α) Bernard Connolly, οξφορδιανός ακαδημαϊκός, ειδικός σε θέματα αλληλεπίδρασης πολιτικής οικονομίας
β) Jeremy Rifkin, διεθνούς κύρους οικονομολόγος, συγγραφέας
γ) Alain Badiou, Γάλλος φιλόσοφος, μυθιστηριογράφος, καθηγητής
Εκδόσεις “ΝΕΑ ΣΥΝΟΡΑ”
α) Α.Α. Λιβάνη εκδ. 1997
β) Εκδοτικός οίκος Α.Α. Λιβάνη εκδ. 2008
γ) Εκδόσεις Αλεξάνδρεια
α) Μετάφραση: Γιούρι Κοβαλένκο
β)Μετάφραση: Αριάδνη Αλαβάνη
γ) Επιμέλεια: Εφη Κορομηλά
Κρίση εποχής ή εποχή της κρίσης. Πορνογραφία του παρόντος χρόνου. Οπου η σάπια καρδιά της Ευρώπης βρίσκεται τώρα σε κώμα…
Το αμερικανικό όνειρο σε αυτοδιάψευσή του και οι λαοί Ανατολής και Δύσης διαπορεύονται με νέα υπερβία στην πορνογραφία του παρόντος χρόνου της ανθρωπότητας που την εκφράζει η βαριά μελαγχολία της τραγωδίας του πεπρωμένου με τη δημοκρατία του παρόντος να συνεπάγεται τη δυστυχή λειτουργία της μέσα στην παραδημοκρατική αναξιοπιστία της.
ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ Ν’ ΑΛΛΑΞΕΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ
Η “Σάπια καρδιά της Ευρώπης” του Bernard Connolly, του πιο ειδικού στα νομισματικά θέματα Δύσης, Ευρώπης, κόσμου, αποκάλυψε τον βρώμικο πόλεμο για το ευρωπαϊκό νόμισμα από το 1995 που πρωτοκυκλοφόρησε το βιβλίο του βόμβα μεγατόνων με τον αγγλικό τίτλο: “The Rotten Heart of Europe”. Αυτό το βιβλίο κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις “Νέα Σύνορα” (Α.Α. Λιβάνη το 1995, σε μετάφραση Γιούρι Κοβαλένκο).
Γι’ αυτό το βιβλίο στην πρώτη έκδοση έγραψε ο Anatole Kaletsky, οικονομικός συντάκτης της εφημερίδας “The Times” ότι: “Η σάπια καρδιά της Ευρώπης” θα μπορούσε να αλλάξει τον ρου της ιστορίας. Κανείς πολιτικός δεν πρέπει να μιλήσει για το ενιαίο νόμισμα ή για το μέλλον της Ευρώπης αν δεν διαβάσει πρώτα αυτό το βιβλίο.
ΤΟ ΜΑΑΣΤΡΙΧ ΤΟ ΚΗΛΙΔΩΣΕ Τ’ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ
Βέβαια το βιβλίο το διάβασαν πολλοί, όμως οι λίγοι της φοβερής νομισματικής ευρωπαϊκής διαπλοκής παραγνώρισαν όλες τις αποκαλύψεις για τη “σάπια καρδιά της Ευρώπης”.
Αυτή που τη μηχανεύτηκαν για να λειτουργεί με απόλυτη μοναδιάστατη νομισματική πολιτική για τη… σωτήρια ενιαία νομισματική της έκφραση.
Για να πει ο ίδιος, ο συγγραφέας ο Bernard Connolly στον πρόλογό του και τα εξής: Η ιδέα γι’ αυτό το βιβλίο γεννήθηκε τον Δεκέμβριο του 1991 στο Μάαστριχ μόλις λίγες μέρες μετά την κηλίδωση του ονόματος αυτής της τόσο ευχάριστης και συμπαθητικά κοσμοπολίτικης πόλης από τη σύσκεψη του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου που έβαλε άθελά του κι ένα τέλος στις ευρωπαϊκές κοινότητες…
Πάντως στην εισαγωγή του αρχίζει, λέγοντας το βιβλίο αυτό διηγείτο την προβληματική ιστορία του μηχανισμού συναλλαγματικών ισοτιμιών του ΜSI.
ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ, ΦΑΥΛΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑΚΡΟΥΣΗ
Βασικά εξηγεί τους λόγους για τους οποίους ο μηχανισμός του ΜSI είναι κακός οικονομικά φαύλος και πολιτικά διεστραμμένος. Ακόμα εξηγεί το γιατί πολλοί πολιτικοί γραφειοκράτες και παρατηρητές έχουν αγωνιστεί τόσο σκληρά για να κρύψουν αυτή την πραγματικότητα.
Για ν’ αποκαλύψει σωρεία πλείστων όσων σκανδάλων, καταπιέσεων προπαγάνδας και παράκρουσης για την επιβολή και κυρίως του μηχανισμού συναλλαγματικών, ισοτιμιών και την επιβολή του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος του ευρώ. Με κεντρικό στόχο των φανατικών του MSI και του ευρώ να διευρυνθεί η δημοκρατία, με ένταση όλων αυτών των πρωταγωνιστών του MSI και της Ευρωπαϊκής Νομισματικής Ενωσης (ΕΝΕ).
Οι οικονομικοί κύκλοι της Ευρώπης οργάνωσαν εκατοντάδες συνέδρια, σεμινάρια και διασκέψεις όπου καλούνταν να μιλήσουν.
ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΙ ΘΕΣΜΟΙ
Να μιλήσουν όμως μόνο αποδεδειγμένοι κομφορμιστές. Τα προγράμματα “ερευνών” της επιτροπής χρηματοδοτούσαν μεγάλους αριθμούς οικονομικών μελετών για να βγουν από αναγνωρισμένους “πιστούς” τα επιθυμητά πορίσματα, αλλά μπροστά σ’ αυτή την αδυσώπητη προπαγάνδα και πολλά άλλα χειρότερα με κεντρική θέση (γράφει ο Bernard Connolly) να είναι ότι ο MSI και η ΕΝΕ δεν είναι μόνο ανεπαρκείς, αλλά και αντιδημοκρατικοί θεσμοί. Αποτελούν κίνδυνο όχι μόνο για τον πλούτο μας, αλλά και για την ελευθερία και σε τελική ανάλυση και για την ειρήνη. Για να υπαγάγει την οικονομική ευημερία, τα δικαιώματα και την εθνική ελευθερία των πολιτών των ευρωπαϊκών χωρών στα προτάγματα μιας πολιτικής και γραφειοκρατικής ελίτ με λαγνεία για την εξουσία, κυνισμό και ψευδαισθήσεις.
ΠΟΙΟΙ ΦΟΡΕΣΑΝ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΤΟΝ ΖΟΥΡΛΟΜΑΝΔΥΑ
Αυτές τις ψευδαισθήσεις καλλιέργησε και επέβαλε ο ευρωπαϊκός μηχανισμός συναλλαγματικών ισοτιμιών (ΜSΙ). Με τη Νομισματική Ενωση, που είναι γόνος του ΜSΙ να έχει δημιουργήσει τη ΣΑΠΙΑ ΚΑΡΔΙΑ λειτουργίας σε όλη την ευρωπαϊκή έκταση. Με ένα διαρκώς εξωραϊζόμενο έγκλημα το οποίο έχει ΒΑΦΤΙΣΕΙ το ευρωπαϊκό όνειρο αλληλέγγυας δημοκρατίας και ειρήνη των λαών. Ομως, η ΣΑΠΙΑ ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ φέρνει στην επιφάνεια τις διφορούμενες έννοιες γύρω από τις προσπάθειες που καταβάλλουν (από το 1996 που πρωτοκυκλοφόρησε το αποκαλυπτικό βιβλίο του) πολιτικοί, τραπεζίτες και γραφειοκράτες για να φορέσουν στην Ευρώπη έναν ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΟ ΖΟΥΡΛΟΜΑΝΔΥΑ κάτω από τον οποίο χρησιμοποιήθηκαν, κρυφές ατζέντες, εξαπατήσεις και οικονομικά ψεύδη που όλα μαζί δημιούργησαν μαζί με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, οι επίδοξοι και κυρίαρχοι νομισματικοί άρχοντες του κόσμου μιας συνεχούς ευρωπαϊκής ΔΥΣΤΟΠΙΑΣ την οποία με διαστρεβλώσεις και προπαγάνδα την παρουσίασαν ως ιδεώδη εκτοπία!
