Συκοφαντία = ψυχοφθόρο συναίσθημα
Υπάρχουν άνθρωποι που χαίρονται όταν τους δίνετε η ευκαιρία να συκοφαντήσουν κάποιον έστω και αν δεν τον έχουν ποτέ γνωρίσει.
Τους αρκεί ότι έχουν την δυνατότητα να το κάνουν ξέροντας ότι ο άνθρωπος που κακολογούν ίσως ποτέ να μην το μάθει και κανένας δεν θα τους τιμωρήσει.
Έτσι με πολύ ελαφρότητα ρίχνουν τη βρώμικη λάσπη τους σε καθέναν που έχει την τύχη να είναι ανώτερός τους και που δεν μπορούν να τον φτάσουν.
Εκεί όμως που ανοίγουν οι ασκοί του Αιόλου είναι εναντίων των γυναικών που έχουν την ευλογία να είναι όμορφες, δραστήριες, η αν με πολύ κόπο και σκληρή δουλειά κατάφεραν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους.
Η συκοφαντία μαζί με τον φθόνο είναι ένα όχι μέτριο συναίσθημα, αλλά ούτε και ήρεμο. Είναι δυστυχώς απόλυτα επιθετικό και δεν περιέχει μόνο επιθυμία να έχουμε κάτι, αλλά και μίσος γι’ αυτόν που το έχει.
Ωθείτε από την έχθρα προς εκείνον που είναι πιο σημαντικός και που μας ταράζει ακόμα και το όνομά του.
Η συκοφαντίες είναι στην ουσία παραπλανητικά παιγνίδια σε βάρος κάποιου και προς όφελος κάποιου άλλου. Το κίνητρο είναι η ματαιοδοξία, η ζήλια, η δόξα, η πληγωμένη περηφάνια, ο αγώνας για δύναμη, απλά μια εκδίκηση.
Όσο για εκείνους που συκοφαντούνται :
Η Γεωργία Σάνδη λέει:<<ένας έξυπνος άνθρωπος επωφελείται και από τα άσχημα που λέγονται γι’ αυτόν>>
Και ο Αντισθένης—κυνικός φιλόσοφος—Οι άνθρωποι που συκοφαντούν καταστρέφονται από την ίδια την συκοφαντία, όπως ακριβώς ο σίδηρος καταστρέφετε από την σκουριά του.
Ελευθερία Κατσιφαράκη
Συντ. Δημοσιογράφος
Η αγνωμοσύνη
Μία γριά απάντησε ερωτήματος τεθέντος:
«Ουδείς αχαριστότερος του ευεργετηθέντος»
Η αγνωμοσύνη, ως έννοια αντίθετη της ευγνωμοσύνης, μαρτυρεί
αγενή ψυχή και φρόνημα ποταπό. Ο Ιερός Ιωάννης Χρυσόστομος,
ερωτά: «Ο γαρ περί την τον ευεργέτην αχάριστος, τι αν γένοιτο ποτέ περί τους άλλους;».
Η αγνωμοσύνη οφείλεται κυρίως στη φιλαυτία, με την οποία ο αγνώμων κρατεί στάση εχθρική απέναντι στον ευεργέτη του, μη θέλοντας να παραδεχτεί ότι δεν μπορούσε να υπερβεί τις αντίξοες του συνθήκες, με μόνες τις δικές του δυνάμεις.
Ου \ι αγνώμονες θεωρούνται κατώτεροι και από αυτά τα ζώα, αφού μερικά από αυτά όπως το άλογο, τα βόδια, οι γάτες, τα σκυλιά, τα πουλιά, τα λιοντάρια, οι ελέφαντες κλπ, εκδηλώνουν την ευγνωμοσύνη τους προς τον άνθρωπο κατά τρόπο συγκινητικό.
Η προκλητική αχαριστία ή/και η προσβολή προς τους ευεργέτες, προκαλεί σε αυτούς δικαιολογημένη αγανάκτηση, θυμό και μεγάλη στενοχώρια. Ακόμη, οι αγνώμονες όχι μόνο επιδεικνύουν κακό παράδειγμα γενικώς, αλλά και απογοητεύουν όσους προτίθενται να ευεργετήσουν. Κατά συνέπεια η αγνωμοσύνη είναι φαινόμενο αντικοινωνικό.
