ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΣ, επί χρόνια συνταξιούχος, μου λέει με συγκίνηση: «Σήμερα, με βλέπουν μαθητές που τους είχα “μιτσά” στην προεφηβική ηλικία τους. Ετσι τους θυμάμαι. Μα, τώρα είναι ώριμοι άντρες ή γυναίκες. Δυσκολεύομαι να τους αναγνωρίσω… Με χαιρετούν με ένα χαμόγελο, καμιά φορά με μια θερμή χειραψία -κάτι που το χαίρομαι ιδιαίτερα. Μου λένε την εξέλιξή τους. Νιώθω υπερήφανος για την πρόοδό τους. Τις προάλλες, μάλιστα, ένας άλλος συνάδελφος, μου ευχήθηκε να έχω “ήρεμα χρόνια”! Πολύ όμορφη ευχή, είπα, και πόσο περιζήτητη στην εποχή μας;»
ΠΟΙΟΣ να διαφωνήσει μαζί του; Ναι, το μεγαλύτερο αγαθό για ένα συνταξιούχο που κάτω από αυτές τις βίαιες μεταβολές στην οικονομία και τη ζωή όλων μας, που βλέπει τα παιδιά ή τα εγγόνια του να ξενιτεύονται, που γύρω του ο κόσμος έχει καταρρεύσει, που δεν έχει πια ασφαλιστικό σύστημα, που δεν μπορεί να μπει στη δίνη της ηλεκτρονικής συναλλαγής…, νομίζουμε πως είναι να έχει ήσυχα και ειρηνικά χρόνια, έχοντας βέβαια τακτοποιήσει τα παιδιά του!
ΑΛΛΑ, πόσοι ηλικιωμένοι είναι σ’ αυτή την ευτυχή θέση, να τα έχουν «τακτοποιήσει όλα» και να απολαμβάνουν σήμερα «ήρεμα χρόνια»;
