ψυχισμό της μάνας-Φύσης, στo φθινοπωρινό ετούτο σκηνικό…
…Η διάθεσή του δεν γλύκαινε, ούτε στη σκέψη πως σε λίγους μήνες, πάλι η φύση γύρω του θα λουλουδιάσει με τον γυρισμό της Περσεφόνης στα επίγεια, από το σκοτεινό το άντρο του Πλούτωνα, την Άνοιξη. Τα κιτρινισμένα φύλλα στο έδαφος τούτες τις στιγμές, του θύμιζαν τις χαρές και τα όνειρα της ψυχής του, που μια ζωή φυλλορροούσαν και χάνονταν στις χρονοκαταιγίδες του μονόδρομου του…
Δρ. Γιάννης Θ. Πολυράκης
Γεωπόνος – Συγγραφέας
Φθινόπωρο που χάνεται
Το καλοκαίρι που πολύ, μας παίδεψε εφέτος,
πως μας αποχαιρέτησε, διόλου δεν είμαι νέτος.
Οι εποχές οι τέσσερις, τείνουν να γίνουν δύο
και τούτο το φαινόμενο, στη ρίμα αναδύω.
Βγάζω στην επιφάνεια, με σάτιρας σημάδια,
αυτό που μού ΄ρχεται στο νου, τσι νύχτες και τα βράδια.
Κλιματική ακούγεται, η αλλαγή που ζούμε
και είναι ολοφάνερη, αλλά την αγνοούμε.
Πως είν΄ αιτία κι αφορμή, το χέρι του ανθρώπου,
για τούτη τη μετάλλαξη, φαίνεται άνευ κόπου.
Ο άνεμος που σήμερα, φυσά στην Οικουμένη,
όσο κι αν αντιδρούμ΄εμείς εκείνος επιμένει.
Οι πλουτοκράτες φέρνουνε, την αλλαγή ετούτη,
αν και γνωρίζουμε καλά, ότι βρωμεί μπαρούτι.
Απόφαση δεν παίρνουνε, για μείωση των ρύπων
ακόμα μεγαλύτερη και όχ΄ολίγων … ίππων.
Για φθινοπώρου εποχή ξεκίνησα να γράψω
κάτι με την παρέα μου, μ΄ απόφαση θ΄αλλάξω.
Στην αλλαγή του κλίματος, θ΄αναφερθώ και πάλι,
που γιγαντώνει δυστυχώς , η μάσα κι η κραιπάλη.
Τα διεθνή συμφέροντα, αν δεν αλλάξουν ρότα,
Θ΄ άρθουνε χειρότερα, τα ύστερ΄απ΄τα πρώτα.
Και θα χτυπούμε δυστυχώς την κεφαλή μας όλοι,
αφού θα΄ χει καταστραφεί, τση Γης το περιβόλι.
Του φθινοπώρ΄η εποχή, πού΄ναι πολλά τα φρούτα,
Σιγά σιγ΄ αποχαιρετά, με κείνα και με τούτα.
Εννιαχωριανός (Γιάννης Μαλαξιανάκης)
Τοπίο Φθινοπωρινό…
Με το που ανοίγεις μια μέρα του Σεπτέμβρη τα παντζούρια κι υψώνεις το βλέμμα στον ουρανό, σε υποδέχεται στον ουράνιο θόλο ένας πελώριος πίνακας ζωγραφικής!
Με μια γκρι, αδιευκρίνιστη θολούρα στο βάθος, στο κέντρο μικρά ή μεγάλα συννεφάκια να πορεύονται αργά στον ουρανό αλλάζοντας χίλιες μορφές και σχήματα, κι εκεί στο πρώτο φόντο, μια εκθαμβωτική πανδαισία χρωμάτων… Παίρνεις ένα βήμα στη βεράντα, για να θαυμάσεις το μεγαλείο της φύσης που σε καλημερίζει, και ξάφνου, νιώθεις να σε πολιορκεί -να σε ζώνει κυριολεκτικά- ένα δροσερό αεράκι που ξεπρόβαλε απ’ το πουθενά.