Δρ. Γιάννης
Θ. Πολυράκης
ΚΑΚΕΝΤΡΕΧΕΙΑ (ΕΤΥΜΟΝ)
Πόσον ακριβής και καλοφτιαγμένη τούτη η λέξη που βαστά από πολύ – πολύ παλιά, από τα αρχαία χρόνια…
“Κακεντρεχής” χαρακτηρίζεσαι όταν χαίρεσαι με την δυστυχία ή ατυχία του άλλου, ταυτοχρόνως, δε, υποφέρεις με την επιτυχία ή την χαρά του.
Δύσμοιρε… Αν νιώθεις πως ανεβαίνεις ένα σκαλί, μάθε πως δυο και τρία κατεβαίνεις στην υπέρτατη Σκάλα της Αξιοπρέπειας του Ανθρωπίνου Είδους.
Δυο και τρία, πεπλανημένε. Εν τη γενέσει σου; Δύσκολο να απαντηθεί, αιώνες που δεν έχουμε, ως νοήμον είδος, καταλήξει στο αν «ο άνθρωπος γεννιέται ή γίνεται», και αν γεννιόμαστε με τα ψυχικά μας προικιά, έχει καλώς, μα αν τα αποκτούμε καθ’ οδόν “ΤΙ” μας μαύλισε στο Κακό; “ΤΙ” μας έταξε πως θα μεγαλυνθεί έτσι το πνεύμα μας (ουαί!);
Δεν διακρίνω διάθεση ουδεμία να απαντήσεις, μα ας το κάμω εγώ για σένα:
Πασιφανώς συγκρίνεις εαυτόν με άλλους, που, μετά από κόπο και προσπάθεια πολλή κατάφεραν “κάτι” που εσύ δεν δύνασαι, επιλέγεις τον φθόνο από την χαρά που αν μπορούσες να υποπτευθείς πόσο καλό θα σου ενστάλαζε, μόνο τούτο να μπορούσες να πράξεις, να πάρεις την στροφή αλλιώς, ω! πόσο καλύτερα για όλους μας!
Αφενός θα ένιωθες το “ανθρώπινον” του είδους μας , αφετέρου θα χαιρόμαστε διπλά να σε έχουμε συμπορευτεί κι όχι έχιδνα ελλοχεύουσα στα πατήματά μας…
Καλλιόπη Πολενάκη
Άγνοια
Εκείνος που ξέρει και δεν ξέρει ότι ξέρει
είναι ονειροπόλος. Ξυπνήστε τον
Εκείνος που δεν ξέρει και ξέρει ότι δεν ξέρει
είναι αμόρφωτος. Μορφώστε τον
Εκείνος που δεν ξέρει και δεν ξέρει ότι δεν ξέρει
είναι βλάκας. Προσπεράστε τον
Εκείνος που ξέρει και ξέρει ότι ξέρει
είναι σοφός. Μιμηθείτε τον
Αυτό το διάβασα κάπου όταν ήμουν στην εφηβεία
Στην πορεία μου το επεξεργάστηκα και διαπίστωσα ποια είναι αυτά που δεν πρέπει να αγνοούμε. Για να έχουμε μια καλή πορεία, επιτυχία, άνοδο, εξέλιξη και υγιείς σχέσεις, οικογενειακές, φιλικές, επαγγελματικές και ερωτικές. Κυρίως μια ισορροπημένη σχέση με τον εαυτό μας.
Ακόμα κι άν έχεις 5 πτυχία ανώτερων σπουδών και μιλάς 7 γλώσσες και αγνοείς τα βασικά δεν σου εξασφαλίζουν τα παραπάνω.
Αν αγνοείς τους νόμους της φύσης, φυσικά και θα σε εκδικηθεί η φύση.
Αν αγνοείς τους συμπαντικούς νόμους φυσικά και θα δεις τα αρνητικά αποτελέσματα στη ζωή σου.
Αν γνωρίζεις ότι η καλή συμπεριφορά είναι το κλειδί για να ανοίγουν όλες οι πόρτες τότε θα πετύχεις εύκολα τους στόχους σου.
Αν αγνοείς ότι με την έλλειψη καλής συμπεριφοράς , όπως σεβασμός, ευγένεια, καλοσύνη, ευγνωμοσύνη κλείνουν ερμητικά οι πόρτες, τότε μην περιμένεις και μην προσδοκάς τίποτα ιδιαίτερα καλό.
