Η σάτιρα

Αν βγάζει τέρψη, διδαχή κι είν’ όμορφη και λίγη
και κάνει ακόμα να γελούν και κείνοι που τους θίγει,
τότε μονάχα η σάτιρα είναι πετυχεμένη.
Αν δεν παρέχει όλα αυτά… καλύτερα να μένει…

Ο κουμανταδόρος
Την τελευταία έχω ‘γω στο σπίτι μου, τη λέξη
κι είναι η λέξη, «συμφωνώ», σε ότι επιλέξει
η σύζυγός μου, που απλά… παίρνει τις αποφάσεις.
Κι έτσι είμαι ‘γω το αφεντικό σ’ όλες τις περιστάσεις.

Ο έξυπνος, ο πονηρός και ο ηλίθιος
Ο Ξύπνιος παραδέχεται τα λάθη του, εν γένει.
Ο Πονηρός σπεύδει γι’ αυτά να δικαιολογείται
κι ο γνήσιος ηλίθιος στα λάθη του επιμένει
να τα υπερασπίζεται, αντί να απολογείται.

Ενα αλλά Λέοντα!
Η καρπουζιά, μικρό φυτό που έρπει στο μποστάνι,
καρπούζια εικοσάκιλα, ανώδυνα μας κάνει
απ’ τη στιγμή που γεννηθεί, σε δύο μόνο μήνες!
Μπροστά της σβήνει «ο βασιλιάς» που το ‘χει για καμάρι ότι γεννά τριών κιλών: Ένα, αλλά λιοντάρι!
με κύηση πολύμηνη και τοκετού οδύνες.

Τα παράσιτα
Σιόγαμπρος, κούκος και κισσός, να ζούνε δεν το αξίζουν γιατί την ζήση όλη τους, σε άλλους την στηρίζουν.
Ο κούκος που τα τέκνα του άλλο πουλί του βγάζει.
Το «σκατοδέντρι» ο κισσός, που πάντα αγκαλιάζει
άλλο δεντρό, το απομυζά και τρέφεται από κείνο.
Και ο φουκαράς ο σιόγαμπρος που πίνει το κινίνο
μέρα και νύχτα, ολιχρονίς, διότι συμφορά του,
του ‘χουνε το κρεβάτι του, δίπλα στην πεθερά του.

Το δίλλημα
Ας τάξω ο κακορίζικος πως δεν σ’ είδα ποτέ μου
κι ένα κερί αυτούμενο εκράτουν κι έσβησέ μου,
είπα κι εγώ σαν μ’ άφησες και πήρες άνδρα γέρο
γιατ’ είχε κάποια χρήματα κι ειλικρινά δεν ξέρω
εάν θα πρέπει να χαρώ που ‘σαι δυστυχισμένη
ή να λυπάμαι πιο πολύ άπιστη αγαπημένη.