Η συνάντηση Επιστήμης και Τέχνης

Το σημαντικότερο πράγμα που διδάσκει η Επιστήμη είναι ο αντιδογματισμός. Χειρότερος εχθρός των επιστημόνων, η έπαρση και κάποιες φορές η αλαζονεία τους. Όταν πιστέψουν ότι μπορούν να ερμηνεύσουν τα πάντα.
Κάποια πράγματα, τα περισσότερα μάλλον, θα μείνουν αναπάντητα για πάντα. Καλύτερος φίλος – σύμμαχός τους και υπέρτερος της αμφισβήτησης, η αμφιβολία. Εκ του αμφιβάλλω. “Βάλλω” συνεχώς και αμφίπλευρα προς το αντικείμενο για να το γνωρίσω. Τούτο δεν είναι απόφανση. Είναι θεμελιώδης αρχή κάθε Επιστήμης.
Στην μεγάλη κλίμακα, τον ορατό κόσμο, Μαθηματικά και Γλώσσα
οι πυλώνες, και ταυτόχρονα οι πολλαπλασιαστές του αντιδογματισμού, κάθε Επιστήμης.
Τα Μαθηματικά τα ανακαλύψαμε ή τα επινοήσαμε; Μάλλον τα ανακαλύψαμε ως αρμονία του σύμπαντος κόσμου και για να την περιγράψουμε επινοήσαμε την Γλώσσα. Αυτό φαίνεται να προκύπτει από την εσωτερική μαρτυρία της Γλώσσας.
Στον “κβαντικό” κόσμο, τον μικρόκοσμο, υπάρχει αρκετό ενδιαφέρον και πολλά παράδοξα. Θεωρίες πολλές. Ισχύουν μέχρι να καταπέσουν. Όπως και κάθε θεωρία. Ίσως επειδή πρόκειται για τον κόσμο των αοράτων. Κι’ αυτόν τον “κατανοούν”  καλύτερα από τους Φυσικομαθηματικούς, οι Ποιητές. Δηλαδή οι αναγνώστες των αοράτων. Οι μεγάλοι Ποιητές γνωρίζουν και ανώτερα Μαθηματικά και Φυσική. Είναι βέβαιον, για τον κόσμο.
Και το “θείον”; Τι; Ποιός; Και γιατί; Ποιός ξέρει. Ίσως “κάτι” εκεί “έξω”. Ούτε εξωγήινος, ούτε κάποιο ευφυές όν, ούτε παντοκράτορας. Την σχέση μας  με το θείον την προσδιόρισε με σεβασμό ο Αϊνστάιν. Ακριβέστερα όμως και καλύτερα, ο Αισχύλος και ο Σοφοκλής.
Το συνεχές της επιστημονικής αναζήτησης της αλήθειας και παραδόξως ταυτόχρονα το διαρκές έλλειμμα παιδείας. Ίσως λόγω πλεονάσματος τεχνοκρατίας και ελλείμματος τέχνης. Πλεόνασμα οικονομικού κεφαλαίου και έλλειμμα πολιτισμικού, το πρόβλημα. Πολλή επιστήμη, πολλή διανόηση, και λίγη διαδόνηση, λίγη συν-κίνηση από την συνάντηση Επιστήμης και Τέχνης.
Ίσως γιατί η Επιστήμη μετατρέπεται σταδιακά σε υπηρέτρια
της τεχνολογίας και της τεχνοκρατίας.
Μεγάλο ατύχημα η ύπαρξη του ανθρώπου σ’ αυτή τη γής, κατά Νίτσε. Κι αν πάψει να υπάρχει λόγω αυτοκατανάλωσής του εν τέλει, η Γή θα συνεχίσει να περιστρέφεται μόνη της σ’ αυτό το απέραντο βασίλειο της μοναξιάς, δηλαδή της αρμονίας του σύμπαντος κόσμου, αδιάφορη για την ύπαρξή μας ή την ανυπαρξία μας.
Αυτός ο κόσμος δεν έχει ούτε αρχή, ούτε “τέλος”, δηλαδή σκοπό. Έχει ξαναειπωθεί. Μοιάζει με φλόγα που τρεμοσβήνει. Συνεχής αναδιάταξη του τίποτε είναι.
“Από κεί ας ξεκινήσουμε.
Από το τίποτε. Που είναι το πάν.
Για να γίνουμε κάτι.”
Όχι εκεί “έξω”, αλλά πάνω στη γης.
* Ο Παναγιώτης Ι. Κύκλης είναι Χημικός – εκπαιδευτικός