Όταν άκουγα να λένε ότι η άγνοια σκοτώνει το θεωρούσα υπερβολικό. Όμως τώρα το πιστεύω ότι συμβαίνει κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Από άγνοια έκανα πολλά λάθη.
Το αναγνώρισα, το παραδέχτηκα, και επανόρθωσα.
Σκοπός είναι να παραδέχεσαι την άγνοια σου.
Να μαθαίνεις. Να γνωρίζεις για να αποφεύγεις λάθη, κάποιες φορές μοιραία και ανεπανόρθωτα.
Υ.Γ. Να γνωρίζουμε τουλάχιστον ότι:
«Μάχαιραν θα δώσουμε, μάχαιραν θα λάβουμε»
«Αγάπη θα δώσουμε, αγάπη θα θερίσουμε»
Νανά Μπακόλα
Eπιορκία-ψευδορκία
Επιορκία, λέξη αρχαία ελληνική που σημαίνει η καταπάτηση μιας υπόσχεσης που δόθηκε με τον νομοθετικά προβλεπόμενο όρκο.
Η παράβαση του όρκου είναι πράξη έσχατης συμπεριφοράς και δημιουργεί αδικία που βλάπτει ανθρώπους και κοινωνίες.
Κάθε μορφής και προέλευσης επιορκία είναι καταδικαστέο κοινωνικό φαινόμενο με κορυφαία την πράξη επιορκίας από δικαστές κατά την άσκηση των καθηκόντων και υποχρεώσεων τους!
Αποφάσεις δικαστών που δεν εδράζονται στην νομοθεσία και δικαστικό δίκαιο αλλά τείνουν να εξυπηρετούν σκοπιμότητες, ενίοτε κατόπιν εξωθεσμικών κέντρων παρεμβάσεων, τότε η Δικαιοσύνη χάνει αξιοπιστία και έχει καταβαραθρωθεί στην συνείδηση των πολιτών!
Η επιορκία του δημόσιου λειτουργού είναι πράξη βδελυρή και δεν πλήττει μόνο τους αδικημένους αλλά και το κύρος της Δικαιοσύνης και ακόμα τους ίδιους τους συνάδελφους των επίορκων που τηρούν απαρέγκλιτα τον υπέρτατο όρκο που έδωσαν.
Η ψευδομαρτυρία είναι εξίσου άθλια πράξη, όπως και η επιορκία, αφού ο ψευδόμενος μάρτυρας σε δικαστήριο μπορεί να είναι αίτιος να καταδικαστεί ένας αθώος πολίτης ή να αθωωθεί ο ένοχος μιας εγκληματικής πράξης, σε όποιο βαθμό και αν αυτή έχει εκτελεστεί!
Σε τέτοια φαινόμενα έχει υποχρέωση η Πολιτεία να θεσπίσει αυστηρότερους κανόνες με ενδελεχείς ελέγχους που αφενός θα προστατεύουν το κύρος της Δικαιοσύνης και τους κατά κανόνα έντιμους δικαστές και αφετέρου θα προστατεύουν τους πολίτες που αναζητούν το δίκιο τους στις δικαστικές αίθουσες.
Πλείστες οι περιπτώσεις επιορκιών και ψευδομαρτυριών που δεν συμβαίνουν μόνο στην Δικαιοσύνη, όμως ας είμαστε οι πολίτες σε εγρήγορση, να αναφέρουμε και να στιγματίζουμε με παρρησία κάθε φαινόμενο που προκαλεί το «περί δικαίου δημόσιο αίσθημα»!
Γιάννης Μ. Γαβριλάκης
Εγωισμός
Ελάττωμα ΄ναι στη ζωή, εγωϊσμός τ΄ανθρώπου
κι η ταπεινότητα προσόν παράδειγμα του τρόπου.
Που πρέπει να σεβόμαστε και να τηρούμε όλοι,
Όσοι περνούμε απ΄ αυτό, του κόσμου το περβόλι.
Όπου υπάρχει εγωισμός, ο σεβασμός εκλείπει
και όσο ζει ο άνθρωπος, δεν τον εγκαταλείπει.
Είναι στον χαρακτήρα ντου από γεννησιμιού ντου,
ίσως τον κληρονόμησε, δώρο ΄ταν του κυρού ντου.
Άνθρωπος πούν΄ εγωιστής, άμα κατέχει θέση,
γίνεται επικίνδυνος, φοβάται να μην….πέσει.
Πολλά τα παραδείγματα, που έχομε ανθρώπω,
που είχαν όνειρο ζωής, ετούτονα τον τρόπο.