ΦΩΤΙΑ ΣΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Στις τελευταίες σελίδες του βιβλίου του ο Bernard Connolly κάτω από τον υπότιτλο “Φωτιά στη δημοκρατία” γράφει από τότε ότι: Οπως οι Γερμανοί δικαιολογημένα θέλουν όλο και περισσότερο να επιτρέψουν στη Γαλλία να μετατρέψει σε ένα τεχνοκρατικό κράτος – έθνος την Ευρώπη, έτσι και στους περισσότερους Γάλλους πολίτες δεν αρέσει καθόλου η ιδέα ότι θα τους λέει η Γερμανία όχι μόνο τι πρέπει να κάνουν, αλλά και τι πρέπει να σκέπτονται…
Ωστόσο, ο κυνισμός των Γάλλων τεχνοκρατών, παραμένει σε μια πορεία μετωπικής σύγκρουσης. Δεν χωράει όμως καμιά αμφιβολία ότι θα είναι εξαιρετικά δυσάρεστο για τους λαούς της Ευρώπης… που σύρθηκαν με ελπίδα στο ιδεώδες της ενιαίας Ευρώπης με τη σάπια καρδιά της, προς τις λεωφόρους της συνεχούς μεγάλης παραπλάνησης.
1/3 ΑΜΕΡΙΚΑΝΩΝ ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΣΤΟ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟ ΟΝΕΙΡΟ
Για να γράψει ο διάσημος Αμερικανός συγγραφέας [που πάντα προειδοποιεί 10 χρόνια μετά τη “Σάπια καρδιά της Ευρώπης” προς ενίσχυση της Μααστριχτικής αντιδημοκρατικότητας το γεμάτο θαυμαστικότητα βιβλίο του (677 σελίδων)] κρατώντας επιφυλακτικές αποστάσεις με τον τίτλο: “Το ευρωπαϊκό όνειρο” και υπότιτλο: “Πώς το όραμα της Ευρώπης για το μέλλον επισκιάζει αθόρυβα το αμερικανικό όνειρο”. Για να προσθέσει και τα εξής: Το αμερικανικό όνειρο γίνεται όλο και πιο απατηλό. Οι Αμερικανοί δουλεύουν όλο και περισσότερο, πληρώνονται όλο και λιγότερο. Ο χρόνος λιγοστεύει διαρκώς και οι προοπτικές μιας καλύτερης ζωής γι’ αυτούς είναι αβέβαιες. Το ένα τρίτο των Αμερικανών λέει ότι δεν πιστεύει στο αμερικανικό όνειρο, το οποίο φθίνει. Αλλά από πολλές απόψεις το ευρωπαϊκό όνειρο είναι το αντίστροφο όνειρο του αμερικανικού, το οποίο δίνει έμφαση στον προσωπικό πλουτισμό και στην επιδίωξη του ατομικού συμφέροντος.
