Ψάχνοντας και εγώ τα αίτια της κρίσης των ανθρώπινων σχέσεων και τους λόγους που κάθε µας σκέψη ή πράξη είναι γεµάτες µε άγχος, φτάνω στο συµπέρασµα, απ’ όσα ακούω και ό,τι βλέπω, ότι δύο πράγµατα κυρίως φταίνε για όλα.
Πρώτα – πρώτα, το ότι οι άνθρωποι αφενός αφήνουν όσα από χτες κουβαλούν πίσω στην πλάτη τους να «βαρύνουν» όσα οι ίδιοι κάνουν σήµερα ή θα κάνουν αύριο και αφετέρου που συγκρίνοντας «πρότυπα» και ανθρώπους ειδωλοποιούν τα µεν, πληγώνουν τους δε. Και δεύτερον, το ότι οι περισσότεροι βιάζονται να ζουν το σήµερα και κοιτούν µονάχα το ατοµικό τους συµφέρον, δίχως να νοιάζονται για το αύριο και το µεθαύριο και αδιαφορώντας για το κοινό καλό και την κοινωνική ηθική…
Ως ηθική, λοιπόν, ας λογαριάσουµε το σύνολο των υποκειµενικών κανόνων που διέπουν τη συµπεριφορά συγκεκριµένων ανθρώπων και των κοινωνιών τους δίχως – είθε!- να τους αγχώνουν ή να τους πιέζουν και ενίοτε διχάζουν τις µε διαφορετικά µεταξύ των µελών τους πρότυπα κοινωνίες.
Την ίδια στιγµή, το µόνο αντικειµενικό στη ζωή µας και ό,τι θα τη βοηθούσε να προκόψει πραγµατικά και θα της έδιωχνε κάθε άγχος, αφού έρθουµε µονοιασµένοι κοντά στους άλλους κατά την κοινωνική µας συµβίωση, είναι ο σεβασµός της ύπαρξης, της αξιοπρέπειας και των δικαιωµάτων όλων των ανθρώπων. Ναι, νοµίζω ότι ο αµοιβαίος σεβασµός θα συµβάλλει τα µέγιστα και στον κοινό µας αγώνα για την αληθινή έξω από τα καθηµερινά δεινά αθανασία της ψυχής των ανθρώπων…
Αθανασία, η νίκη κατά της φθοράς. Αθανασία, η χωρίς τις αλυσίδες του χρόνου ύπαρξη. Αθανασία, η γεµάτη αγάπη και πληρότητα ανθυποστιγµές ζωή. Αθανασία, η σύνθλιψη κάθε εξωτερικής και εσωτερικής πίεσης.
Και καταλήγω ρωτώντας αφού η αθανασία έρχεται, εάν απαλλαγείς από το άγχος των παρόντων και των µελλοντικών, γιατί αφήνουµε το άγχος να µας κυριεύει κάθε στιγµή;
