Συνήλθε από την λιγοθυµιά της, µε το τρυφερό ψηλάφισµα των νηπίων παιδιών της, στο πρόσωπό της…
Τα χεράκια τους γεµάτα αίµα, τα µάτια τους γεµάτα δάκρυ κι η ψυχή τους θαρρείς, πήρε το χρώµα της κτυπηµένης, της µατωµένης µορφής της…
Μαύρο. Κι αµέσως το αποφάσισε µε γιγαντωµένο ηθικό!
Να σπάσει αυτή την ‘‘εφιαλτική οµερτά’’ του σπιτιού της, και να τον καταγγείλει! Τον πατέρα τους.
Η αρχή, είχε γίνει!
Το ποίηµα της γραφούσας, «Απόφαση»
Η Σάντρα στο φως
«Μια γυναίκα, που βρίσκει το θάρρος ν’ αντιµετωπίσει τον κακοποιητή της, να µην αποδεχτεί παθητική την ενοχοποίησή της και να διεκδικήσει την αξιοπρέπειά της και την ελευθερία της».
Το έργο του Ακη ∆ήµου (*) σκηνοθετείται, από την κα Χρύσα Καψούλη, για να ζωντανέψει ο συγκλονισµός γι’ αυτή την απογοητευτική έως και έντονου προβληµατισµού παθογένεια του καιρού µας… Μόνο του καιρού µας; Ας είναι: Η συχνότητα των γυναικοκτονιών, φέρνει τη συγκεκριµένη εγκληµατικότητα, διαδοχικά και ανατριχιαστικά, σε όλο και συχνότερες, όσο και ειδεχθέστερες σηµερινές εκδοχές.
Η Σάντρα, λοιπόν, θα µπορούσε να είναι ασφαλώς, η Μαρία η Ελένη η Μυρτώ, η ∆έσποινα, η Χριστίνα, η Κατερίνα…
Στο πρόσωπο, τη ζωή, την ψυχή, την αγωνία της Σάντρας, ένα ευκρινές ‘‘κάτοπτρο’’ εµφανίζει όλα τα πρόσωπα τα ραγισµένα από τη βία, την τραχύτητα.
Της Άννας, της Φλώρας, της Λυδίας, της Αλεξάνδρας, της Σοφίας, της ∆ήµητρας, της Στέλλας τα πρόσωπα. Ολα εκείνα τα τρυφεερά… ‘‘ήµισυ’’ τ’ Ουρανού, που απαντούν µε συγγένειες εκλεκτικές µε τα µελανιασµένα µάτια, που κλείνουν τα βλέµµατα του τρόµου, µε τα µατωµένα χείλη από τη βαναυσότητα, µε τα χαραγµένα µπράτσα από τους δολοφονικούς σουγιάδες των θλιβερών «θρασύδειλων προθέσεων» από τους άνδρες συζύγους, προστάτες τους!!
Συντρόφους ζωής, συνοδοιπόρους στις ανάγκες και τα οράµατα, τα σχέδια τα όνειρα, τους κόπους και την καθοδήγηση των σπλάχνων τους! Αλλά και εκτός του συζύγου του πατέρα, θείου αδελφού, φίλου ή τυχαίου ‘‘θιασώτη’’ του Κακού, που θα βρεθεί συναπάντηµα απευκταίο, στο διάβα τους!
…Έχει ενδιαφέρον, το ότι αναφέρεται στο έργο, µια σηµαντική περίπτωση αληθινών γεγονότων που διαδραµατίστηκαν στη Γερµανία και θίγει το ζήτηµα της αυτοδικίας. Αφορά µια Γερµανίδα µάνα της οποίας το 7χρονο κοριτσάκι βρέθηκε σε κιβώτιο διαµελισµένο. Το είχε απαγάγει γείτονάς τους και στη δίκη που έγινε τον επόµενο χρόνο, ο αχρείος υποστήριξε πως τον αποπλάνησε το παιδί! Μιλούµε λοιπόν για το βιασµό, ξανά και πάλι, πάνω στη µνήµη του θύµατος. Η πονεµένη µάνα Μαριάννα Μπάχµαϊερ, την εποµένη ακριβώς τον σκότωσε µε εφτά σφαίρες! Οσα χρόνια είχε ζήσει -είπε- µε την αθώα παιδούλα της καρδιάς της.
Η σκηνοθέτις, έζησε φοιτήτρια στη χώρα, την Ιστορία από κοντά, καθώς συµµετείχε σε διαδηλώσεις υπέρ της αποφυλάκισης αυτής της µάνας.
«Η γυναίκα, λέει η σκηνοθέτις, δεν ζητά πρωτίστως εκδίκηση, αλλά διεκδίκηση! Να µπορεί χωρίς φόβο, να διεκδικεί το δίκιο της, την ελευθερία της, να έχει την αξιοπρέπειά της, τη δυνατότητα των επιλογών της κι οι δράστες για τέτοιες αθλιότητες σε βάρος τους, να τιµωρούνται.
