Η συνεχιζόμενη κρίση του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κρήτης

Αξιότιμε κύριε Δήμαρχε της ιστορικής και πνευματικής μας πόλης, θέλω να απευθύνω έκκληση σ’ εσάς και σε όλο το διοικητικό συμβούλιο (όλων των παρατάξεων).
Η έκκλησή μου αφορά την δημιουργική αντιμετώπιση του χρονίζοντος εμφύλιου πολέμου ως  πολιτικό παράδειγμα κατά την άποψη του σύγχρονου ιταλού φιλοσόφου Giorgio Agamben, που είναι διεθνώς γνωστό το έργο του. Αυτός  γράφει  ότι η πολιτική είναι ένα πεδίο που διαπερνάται συνεχώς από ρεύματα έντασης της πολιτικοποίησης και της αποπολιτικοποίησης, της οικογένειας και της πόλης. Ανάμεσα σε αυτές τις αντιτιθέμενες πολιτικότητες, χωρισμένες, αλλά και στενά συνδεδεμένες με την ένταση που δεν   είναι επιλύσιμη.
* * *
Αλλά, η κλασική Ελλάδα είναι ίσως, ο τόπος όπου η ένταση αυτή βρήκε προς στιγμή μια αβέβαιη, πρόσκαιρη ισορροπία στην μετέπειτα πολιτική ιστορία της Δύσης. Η Στάση κατά τον Giorgio Agamben,  αποπολιτικοποιείται η πόλη και μετατρέπεται  σ’ ένα σπίτι ή σε μια οικογένεια που διέπεται από πολλαπλές σχέσεις και από καθαρά οικονομικές λειτουργίες που θα εναλλάσσονται με διαμετρικά αντίθετες φάσεις, όπου καθετί το πολιτικό πρέπει να κινητοποιείται και να πολιτικοποιείται.
Γιατί ανάλογα με το αν επικρατεί η μια ή άλλη τάση, μεταβάλλεται και η λειτουργία μετατόπισης και παίρνει μορφή εμφυλίου πολέμου.
* * *
Είναι όμως πιθανό ότι όσο οι λέξεις «οικογένεια» και «πόλη», «ιδιωτικό» και «δημόσιο» «οικονομία» και «πολιτική» θα έχουν κάποιο έστω και ρευστό νόημα, με τον εμφύλιο, να μην μπορεί να εξαφανιστεί από την πολιτική σκηνή της Δύσης…
Αυτής της Δύσης μέσα στις αρχές της οποίας λειτουργούμε και εμπεριεχόμεθα, από την αρχαιότητα που ήταν εξαναγκασμένη  με την πολιτική αλλαγή, αλλά και με τη βία που την συνοδεύει.
ΟΜΩΣ δεν ΕΒΛΕΠΕ καμμία από τις δύο να κομίζει κάτι εντελώς καινούργιο.
* * *
Αξιότιμε κύριε Δήμαρχε και Δημοτικοί Σύμβουλοι,
επιτρέψτε μου να σας κάνω τούτο το κείμενό μου μια ανοιχτή έκκληση στα «Χανιώτικα Νέα» που τα διαβάζει ο Χανιώτικος λαός, για να σταματήσει η εμφύλια και θεατρική αντιπαλότητα που δημιούργησε η νέα αλλαγή στη θεατρική μας νέα διοίκηση την οποία προσωπικά εκτιμώ, αλλά εν παντί αγωνιώ για την απολυτότητά της.
* * *
Με το γνωστό συνεχές ενδιαφέρον μου εγώ και πριν  από το τέλος του 1964  και πριν την Χούντα  έως σήμερα  πιστεύοντας ακράδαντα ότι σε αυτή τη μεγάλη διαδρομή υπήρξαν πριν τις μεγάλες αντιπαλότητες Θεατρικοπολιτικοί διχασμοί, σε πολλές από τις οποίες συμπαραστάθηκα με ευαισθησία για να γεφυρώνονται τα διεστώτα, τις εμφυλιο-θεατρικές αντιπαλότητες που μας έχουν κυριεύσει.
* * *
Γιατί πέρα από αυτή στη σύγχρονη εποχή των πολλών δημιουργικών συνδυασμών της ηλεκτρονικής κυριαρχίας και της πυρηνικής- υπερ-κυριαρχίας, το νέο management μπορεί να συνδυάσει τη διοικητική ευθύνη του ως προεδρική δομή για να αξιοποιήσει ειδικούς με  προσόντα σε συνεργασία με καλλιτεχνικούς φορείς.
Ιδιαίτερα όταν αυτοί έχουν διεθνείς θεατρικές πανελλήνιες και παγκρήτιες επιτυχίες όπως, ο Μιχάλη Αεράκης χωρίς να τους ισοπεδώνουμε, για να δημιουργούμε  ένα κλίμα εμφύλιας αντιπαλότητας στο θέμα της θεατρικής και πολιτιστικής ζωής που αναφερόμαστε αλλά και σε άλλους θεσμούς και στην κοινωνική και πολιτιστική ζωή στην πόλη.
* * *
Όμως στην κάθε πολιτική εμφυλιότητα ο συγγραφέας της ΣΤΑΣΗΣ AGAMΒEN την θεωρεί ως εμφύλιο πόλεμο με πολιτικό παράδειγμα που διακυβεύεται στη σχέση οίκου και πόλης που είναι η συγκρότηση ενός κλίματος αδιαφορίας, στο οποίο το πολιτικό  ως απολίτικο, με το μέσα και το έξω, που πρέπει να αντιληφθούμε  την πολιτική ως ένα πεδίο, που με τα άκρα του το ένα να είναι ο οίκος και το άλλο η πόλις. Για να συνταυτιστούν με την παγκόσμια ιστορία που είναι ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ, μέσα στην οποία ζούμε καθημερινά με τις πολλές μορφές της…
* * *
Όμως την κάθε τοπική εμφυλιότητα ο συγγραφέας της ΣΤΑΣΗΣ Agamben θεωρεί εμφύλιο πόλεμο και πολιτικό παράδειγμα που διακυβεύεται στη σχέση οίκου και πόλης και είναι η συγκρότηση κάθε στενής αδιαφορίας που εκφράζει το πολιτικό ως απολιτικό.
Με διακύβευμα της πολιτικής όταν η πόλη παρουσιάζεται με την χαοτική της μορφή του οίκου και της πόλης, να κυριαρχεί η εμφυλιότητα και να μη μπορεί να εξαφανίζεται από την πολιτική της Δύσης.
Όμως, η μορφή την οποία έχει προσλάβει σήμερα ο Παγκόσμιος Εμφύλιος Πόλεμος,  η ζωή ως τέτοια γίνεται διακύβευμα της πολιτικής.  Ακριβώς όταν η πόλις με την καθησυχαστική διαδικασία του οίκου – το ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΣΠΙΤΙ ή ο κόσμος στις χώρες της παγκόσμιας οικονομικής διαχείρισης, τότε η ΣΤΑΣΙΣ δεν μπορεί πλέον να τοποθετείται στα μεταξύ οίκου και πόλεως όπου αποκτά τη μορφή του τρόμου.
Τον οποίο τόσο εφιαλτικά βιώνουμε σήμερα όπως και η χώρα μας το αντιμετωπίζει σε πολλά επίπεδα. Παρ’ όλα αυτά  αυτή η διαμάχη κατατείνει  στην προσπάθεια να μεταφερθεί η έδρα του ΔΗΠΕΘΕΚ στο Ηράκλειο, όταν αυτό γεννήθηκε και αναπτύχθηκε στα Χανιά και σ’ αυτά θα μείνει.