«∆εν έχουµε γεννηθεί σε αυτό το κόσµο για να τα κάνουµε… όλα, αλλά έχουµε γεννηθεί για να κάνουµε… κάτι».
Άγνωστος
Σε ένα αποµονωµένο χωριό, ζούσε ένας ηλικιωµένος άντρας, ο οποίος έπρεπε να πηγαίνει σχεδόν καθηµερινά στην πηγή για το νερό του σπιτιού του. Ο άντρας κουβαλούσε το νερό µέσα σε δύο πήλινα δοχεία τα οποία κρεµούσε στους ώµους του. Το ένα δοχείο από αυτά ήταν τέλειο, το άλλο όµως είχε µια µικρή ρωγµή. Μετά από µία µεγάλη διαδροµή που έκανε, όταν έφτανε στο σπίτι, το ένα δοχείο, αυτό το τέλειο, ήταν εντελώς γεµάτο, ενώ το άλλο, εκείνο µε τη ρωγµή, είχε ήδη χάσει το µισό νερό. Αυτό γινόταν σχεδόν κάθε µέρα για δύο ολόκληρα χρόνια και πάντα ο άντρας ενώ γέµιζε και τα δύο δοχεία επέστρεφε στο σπίτι του µε ενάµιση δοχείο νερό. Βέβαια το τέλειο δοχείο ήταν πολύ ευχαριστηµένο µε τον εαυτό του και ένοιωθε περήφανο που δεν έχανε ούτε µια σταγόνα από το νερό του. Το άλλο όµως, εκείνο µε τη ρωγµή, ντρεπόταν πολύ, ένοιωθε άσχηµα για το ελάττωµα του και ήταν πολύ δυστυχισµένο που δεν µπορούσε να ανταποκριθεί στην ανάγκη του αφεντικού του να πάει στο σπίτι την ποσότητα νερού για το οποίο ήταν προορισµένο. Αφού πιά είχε περάσει τόσος καιρός, το ελαττωµατικό δοχείο δεν άντεξε άλλο και αποφάσισε να µιλήσει στον άντρα για να του πει πόσο πολύ ντρέπεται που έχει αυτή τη ρωγµή και που πηγαίνει σπίτι το µισό νερό, ενώ θα µπορούσε να πάει µε το διπλάσιο. Τότε ο ηλικιωµένος άντρας αφού το άκουσε µε προσοχή χαµογέλασε και του απάντησε…. «Εάν δεν ήσουν τόσο απασχοληµένο να σκέφτεσαι µόνο την κακή σου τύχη θα είχες παρατηρήσει ότι η µία πλευρά του δρόµου που επιστρέφουµε σπίτι είναι γεµάτη λουλούδια, και αυτή είναι η δική σου πλευρά. Πάντα γνώριζα για τη ρωγµή που έχεις και για αυτό το λόγο έβαλα σπόρους λουλουδιών σε αυτήν την πλευρά του µονοπατιού, ξέροντας ότι θα ποτίζονται κάθε µέρα από το νερό που τρέχει από τη ρωγµή σου. Έτσι, λοιπόν, για δυο ολόκληρα χρόνια, µπορώ και µαζεύω λουλούδια και τα πηγαίνω στο σπίτι. Με αυτά τα λουλούδια στολίζω το σπίτι µου κάθε µέρα».
Η ζωή δε θα είχε τόσο ενδιαφέρον εάν ήµασταν όλοι ίδιοι και πολύ περισσότερο εάν ήµασταν τέλειοι. Ζώντας σε ένα κόσµο που καταδικάζει τη διαφορετικότητα, είναι σα να ζούµε σε ένα κόσµο που καταδικάζει τη ζωή. Οι ατέλειες µας είναι αυτές που µας κάνουν ξεχωριστούς και µέσα από αυτές ορίζεται η οµορφιά του κόσµου µας. Κανένας δεν µπορεί να είναι τέλειος, αλλά όλοι µπορούµε να αξιοποιήσουµε κάθε ατέλεια, κάθε διαφορετικότητα, κάθε τι που έχουµε για το καλό. Οι «ρωγµές» µας είναι αυτές που µας κάνουν χρησιµότερους και καλύτερους ανθρώπους. Κάθε ρωγµή µας είναι µια αξίωση προς την ανακάλυψη του εαυτού µας, ένα σκαλοπάτι που µας οδηγεί πιο ψηλά.
