Στο Πολεμικό Μουσείο της Κωνσταντινούπολης υπάρχει κάποιος χώρος όπου εκτίθενται πάνω στους κοντούς των μερικές ελληνικές σημαίες στρατιωτικών μονάδων από τον πόλεμο της Μικράς Ασίας που προφανώς είχαν περιέλθει στην κατοχή των τουρκικών μονάδων στρατού. Τις εκθέτουν μεν σαν πολεμικά τρόπαια, αλλά δεν παύουν να έχουν μια τιμητική θέση εκεί.
Αν θυμάμαι καλά και στο επεισόδιο στα Ίμια, οι Τούρκοι κατέβασαν την ελληνική σημαία, δεν τη βεβήλωσαν. Τώρα, στο εθνικιστικό ξέσπασμα των γειτόνων μας αυτών αναφέρθηκε ότι θα κατεβάσουν τις ελληνικές σημαίες από τα νησιά που… ανήκουν σε αυτούς και θα μας τις στείλουν με… κούριερ. Δεν αναφέρθηκαν σε προσβολή ή βεβήλωση.
Στην πορεία για την επέτειο του Πολυτεχνείου νεαροί που είχαν συναίσθηση της περιστάσεως κρατούσαν την ελληνική σημαία από τις τέσσερις γωνίες της πορευόμενοι. Ο στρατιώτης που ήταν σκοπός στον ιστό της σημαίας μας, όταν οι Γερμανοί καταλαμβάνοντας την Αθήνα το 1941, κατέβασαν την ελληνική (δεν τη βεβήλωσαν), την πήρε και τυλίγοντάς τη γύρω από το κορμί του πήδηξε στο κενό από την Ακρόπολη. Ο Μανώλης Γλέζος, όταν κατέβασε τη γερμανική σημαία, παρ’ ότι ανήκε σε Ναζί, δεν τη βεβήλωσε, προσπάθησε να υψώσει την ελληνική.
Στους Ολυμπιακούς αγώνες, οι αθλητές μας και κάθε χώρας, σχεδόν, μετά τη νίκη τους θεωρούν υποχρέωση να τιμήσουν τη σημαία και προβαίνουν στον γύρο του θριάμβου τυλίγοντάς τη στο κορμί τους ή έχοντάς την υψωμένη πάνω από το κεφάλι. Η σημαία καλύπτει κάθε Έλληνα, κατά τη διαδρομή στην τελευταία του κατοικία, που έχει προσφέρει στην πατρίδα στα πεδία της τιμής ή της ζωής. Το πρώτο πράγμα που πράττουν διεθνώς οι στρατοί όταν απελευθερώσουν κάποιο έδαφος της πατρίδας τους ή έστω καταλάβουν κάποιο άλλης πατρίδας είναι να υψώσουν τη σημαία, όπως π.χ. οι Σοβιετικοί καταλαμβάνοντας τη μητρόπολη του Ναζισμού το Βερολίνο κ.λπ. κ.λπ.
Το ιερότερο σύμβολο μιας πατρίδας διεθνώς αποτελεί η σημαία της. Βεβήλωση, λοιπόν, της ελληνικής σημαίας στην περίπτωση της γιορτής του Πολυτεχνείου δεν νομίζω να έγινε από νεαρούς Έλληνες, αφού εκεί βρισκόταν και παρείσακτοι ή επιστρατευμένοι αλλοδαποί. Αλλά και η απύθμενη ανοησία που λέχθηκε ότι θα σεβόμαστε μόνο τις σημαίες των δημόσιων κτιρίων, ενώ οι άλλες, όπου και να ’ναι, μπορεί να βεβηλώνονται δεν νομίζω ν’ αντέχει σε κριτική.
Τέλος, οι στρατευόμενοι νέοι ή οι μόνιμοι, των Ενόπλων Δυνάμεων, ορκίζονται: “Να υπερασπίζονται τας σημαίας μέχρι τελευταίας ρανίδας του αίματός των”. Αυτό έπρατταν πάντοτε. Μήπως τώρα είναι καιρός ν’ αλλάξει και αυτός ο όρκος στο σημείο που αναφέρεται η σημαία για να ικανοποιηθούν κάποιοι; Μακρά από τον γράφοντα ο εθνικισμός, γιατί πάντα έχω την αντίληψη του “φοβού τους υπερπατριώτες”.