Ποτέ δεν παραδέχονται άλλο καλύτερο τους
και έτσι εγωιστικά περνούνε τον καιρό τους
Δεν έχουν πιάσει της ζωής, το νόημα καθόλου
κι αισθάνονται ανώτεροι, ίσως και του διαβόλου.
Μα όταν δεν πειράζουνε στο βίος τους κανένα
περνούν απαρατήρητοι κοιτάζουν μόνο ένα.
Εκεί ψηλά που βρίσκονται, εις του μυαλού το θρόνο
να παραμείνουν άθικτοι, κι αγέραστοι στο χρόνο
Όμως δεν είναι δυνατόν, αυτό το τελευταίο
και θα επέλθει και γι΄ αυτούς, κάποτε το μοιραίο.
Και εις την άλλη τη ζωή, σίγουρα να μην είναι
Κι αν τους καθίσουνε ψηλά, θάν για το ….θεαθείναι.
Γιάννης Μαλαξιανάκης
Εννιαχωριανός
“Oι μασκοφόροι”…
Αμέτρητοι οι…μασκοφόροι γύρω μας!
Ο καλούλης, ο γλυκούλης, με τα χαδάκια και τ’ αστειάκια του.
Παραδόξως ποτέ δεν του βγαίνει κατιτί που θα ζητήσεις, καμιά σου πρόταση δεν φτουρά! Και σηκώνει τα χέρια ψηλά, ο καημένος, που δεν τα καταφέρνει!
Υπάρχει όμως κι ο λιγότερο εκδηλωτικός. Καλοπροαίρετος κι αυτός! Σκορπά υποσχέσεις…Συχνά-πυκνά ωστόσο θα σηκώσει, όπως κι ο προηγούμενος, τα χέρια…ψηλά! Ή και τον ώμο…
Αμ’ ο άλλος; Ο…υπερκινητικός, που το έχει πάρει προσωπικά κι όλο τρέχει πέρα-δώθε για τις υποθέσεις σου, μα μόνο έχθρες και παρεξηγήσεις καταφέρνει να σου δημιουργήσει;
Ένα τέταρτος-πιο λογικός- συμβουλεύει…υπομονή να… κάνεις!! Άπρακτος περιμένεις, ο χρόνος περνά, οι ευκαιρίες χάνονται και τίποτα δεν πάει κατ’ ευχήν! Εδώ κι ο… πιεστικός, που άνευ λόγου θα σ’ εξωθήσει σε λόγια περιττά και πράξεις βιαστικές!
Παρών και κάποιος που συνεχώς κομπλιμεντάρει κι επαινεί, αλλά γιατί σε κάθε σου αστοχία, τον βλέπεις να κρυφογελά;
Στο ίδιο κλίμα κι ο αμαθής που παριστάνει τον…παντογνώστη, ο εγωιστής ο γεμάτος…ταπεινότητα, ο έμπιστός σου που άλλα λέει κι άλλα κάνει!
Μακρύς κι ατέλειωτος ο κατάλογος των ανθρώπων που σε παραπλανούν, σε απογοητεύουν, και σε αδικούν χωρίς να το καταλαβαίνεις.
Που αποκαλύπτονται κάποια στιγμή αργότερα, στο πέρασμα το χρόνου ή όταν δεν θα έχουν πια λόγο να φορούν τη μάσκα…Υποκρισία, το δίχως άλλο!
Υποκρισία επιβλαβής, που πληγώνει…Γι΄ αυτό πάρε κι εσύ τη ζωή στα χέρια σου, και μάθε ν’ αναγνωρίζεις-για να μην γίνεσαι θύμα τους-όσους με δόλο εντρυφούν στην… υποκριτική, τη…τέχνη!