Φυσάει λοιπόν! Να κι ο λόγος που η μπουκαμβίλια της γωνιάς απόθεσε τη νύχτα δεκάδες φίνα λουλούδια και φύλλα στο δάπεδο που πάνε κι έρχονται στα πόδια σου σ’ ένα κινούμενο, μοβ χαλί… Αλλά έχει και ψυχρούλα! Η γνωστή δροσιά που προλέγει πως το καλοκαίρι «Πάει έφυγε!», ενώ ταυτόχρονα προειδοποιεί πως όπου να’ ναι θα σου φέρει και τη πρώτη βροχούλα της σαιζόν… Σαν να σκοτείνιασε όμως, ακόμα πιο πολύ τώρα! Και ιδού! Πέφτει η πρώτη ψιχάλα και την ακολουθούν κι άλλες, κι άλλες, κι άλλες… Τώρα βρέχει για τα καλά! Και το σκηνικό αλλάζει.
Το φως λιγόστεψε, το αεράκι δυνάμωσε, τα φύλλα αδύναμα σύρθηκαν στη γωνιά, η βεράντα βουλιάζει στο νερό, βιαστικά τραβήχτηκες κι εσύ μέσα, έκλεισες τα τζάμια της πόρτας και κοιτάς μελαγχολικά το καινούργιο σου τοπίο… Φθινοπωρινά…πρωτοβρόχια λοιπόν! Αλλά και τι αίσθηση! Τι όμορφη αίσθηση ήταν αυτή, μα την αλήθεια…
Αθηνά Κανιτσάκη
συγγραφέας
Του Φθινοπώρου έλευση
Οι στάλες της βροχής, δώρο τ’ Ουρανού στην αγαπημένη του ερωμένη Γη για να μπορέσει αύριο να γεννήσει καρπούς, πέφτουν ασταμάτητα μουσκεύοντας και τις πιο μικρές γωνίτσες. Ο ήχος επάνω στις σκεπές των σπιτιών τρυφερό νανούρισμα σαν της γιαγιάς τα παραμύθια στον άλλοτε παιδικό μας κόσμο και η θωριά τους ακριβά σμαράγδια που στολίζουν τα κλαριά των δέντρων.
Η Νεφέλη, με αργές κινήσεις αφήνει στο γραφείο την πένα της, ρίχνει μια τελευταία ματιά στο κείμενο που μόλις έχει τελειώσει, και βγαίνει στη βεράντα. Το Φθινόπωρο έχει για τα καλά δείξει τις προθέσεις του και μια ψύχρα διαπερνά το κορμί της. Παίρνει βαθιά ανάσα, οσφραίνεται το υπέρτατο άρωμα της νοτισμένης Γης, και αφήνει το βλέμμα να περιπλανηθεί τριγύρω, σε αυτό το γκρίζο και μελαγχολικό τοπίο όπου ολάνθιστα μυροβόλα Χρυσάνθεμα ξεκουράζουν και ηρεμούν μυαλό, σκέψη, και όραση.
Τα πιο ωραία άνθη του φθινοπώρου σιγομουρμουρίζει. Τα πριν λίγο καιρό καταπράσινα φύλλα στα κλαριά των δέντρων, έχουν φορέσει τον υπέροχο, ξεχωριστό τους χιτώνα και καταρρέουν βοηθούμενα από το μουσικό φύσημα του ανέμου, στολίζοντας με το χρυσοκίτρινο χαλί τους την διάβαση για την έλευση του χειμώνα που σχεδόν πάντα, έρχεται με άσχημες διαθέσεις.
Μα και το γλυκοκελάηδημα των πουλιών ακούγετε μελαγχολικό ίσος γιατί πάντα το Φθινόπωρο κουβαλά μαζί του μελαγχολία μα κα διχογνωμία γιατί έχει το δίλημμα: να βρέξει η όχι. Ατενίζοντας όλη αυτή την ομορφιά της φύσης που παρά την κλιματική αλλαγή που υφίσταται πάντα προκαλεί τον θαυμασμό, της έρχεται στο μυαλό ένας στίχος από το πρόσφατο ποίημα που έγραψε. <<Μα να και το Φθινόπωρο, δεν ξέρει τι να κάνει, Ζέστη? Δροσιά? Μία βροχή? Πρόβλημα πάντα βάνει>>
Έριξε μια ακόμα ματιά ολόγυρα, παίρνει βαθιά ανάσα λες και θέλει να φυλακίσει μέσα της το ανυπέρβλητο άρωμα του Φθινοπωρινού πρωινού, και επιστρέφει στο γραφείο της να συνεχίσει το γράψιμο.
Ελευθερία Κατσιφαράκη
συγγραφέας – συντ. δημοσιογράφος
“Σε ρυθμούς Φθινοπώρου”
Το ημερολόγιο γράφει Σεπτέμβριο μήνα! Έφθασε το Φθινόπωρο! Όλα το μαρτυρούν!
