Κύριε διευθυντά,
1. Η υπερδεκαετής οικονομική κρίση στη χώρα μας είτε λόγω άσκησης συγκεκριμένου επαγγέλματος, είτε λόγω τόπου, είτε για άλλους ειδικούς λόγους, δεν “άγγιξε” ορισμένους συμπολίτες μας, διαφορετικά δεν δικαιολογείται η συγκαλυμμένη πολεμική τους κατά της μοναδικής κινητοποίησης απλών ανθρώπων για να βελτιώσουν την ισχνή οικονομική τους κατάσταση μέσω πρωτόγνωρων επενδύσεων στις βραχυχρόνιες μισθώσεις ακινήτων τους.
Ομως, η ερημοποίηση αστικών κέντρων, η πολυάνθρωπη φυγή στο εξωτερικό, η μείωση, κατά κοινή ομολογία, κατά τουλάχιστον 25% του ΑΕΠ, η υψηλή ανεργία, η εξοντωτική φορολόγηση, κ.λπ. είναι προβλήματα και θέματα ορατά με γυμνό οφθαλμό και κατανοητά από τον καθένα.
Το “φάρμακο” που επαναλαμβάνεται παπαγαλιστί είναι η “ανάπτυξη”, δίχως φοβάμαι να γίνεται αντιληπτό τι σημαίνει, πώς θα επιτευχθεί, ποια εμπόδια υπάρχουν.
Με τη λέξη αυτή γίνεται αόριστα αναφορά σε επενδύσεις από το εξωτερικό, δίχως να συνεκτιμάται ή να αναφέρεται ποτέ η δύναμη του εγχώριου παράγοντα-επενδυτή, που είναι ο ίδιος ο επί χρόνια δοκιμαζόμενος λαός.
2. Σε προηγούμενες δεκαετίες το ελληνικό κράτος με επιτυχία καλλιέργησε και προώθησε την κουλτούρα της ιδιωτικής αποταμίευσης ως “εργαλείο” οικονομικής ανάπτυξης και όντως υπήρξε ανάπτυξη, έστω στρεβλή, χάριν στις ιδιωτικές αποταμιεύσεις μέσω ειδικής τράπεζας βιομηχανικής ανάπτυξης (ΕΤΒΑ) και με τη στήριξη αναπτυξιακών νόμων.
Στη σύγχρονη Ελλάδα η ανάπτυξη προφανώς στηρίζεται μόνο στους. Σεΐχηδες, και στους μεγάλους κεφαλαιούχους-επενδυτές του εξωτερικού, οι οποίοι… καθεύδουν!!
3. Η αδυναμία του παραπάνω δόγματος (δηλ. της σωτηρίας μας εκ των έξω) αναδεικνύεται από τον επί χρόνια χειμαζόμενο απλό πολίτη, ο οποίος σήμερα διαθέτει μέρος του μικρού σπιτιού του… για επένδυση και, η στάση του αυτή έχει λάβει τη μορφή χιονοστιβάδας (το 2017 στα Χανιά εξυπηρετήθηκαν 60.000, στη Θεσσαλονίκη 80.000 και στη Αθήνα πλέον του 1.000.000 άτομα με το σύστημα του Airbnb), ώστε οι παλιές αντιλήψεις να έχουν κυριολεκτικά ζαλιστεί και με σαθρά και παραπλανητικά επιχειρήματα να αναζητούν εναγώνια τη χαλιναγώγηση αυτού του “ξεσηκωμού”, γιατί… οι γονείς και οι φοιτητές θα στενοχωρηθούν, επειδή δεν θα βρουν εύκολα δωμάτιο να μισθώσουν, είτε γιατί οι θεσμικοί (ξενοδόχοι, κ.λπ.) επιχειρηματίες δεν θα έχουν 100% πληρότητα, είτε γιατί άλλη επαγγελματική τάξη παραπονείται ότι, η αύξηση του τουρισμού με τη βραχύβια μίσθωση δεν επέφερε και αντίστοιχη αύξηση των πωλήσεων τους, γιατί οι επισκέπτες μας είναι χαμηλών εισοδημάτων!!!
Βέβαια, θα ανέμενα να προτείνεται, π.χ. η άμεση ενίσχυση της οικοδομικής δραστηριότητας προκειμένου να αυξηθεί η προσφορά καταλυμάτων και ο εκσυγχρονισμός του marketing των εμπορικών πωλήσεων και της λειτουργίας των καταστημάτων και όχι αντιφατικά να αναφέρεται ότι, αφενός η βραχυχρόνια μίσθωση αποτελεί πλέον ένα από τους πυλώνες της οικονομικής ανάπτυξης και εν ταυτώ αγνοώντας τη μακριά οικονομική υστέρηση να προτείνεται η άμεση φορολόγηση εκείνων που αποδειγμένα, χωρίς τυμπανοκρουσίες και με ίδια μέσα σήμερα κινούν τη σε λήθαργο βρισκόμενη αναπτυξιακή μηχανή της χώρας.
Εν τέλει, όποιοι αποκτούν εισόδημα οφείλουν να πληρώνουν και τους ανάλογους φόρους, αλλά η αυτόθροη και με ίδια μέσα ιδιωτική επένδυση πρέπει να στηριχθεί και όχι να διωχθεί.