Η ΧΩΡΑ ΔΥΣΤΟΠΙΑΣ ΚΑΙ ΑΠΑΝΘΡΩΠΙΑΣ ΤΟ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΟΝΕΙΡΟ
Αντίθετα το ευρωπαϊκό όνειρο εστιάζει περισσότερο στην αειφόρο ανάπτυξη, στην ποιότητα ζωής και στην καλλιέργεια των κοινωνικών σχέσεων. Ολα αυτά όμως δεν υπονοούν ότι η Ευρώπη έγινε η χώρα της ουτοπίας. Τα προβλήματά της είναι σύνθετα και η αδυναμία της εμφανής. Η υψηλοφροσύνη των Ευρωπαίων συχνά είναι διάτρητη από υποκρισία… με το κρίσιμο ζήτημα να είναι ότι η Ευρώπη αρθρώνει ένα τολμηρό καινούργιο όραμα για το μέλλον της ανθρωπότητας που διαφέρει σε πολλές απόψεις από το αμερικανικό.
Ναι έτσι έπρεπε να είναι. Ομως ότι ο κ. Rifkin που είχε προειδοποιήσει με προηγούμενο βιβλίο του “Το τέλος της εργασίας…” δεν λογάριασε την προ 10 ετών συγγραφή του R. Connolly “Η Σάπια καρδιά της Ευρώπης”.
Ομως αυτή η “Σάπια καρδιά” έγινε η οδυνηρότατη πραγματικότητα συντριβής του ευρωπαϊκού ονείρου, το οποίο έχει ενταφιαστεί μέσα στα κλειστά σύνορα όλων των διαβάσεων προς τον αυτοεγκλεισμό της σημερινής και αυριανής πραγματικότητας.
ΣΤΗΝ ΕΙΔΟΜΕΝΗ Ο ΕΝΤΑΦΙΑΣΜΟΣ ΤΗΣ ΚΛΕΙΣΤΗΣ Ε.Ε.
Αυτή την πραγματικότητα την αποτύπωσε με απάνθρωπη κυνικότητα ο εξοχότατος πρόεδρος της Ε.Ε. κ. Τουσκ ακυρώνοντας όλες τις ανθρωπιστικές ελπίδες του ευρωπαϊκού ονείρου, το οποίο κατέρρευσε στην Ειδομένη και σε όλους τους χώρους εγκλεισμού στην Ελλάδα των βομβαρδιζόμενων προσφύγων και των παράνομων μεταναστών που δημιούργησαν τα δύο αποτυχημένα δυτικά υπερ-εξουσιαστικά όνειρα τα οποία δημιούργησαν εδώ και τρεις αιώνες κρίσεις ΕΠΟΧΗΣ και την τωρινή αντιανθρωπιστική εποχή της συνεχούς κρίσης, ενός αδιεξόδου πια τεχνοκρατικού ολοκληρωτισμού.
Για να γράψει όπως ήδη γράψαμε σε προηγούμενα άρθρα μας ο Γάλλος φιλόσοφος Alain Badiou στο σημαντικό και τολμηρό κείμενό του “Πορνογραφία του παρόντος χρόνου” στο βιβλίο “Κρίση εποχής ή εποχή κρίσης” και τα εξής σημαντικά:
ΣΕ ΕΙΚΟΝΕΣ Η ΑΝΑΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΕΠΙΘΥΜΙΑΣ
…Ο Ζακ Λακάν έχει αφιερώσει μια εκτενή ανάλυση στο έργο του Ζενέ. Οπως ο Φρόυντ αντλούσε ένα ολόκληρο μέρος της θεωρίας του από τα έργα του Σοφοκλή έτσι και ο Λακάν ήξερε ότι το θέατρο είναι μια πολύτιμη δεξαμενή όταν πρόκειται για την κατανόηση του μηχανισμού που μετασχηματίζει το πραγματικό σε αναπαράσταση και την επιθυμία σε εικόνες όταν πρόκειται για την απόσπαση μέσα από φαντασιακούς ελιγμούς της συναίνεσης των υποκειμένων στην εξουσία που τα διαχωρίζει από τις ιδέες του τις δημιουργικές ικανότητες. Σε αυτή την κατεύθυνση επιμένει σ’ ένα σημείο φαινομενικά τυπικό.