Τα κιτρινισμένα φύλλα κάτω στο έδαφος, που δημιουργούν σε πολλά σημεία ολόκληρο φυλλένιο τάπητα.
Το μαρτυρούν τα γκρι σύννεφα που πηγαινοέρχονται εδώ κι εκεί αναποφάσιστα, για το που θα αφήσουν το κορμάκι τους να σταλάξει.
Το μαρτυρά το δροσερό, σχεδόν κρύο βοριαδάκι που έρχεται από τη θάλασσα. Το νιώθω όταν παραμένω πεισματικά στην παραλία κάτω από τα αλμυρίκια και αυτά να με ραντίζουν με την αλμύρα τους. Γεμάτες στάλες νερού με αλάτι μαζί, που σαν στεγνώσει το νερό, μπορείς να δεις το αλάτι.
Την πραγματικότητα του Φθινοπώρου, την ένιωσα για τα καλά στην πρώτη μπόρα που μας αιφνιδίασε. Που με έκανε να σταλάζω και εγώ από την κορφή. Να κολλάει το λεπτό φόρεμα μου επάνω μου, ανήμπορο να τραβήξει άλλο νερό. Με έκανε να τσαλαβουτώ με τα σανδάλια μου στα νερά του δρόμου που κατέβαιναν με ορμή από τα διάφορα παραδρομάκια. Συνήθως, μετά από ένα τέτοιο ξέσπασμα του καιρού, ίσως να παραμερίσουν τα σύννεφα και να ξαναβγεί ο ήλιος πιο αδύναμος, αλλά θα ξαναβγεί. Μέχρι το επόμενο ξέσπασμα του Φθινοπώρου! Μέχρι να δώσει την σκυτάλη στον Χειμώνα.
Κι εγώ εκεί, να χοροπηδούν μέσα μου ανάμεικτα συναισθήματα χαράς και μελαγχολίας, ακριβώς όπως εναλλάσσονται ο ήλιος και η βροχή!
Μαίρη Κουτρούλη Σκαμνάκη
συγγραφέας
Φθινοπωράκι
– Μικρό καλοκαιράκι!!!
Έκανε το ποδαρικό του ο Σεπτέμβρης ο πρώτος μήνας του Φθινοπώρου. Μεταβατικός Μήνας. Έρχεται να μας θυμίσει πως το καλοκαίρι τελείωσε. Κι όμως οι μέρες είναι ακόμα ζεστές. Ο ήλιος προκλητικός μας καλεί να απολαύσουμε λίγο ακόμα τη θάλασσα και την ξενοιασιά. Τα δροσερά έως ψυχρά βράδια του μας λένε φορέστε ζακέτα.
Λένε πως έχει και μια μελαγχολία. Γιατί … γιατί τέλειωσαν οι καλοκαιρινές διακοπές για όσους είχαν αυτή την πολυτέλεια και μαζί τέλειωσαν και οι περιπέτειες και οι καλοκαιρινοί έρωτες. Ε… δεν είναι και χόρταση το καλοκαίρι, τελειώνει και αυτό. Παρ΄όλα αυτά το φθινόπωρο είναι πανέμορφο, όσον αφορά τη φύση με όλα τα χρώματα της. Κίτρινα – κόκκινα – χάλκινα – μπρούτζινα και όλες οι αποχρώσεις του πράσινου, είναι μια πανδαισία. Περπατάμε στο χαλί της και πάμε για μια νέα αρχή.
Αρχίζουν τα σχολεία, η δουλειά μας και οι δουλειές στο σπίτι.
Εποχή προετοιμασίας για το νέο χρόνο που θάρθει.
Αλλάζουμε και μέσα μας. Νοσταλγούμε το Καλοκαίρι, λαχταρούμε κάτι καινούργιο κάνουμε και το απολογισμό μας.
Γι΄αυτό γινόμαστε κυκλοθυμικοί και το χρεώνουμε στο φθινόπωρο.
Μια ωραία εικόνα που είδα. Τα χελιδόνια στο σύρμα ετοιμάζονται για το μεγάλο ταξίδι.
Είδα τα φύλλα να πέφτουν.
Μα η διάθεση μας δεν θα πέσει.
Καλό το Φθινόπωρο και με το καλό νάρθει το επόμενο και να μας βρει όλους και υγιείς.