ΑΘΗΝΑ ΚΑΝΙΤΣΑΚΗ
Αλαζονεία και περηφάνια
Περήφανος και αλαζών νομίζεις, ότι μοιάζουν
κι όμως οι χαρακτήρες τους καθόλου δεν ταιριάζουν
ΠΕΡΉΦΑΝΟΣ είναι αυτός, που σ’ όλη τη ζωή του,
“σε μύγα δεν επέτρεψε, να κάτσει στο σπαθί του”
Έχει ευγένεια ψυχής, ευγενικούς τους τρόπους
και σέβεται και βοηθά γνωστούς και μη ανθρώπους
Έχει αξιοπρέπεια, γι’ αυτό δεν θα μιλήσει
για ‘κείνα, που κατάφερε μόνος του ν’ αποκτήσει
Ο ΑΛΑΖΟΝΑΣ πλάι του έχει ψηλά τη μύτη
και το θαρρεί το μπόι του, πάνω απ’ τον Ψηλορείτη
Θαρρεί πως είναι μόνο αυτός άξιος και σπουδαίος
και πάντα κοκορεύεται, χωρίς ντροπή βεβαίως
Ξέρει ο ΥΠΕΡΗΦΑΝΟΣ ποιος είναι, τι αξίζει,
μα την αξία του ΠΟΤΕ δεν διατυμπανίζει
Στου ΑΛΑΖΟΝΑ την καρδιά ,αχαριστία υπάρχει,
γιατί ποτέ δε μπόρεσε το “ευχαριστώ” να μάθει
Θαρρεί, πως όπου βρίσκεται, άλλος κανείς δε φτάνει,
νιώθει σα ‘ναι γίγαντας, και γύρω του είναι νάνοι
Πεινά για δόξα, υπεροχή, μα και για προβολή του
και σα Θεός αισθάνεται, στην κούφια δύναμή του
Αν τύχει και στα χέρια του έχει μια εξουσία,
εις βάρος των αδύναμων, θα πράξει αδικία,
γιατί νομίζει ,πως αυτός θα φέρει σωτηρία,
αλλά αθώος θα χριστεί, αν έχει αποτυχία
Η ΑΛΑΖΟΝΕΙΑ ελάττωμα μεγάλο θεωρείται
κι από την Εκκλησία μας πολύ μακριά κρατείται
Ούτε Θεός, ούτ’ άνθρωπος τον αλαζόνα θέλει
και μακριά του βρίσκονται και φίλοι και…αγγέλοι
Η αλαζονεία του Αδάμ, να ξεχαστεί δεν πρέπει,
π’ έγιν’ αιτία να χαθεί του Παραδείσου η σκέπη.
Να θυμάσαι πως είναι
Η περηφάνια>λεβεντιά, ο εγωισμός>κατάντια,
η αλαζονεία>ξεπεσμός, η άγνοια>ορφάνια
Μαρία Βογιατζάκη – Ντούζα
Φιλόλογος
Το θέατρο
Καινούριο έργο ήρθα να δω.
Πρωταγωνιστής; Θα είμαι ΕΓΩ.
Στους ηθοποιούς οι ρόλοι έχουν μοιραστεί.
Όλα είναι έτοιμα πάνω στη σκηνή.
Άραγε γνωρίζει το κοινό
οτι εγώ απλώς θα παρακολουθώ;
Η Αυλαία άνοιξε…και εγώ αποσβολωμένη,
κρύβομαι πίσω από τα σκηνικά σαστισμένη.
Κοίτα! Σε τούτο το άγνωστο θεατράκι,
παίζεται και το δικό μου το εργάκι.
Τους ηθοποιούς να τους διακρίνω δε μπορώ,
οι μάσκες κρύβουν το πρόσωπο το αληθινό.
Ξετυλίγονται σκέψεις και συναισθήματα πολλά,
διάφορες πτυχές της ζωής μου και περιστατικά.
Γιατί έπρεπε στο έργο μου να παραστώ;
Να μη δω τη συνέχεια, να φύγω, να εξαφανιστώ.
Αχ, τι θα συμβεί; Έχω αγωνία!
Πώς θα εξελιχθεί η δική μου ιστορία;
Κάτι όμως με κρατάει εκεί…
Βγαίνει η υπόθεση από τη ζωή;
Είμαι αμέτοχη, αμίλητη και σκεπτική.
Αλλά ξαφνικά, λαχταρώ να παίξω και εγώ!
Έχω δικαίωμα. Γι’αυτό αποφασίζω να εμφανιστώ!
Ο κόσμος απορεί, συγκινείται, δακρύζει,
βλέπει τον πρωταγωνιστή στο σανίδι να βαδίζει.
Θεέ μου! Μήπως στάθηκα τυχερή; Γιατί…
ελπιδοφόρα είναι η τελευταία σκηνή!
Όλοι ζητωκραυγάζουν, χαμογελούν, επευφημούν.
Εύχομαι, μέσα απ’τη καρδιά τους να χειροκροτούν.
