Η συνταγή της κοινωνικής απάθειας

Το πιο τραγικό απ’ όλα στη χώρα όπου κανείς πλέον δεν έχει εμπιστοσύνη για το παραμικρό, είναι πως οι πολίτες ενώ δεν έχουν άλλα περιθώρια αντοχής, εντούτοις αποδέχονται σιωπηλά τη μία περικοπή μετά την άλλη, μην περιμένοντας ταυτόχρονα -όπως χαρακτηριστικά εκφράζονται σε όλα τα γκάλοπ και τις δημοσκοπήσεις- την παραμικρή βελτίωση στα οικονομικά της.
Είναι ενδιαφέρον το στοιχείο αυτό, όταν η εξουσία αφήνεται ελεύθερη να κάνει τα δικά της, εδραζόμενη σε μια σαθρή επιχειρηματολογία, που ούτε ένα μικρό παιδί δεν θα την πίστευε. Αυτή η χώρα, που βρίσκεται από καιρό σε δεινή οικονομική κατάσταση, διευθύνεται από κόμματα εξουσίας που ούτως ή άλλως δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ για την πρόοδό της, την ίδια στιγμή που διαλαλούν σε όλους τους τόνους πως στόχος τους ήταν και παραμένει η έξοδος της χώρας από την κρίση, προτείνοντας βέβαια ως ασφαλή συνταγή σε μόνιμη βάση την υπερφορολόγηση των πολιτών.
Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, ότι κάθε μέρα που περνά προστίθεται και μια ακόμη μείωση στους μισθούς από τις αλχημείες στα οικονομικά, αφαίρεση από ’δω – μείωση από ’κει και όλο και κάτι προκύπτει αναφορικά με τις περιλάλητες κρατήσεις. Τις προάλλες είδαμε τους μισθούς να μειώνονται επειδή έτσι αποφασίστηκε πριν από λίγο καιρό. Τα δε μεροκάματα του τρόμου και οι μισθοί της συμφοράς θεωρούνται από την τωρινή κυβέρνηση ανάπτυξη κατά τη διάρκεια των εγκαινίων των όποιων έργων, που μάλλον γίνονται για το θεαθήναι και για την τόνωση της εμπιστοσύνης των πολιτών.
Οι τελευταίοι μάλιστα παρακολουθούν μάλλον απαθείς το όλο σκηνικό, αποστηθίζοντας τη συνταγή μιας κοινωνίας σε αποσύνθεση.