ΑΠΟ το κοινό ανακοινωθέν (6-11-18) της συνάντησης κυβέρνησης και Αρχιεπισκοπής Αθηνών, μαθαίνουμε και τα εξής [τα εντός (…) σχόλια είναι δικά μας]:
-«Μετά από έναν πολυετή, αναλυτικό και ειλικρινή διάλογο μεταξύ Πολιτείας και Εκκλησίας, διάλογο ο οποίος διεξήχθη σε κλίμα κατανόησης και σεβασμού, έχουμε σήμερα τη δυνατότητα να προχωρήσουμε σε συναινετικές και αμοιβαία αποδεκτές και επωφελείς πρωτοβουλίες που αφορούν τον εξορθολογισμό των σχέσεων μας.»
(Αξιοσημείωτο είναι ότι μια τέτοια προσέγγιση, με «αμοιβαία αποδεκτές πρωτοβουλίες» δεν είχε γίνει στο παρελθόν από καμιά κυβέρνηση. Πρέπει δε να θεωρήσουμε ευτυχή συγκυρία ότι τη θέση του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος, κατέχει σήμερα ένας σοφός, ικανός δαπραγματευτής και συνετός Ιερώνυμος).
-«Στόχος μας είναι να θέσουμε το πλαίσιο διευθέτησης και επίλυσης ιστορικών εκκρεμοτήτων, αλλά και να ενισχύσουμε την αυτονομία της Ελλαδικής Εκκλησίας έναντι του Ελληνικού Κράτους, αναγνωρίζοντας την προσφορά και τον ιστορικό της ρόλο στη γέννηση και στη διαμόρφωση της ταυτότητάς του…».
(Από ιδρύσεως του Ελληνικού Κράτους η εκκλησιαστική περιουσία ήταν «μη μου άπτου», πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Με την οκταετή κρίση αυτό φάνηκε περισσότερο, παρά τις καλές προθέσεις πολλών Μητροπόλεων. Υπήρχε και υπάρχει η νομοθεσία που θα «διευθετήσει τις ιστορικές εκκρεμότητες». Και μακάρι αυτό να γίνει, τώρα που «βγήκαμε»(;) από τα μνημόνια. Θα είναι προς όφελος όλων).
Ο ΕΣΤΩ ΚΑΙ “ΗΠΙΟΣ” χωρισμός Εκκλησίας – Πολιτείας, έγκειται σε τρία κυρίως θέματα. Στο ότι «Το Ελληνικό Δημόσιο αναγνωρίζει ότι ανέλαβε τη μισθοδοσία του κλήρου, ως με ευρεία έννοια αντάλλαγμα για την εκκλησιαστική περιουσία που απέκτησε», ότι «Το Ελληνικό Δημόσιο και η Εκκλησία αναγνωρίζουν ότι οι κληρικοί δεν θα νοούνται στο εξής ως δημόσιοι υπάλληλοι και ως εκ τούτου διαγράφονται από την Ενιαία Αρχή Πληρωμών» και ότι «Το Ελληνικό Δημόσιο και η Εκκλησία της Ελλάδος αποφασίζουν τη δημιουργία Ταμείου Αξιοποίησης της Εκκλησιαστικής Περιουσίας».
Κι ο πιο καλοπροαίρετος αναγνώστης της συμφωνίας θα αναρωτηθεί, πώς είναι δυνατόν να μιλάμε για “χωρισμό” αφού ουσιαστικά τίποτε δεν αλλάζει. Απλά γίνεται μια “ανταλλαγή” πληρωμών έναντι παραχώρησης περιουσιακών στοιχείων… Κάτι που έπρεπε να είχε γίνει πριν από την κρίση… Αλλά ο χρόνος και το νέο νομικό καθεστώς για την αξιοποίηση της διαθέσιμης εκκλησιαστικής περιουσίας θα δείξουν το πόσο άλλαξαν
-ή θα αλλάξουν- τα πράγματα…