Θεωρούσε ουσιώδες να καταλάβουμε ότι το μπαλκόνι είναι κωμωδία και ορίζει την κωμωδία ως εξής: Η κωμωδία αναλαμβάνει, συγκεντρώνει, απολαμβάνει τη σχέση με μια εντύπωση, την εμφάνιση δηλαδή αυτού του σημαινόμενου που αποκαλείται φαλλός. Με τη σημαντικότερη λέξη να είναι “εμφάνιση”. Με την τραγωδία να είναι η μεγαλειώδης μελαγχολία του πεπρωμένου που δηλώνει ότι η αλήθεια ανήκει στο παρελθόν.
ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΧΛΕΥΑΣΜΟΣ…
Αντιθέτως η κωμωδία είναι πάντοτε κωμωδία του παρόντος γιατί αναδεικνύει τον φαλλό, δηλαδή το αυθεντικό σύμβολο αυτού του παρόντος. Μόνο το θέατρο επισημαίνει την κωμική εμφάνιση εκείνου του μέρους της εξουσίας που ανήκει στο παρόν και ανοίγει τον δρόμο για τον χλευασμό της…
Με κάθε τραγωδία να φανερώνει τη ζοφερή μελαγχολία της εξουσίας. Για να πει περαιτέρω ο Alain Badiou ότι: Το μπαλκόνι του Ζενέ αντιπαραθέτει την κυριαρχία των εικόνων στο πραγματικό της εξέγερσης. Οπου βλέπουμε ότι το έξω της εικόνας δεν είναι μόνο το πραγματικό αλλά αυτό ως αλήθεια.
Με το έξω του εμπορεύματος και του κόσμου του να μην είναι μόνο το πραγματικό της παραγωγής ή της κυκλοφορίας, αλλά πρωτίστως η δημιουργία μιας πολιτικής αλήθειας. Ομως στο έργο του Ζενέ αυτή η πολιτική αλήθεια λείπει. Ετσι όλο το εξωτερικό πραγματικό θα καταποντιστεί με τις εικόνες…
ΣΑΠΙΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΟΔΗΓΗΣΑΝ ΣΕ ΒΑΝΑΥΣΑ ΓΥΜΝΗ ΕΥΡΩΠΗ
Αλλά το βασικό πρόβλημα για όποιον θέλει να διαφύγει από την εξουσία της εξουσίας είναι να αποδεσμευτεί από τις εικόνες. Και για να γίνει αυτό να μάθει ποιος είναι ο αστυνομικός διοικητής των πιο ενδόμυχων πεποιθήσεών του. Ποιο είναι το ελατήριο της συναίνεσής μας στον κόσμο όπως οδεύει…
Και μας καταβυθίζει στο χάος των δύο αποτυχημένων απόλυτα υλιστικών ονείρων της “Σάπιας Καρδιάς της Ευρώπης” (ή ευρωπαϊκό όνειρο) όπως το χαρακτήρισε ο Rifkin και στο κωμικοτραγικό υπερ-υλιστικό και υπερ-εξουσιαστικό american dream που έχει φθάσει στην εξάντλησή του.
Οπως το βιώνει τώρα η ίδια η Αμερική με τις κωμικοτραγικές πολιτικές εικόνες του πολυεκατομμυριούχου κ. Τραμπ. Ομως το αμερικανικό όνειρο που μπορούσε να έχει άλλη πορεία βούλιαξε τόσο κρίσιμα και απογοητευτικά στη σάπια καρδιά των θεσμικών απάνθρωπων παραπλανητικών θεσμών του. Αυτό τον εγκλεισμό της μέσα σε μια δημοκρατία σάπια και βάναυσα γυμνή…