4. Καταρχάς, η διαφοροποίηση της φορολογικής κλίμακας αναμφίβολα μπορεί να προωθήσει στόχους πιλοτικής ανάπτυξης τόπων και επιχειρηματικών και λοιπών δραστηριοτήτων. Ομως, σε ελεύθερες κοινωνίες δεν νοείται να αποτελεί μέσο πειθαναγκασμού πολιτών να παραμένουν εγκλωβισμένοι σε ένα τόπο μόνο και μόνο για «να φυλάγουν Θερμοπύλες», όπως υποστηρίζεται ότι, οι κάτοικοι της Παλιάς Πόλης των Χανίων πρέπει να φορολογηθούν με χαμηλότερο συντελεστή, για να παραμείνουν κατοικούντες στην Παλιά Πόλη, γιατί αλλιώς η τελευταία κινδυνεύει να χάσει το χαρακτήρα της(!!), όπως και διαφορετική πρέπει να είναι και η φορολόγηση εκμισθωτών ανάλογα με το είδος της μίσθωσης, δηλ. να είναι χαμηλότερη, αν πρόκειται για μίσθωση σε φοιτητές και σε οικογένειες, ώστε να δημιουργούνται κίνητρα όχι για μισθώσεις βραχείας διάρκειας, αλλά για μισθώσεις μεγάλης διάρκειας, …για να μην ταλαιπωρούνται οι εκμισθωτές με τις μισθώσεις μικρής διάρκειας!!.
Προφανώς γίνεται μια ερασιτεχνική και ανεπίτρεπτη χρησιμοποίηση της φορολογίας ως μέσου επηρεασμού καταστάσεων, αφού σε τέτοιες περιπτώσεις πρέπει να ενθαρρύνεται η επένδυση π.χ. σε φοιτητικές στέγες και σε μέτρα αύξησης της προσφοράς στέγης και όχι σε μέτρα διαστρέβλωσης της αγοράς, συνταγματικής εκτροπής (κατά το Σύνταγμα – άρθρο 4 παρ. 5: «Οι Ελληνες πολίτες συνεισφέρουν χωρίς διακρίσεις στα δημόσια βάρη ανάλογα με τις δυνάμεις τους» και όχι ανάλογα με το αν θα κατοικούν στην Παλιά Πόλη, ή αν θα είναι φοιτητές, η αν θα έχουν οικογένεια.
5. Χρησιμοποιούνται παραδείγματα άλλων χωρών για να καταδειχτεί ότι, πρέπει να ελέγξουμε τη ραγδαία ανάπτυξη της βραχυχρόνιας μίσθωσης (airbnb), όπως αναφέρουν ότι συνέβη στην Ιταλία και στην Ισπανία, και μάλιστα κρίθηκε σκόπιμο να συσταθεί στους πολίτες να μην θεωρούν… ως εισβολείς εκείνους που αυτό τον καιρό κατακλύζουν τον τόπο μας και ζωογονοποιούν την οικονομία μας.
Πρόκειται για ατελέσφορη και οψιγενή αντίληψη που ανατρέχει στην πρώιμη περίοδο της τουριστικής έκρηξης, όταν πράγματι, ιδιαίτερα κάτοικοι απομακρυσμένων περιοχών αντιμετώπιζαν τους «τουρίστες» ως εισβολή στα χωριά και στις παραλίες τους, που διατάρασσαν τη μόνιμη ερημία και ηρεμία τους. Όμως, από τότε έχει κυλήσει πολύ νερό κάτω από το γεφύρι.
Ούτε βέβαια, στον τόπο μας υπάρχει κουλτούρα ξενοφοβίας, όπως υπάρχει σε άλλες κλειστές κοινωνίες, όπου σημειώθηκε η Ιερά Εξέταση και όπου συγκεκριμένος λαός (Εβραίοι) υποχρεώθηκε να μετοικήσει εκτός των τειχών της πόλης. Επίσης, είναι γνωστό ότι στις μέρες μας υπάρχουν χώρες που έκτισαν φράχτες(!!) για να εμποδίσουν την είσοδο ξένων, άστεγων και δεινοπαθούντων λαών. Δεν προσιδιάζουν σε μας τέτοιες συστάσεις.
6. Εν τέλει, αντί η ντόπια κοινωνία να θεωρεί «εισβολέα» τον ξένο επισκέπτη, περίπτωση ατεκμηρίωτη και ανυπόστατη, θα πρέπει τεκμηριωμένα να θεωρήσει τον εαυτό της πρωτοπόρο της λαϊκής αφύπνισης και απελευθέρωσης από τη μέγγενη της οικονομικής κρίσης -ιδιαίτερα στον τόπο μας που έχει πολύτιμες ιστορικές παρακαταθήκες με τις εταιρείες λαϊκής βάσης- και της φωταγώγησης του δρόμου προς στην ανάπτυξη, που ασφαλώς δεν τον βλέπουν πολλοί ιθύνοντες και επαΐοντες, οι οποίοι περί άλλων τυρβάζουν.
Γιάννης Δημ. Σφακιωτάκης,
δικηγόρος