Ή μήπως και αυτοί μάσκες φορούν;
Μπράβο! σκέφτηκα. Οι ηθοποιοί έπαιξαν καλά.
Μακάρι να μην ήταν όλ’αυτά αληθινά.
Η Αυλαία πέφτει, τα φώτα σβήνουν, το θέατρο αδειάζει.
Καταθλιπτικό, ξεχασμένο, ερειπωμένο μοιάζει.
Και όμως… συνεχίζει να υπάρχει, να ζει,
για να παίξει καινούριο έργο από την αρχή…
με… άλλο όμως ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΗ.
Χαϊδεμενοπούλου Γεωργία, εκπαιδευτικός
Αυτός που ζει με τη ψευτιά…
Αυτός που ζει με τη ψευτιά μοιάζει σαν το παλάτι,
που εις την’ άμμο χτίζεται και πάνω εις τ’ αλάτι.
Πλανεύει πάντα η ψευτιά τη σκέψη ταξιδεύει,
μα και σκορπίζει θαυμασμό που ύπουλα μαγεύει.
Σαν το χαρτί μέσ’ το νερό που χάνετε και λιώνει,
λάσπη στο χώμα γίνεται κι’ η δόξαντσι τελειώνει.
Το ψώμα το υπηρετούν όσοι δε λογαριάζουν,
πως το πρώτο χρόνο χαίρουντε, κι’ύστερ’ αναστενάζουν.
Αυτός που χτίζει στη ψευτιά ανάχτορα παλάτια,
στο τέλος μένει μοναχός με δάκρυα στα μάτια.
Άδειος είν΄ ο κόσμοςντου ιδανικά δεν΄ έχει,
και σε αξίες τη ζωή το βάρος δεν’αντέχει…
Μαρία Νικ. Γρυφάκη
“Αναλήθειες και ψεύδη”
Ένα τόσο δα ψεματάκι αρχικά, μπορεί να γίνει η βάση για λαθεμένη πορεία.
Συμπαρασύρει τα θεμέλια της φιλίας, της εμπιστοσύνης, της ασφάλειας, της επικοινωνίας, του αυθορμητισμού.
Όλα αυτά μέσα σε μια σχέση φιλική, ερωτική επιχειρηματική, αρχίζουν να φέρνουν αμφιβολίες και να μας κάνουν να κλεινόμαστε, απέναντι στο άτομο που έχει αυτή την συμπεριφορά.
Μας κάνει να αμφισβητούμε, από το μικρότερο θέμα, έως το μεγαλύτερο, που επιδιώκει να μας περάσει.
Αρχίζει να διαταράσσεται η εμπιστοσύνη μας.
Ένα ψέμα, έχει την τάση να μεγαλώνει με τον καιρό, γιατί πρέπει να χτίζεις δίπλα του και τριγύρω του κι άλλες αναλήθειες για να το υποστηρίξεις.
Και αυτές οι αναλήθειες, μπορεί να επηρεάσουν αλυσιδωτά κι άλλα θέματα.
Καλά λέγεται, ότι το ψέμα είναι σαν μπάλα χιονιού που κυλάει σε πλαγιά κι όλο μεγαλώνει.
Μπορεί να ξεκινήσει από ένα κοκκο χαλάζι η μία απαλή, αέρινη, φαινομενικά αθώα νιφάδα χιονιού και να καταλήξει χιονοστιβάδα, προσπαθώντας να στηρίξει κάποιος αυτό το ένα ψέμα που με τόση άνεση έδωσε στον συνομιλητή η στην παρέα, αρχικά.
Απ’ την άλλη, όταν έχουμε επιλέξει την αλήθεια, δε χρειάζεται να θυμόμαστε τίποτα.
Οποιαδήποτε στιγμή, μπορούμε να επικαλεστούμε τα γεγονότα, με μια τεράστια σιγουριά. Αν αυτό δεν είναι δύναμη..!
Η αλήθεια, είναι μια πτυχή της ομορφιάς ενός ανθρώπου.
Αυτό υπογραμμίζω σε ένα από τα ποιήματα μου.
“Τι θαρρείς πως είναι η ομορφιά;
Καθάρια σαν απλώνεται η αλήθεια. Καθρεφτίζει την διαφανή καρδιά κι έχει μόνο για παιδιά τα παραμύθια.
ΜΑΙΡΗ ΚΟΥΤΡΟΥΛΗ ΣΚΑΜΝΑΚΗ
