«Ενα τοπίο δεν είναι όπως το αντιλαμβάνονται μερικοί,
κάποιο, απλώς, σύνολο γης, φυτών και υδάτων.
Είναι η προβολή της ψυχής ενός λαού πάνω στην ύλη».
Οδ. Ελύτης
Η κορφή του βουνού άρχιζε να ξεχωρίζει στο πρωινό ημίφως και το μισοφέγγαρο να γέρνει για να χαθεί σε λίγη ώρα.
Η δοκιμασία των αλλεπάλληλων στροφών, ως αναγκαίο «καθαρτήριο» για την είσοδο στον κόσμο των βουνών, έφτανε στο τέλος της.
Τη συνέχεια θα αναλάμβαναν τα λιγοστά έλατα, τα κυπαρίσσια, τα υψίπεδα, οι ακρώρειες των Λευκών Ορέων και ο μυρωδάτος ιονισμένος αέρας της Μαδάρας!
Σαν μια τελετουργία ιερή που θα μας μυήσει στα μυστικά του πανέμορφου τούτου τόπου, με όλες τις αισθήσεις να χαλαρώνουν καθώς θα περιπλανώνται ελεύθερες στον ορεινό ορίζοντα.
Αφήσαμε στη σκιά ενός δέντρου το αυτοκίνητο και συνεχίσαμε με τα πόδια.
Ανηφορίζοντας, το βουνό αλλάζει χρώμα καθώς ο ήλιος ανασηκώνεται για να το φωτίσει ολόκληρο.
Οι σκιές στο έδαφος μετακινούνται και σκύβοντας το κεφάλι μπορείς να παρακολουθήσεις τη βιαστική ζωή που από ώρα έχει αρχίσει να κινείται ανάμεσα στις πέτρες, μέσα από τις σχισμές τους και κάτω από τα θυμάρια.
Αν κοντοσταθείς κι ατενίσεις τον ανοικτό ορίζοντα, θα εκπλαγείς από τον ατέλειωτο κυματισμό των βουνοκορφών που μοιάζει να πάλλεται μπροστά στα μάτια σου προς κάθε κατεύθυνση.
Ολα τα μαγικά συστατικά της ορεινής φύσης συμπλέκονται αρμονικά εδώ, δημιουργώντας ένα απαράμιλλο περιβάλλον.
Συναντούμε δέντρα κάθε ηλικίας που λιγοστεύουν όσο κερδίζουμε υψόμετρο.
Μερικά είναι αιωνόβια, γέρικα, με χοντρούς κορμούς και πεσμένα κλαδιά.
Αλλα μικρότερα, σα να είναι στην εφηβεία, έχοντας πάρει σχήμα σωστού δέντρου με εντυπωσιακή κορμοστασιά και άλλα μόλις που έχουν γεννηθεί και ξεπροβάλει από το χώμα, εύθραυστα και τρυφερά.
Υπάρχουν όμως και νεκρά δέντρα τριγύρω τους.
Ξέρακες ανίσκιωτοι σε σχηματισμούς πρωτοφανείς, που εξάπτουν κάθε φαντασία.
Κάποιοι πεσμένοι κατά γης, ενώ άλλοι στέκονται όρθιοι κι επιβλητικοί σα γίγαντες δίπλα στα πράσινα δέντρα.
Η ζωή και ο θάνατος παρέα.
Λες και η φύση θέλησε με τον τρόπο αυτό να φτιάξει έναν δικό της συμβολισμό.
Γιατί στα μέρη τούτα σε άλλες εποχές, η γη της Κρήτης «ξεφοβήθηκε το θάνατο» και κατά πως λέει ο Νίκος Καζαντζάκης, τον συνήθισε κι «έμαθε να παίζει και να γελάει μαζί του»!
Με τις σκέψεις αυτές, συνέχισα την ανοδική πορεία στην απότομη πλαγιά.
Κόντευε μεσημέρι όταν έφτασα στην κορφή.
Κάθισα σε μια πέτρα, πήρα μια βαθιά ανάσα, ήπια νερό και προσπάθησα να απαριθμήσω τις μυρωδιές που έφερνε μαζί του το δροσερό αεράκι.
Απέναντί μου οι χωρίς δέντρα δίδυμες κορφές το Κάστρο και το Φανάρι, ένιωθα να με καλούν και να με προκαλούν. Κάτω δεξιά μου ένα βουνό που το λένε «Κακό Καστέλι», μοιάζει με πέτρινη γροθιά που υψώνεται προς τον ουρανό.
Αφού τράβηξα μερικές ακόμη φωτογραφίες, σηκώθηκα κι αποφάσισα να επιστρέψω.
Αρχισα την κάθοδο, περνώντας όσο γίνεται από πιο πολλά σημεία του βουνού που σε κάθε στροφή, μου φαινόταν ξανά σαν κάτι εντελώς διαφορετικό, μοναδικό, και ξεχωριστό.
Αυτή είναι η μαγεία του.
Ολη η φύση είναι μάγεμα, αν την παρατηρήσουμε χωρίς βιασύνη.
Αν βιώσουμε σε βάθος όλο της το μεγαλείο.
Αν την αγαπήσουμε, τη σεβαστούμε και τη διατηρήσουμε ζωντανή.
*καθηγητής φυσικός
