Η σκέψη της ημέρας: Ανοχή

Αν με ανέχεσαι στα χειρότερα μου, τότε αξίζεις τα καλύτερα μου.
Παρατηρήσεις, σκέψεις, διαπιστώσεις.
Ανοχή δεν σημαίνει αδυναμία ούτε υποτέλεια.
Σημαίνει απλά αποχή από την εμπλοκή. Σημαίνει συνθηκολόγηση και όχι πόλεμο.
Οι χειρότεροι πόλεμοι δεν γίνονται μόνο μεταξύ των κρατών, αλλά μεταξύ των καθημερινών ανθρώπων. Σε όλες τις σχέσεις.
Όλοι έχουμε και τις κακές έως τις χειρότερες στιγμές μας. Η συνύπαρξη είναι δύσκολη.
Μπορούμε να την κάνουμε εύκολη ή τουλάχιστον υποφερτή.
Στις εκρήξεις βίας λεκτικής, ψυχολογικής σωματικής βάζουμε στοπ, γιατί αποβαίνουν επικίνδυνες και μοιραίες. Στις εκρήξεις θυμού και νεύρων για λίγο, και όχι κάθε μέρα, δείχνουμε ανοχή. Που σημαίνει το προσπερνάμε. Δεν το σχολιάζουμε, δεν κρίνουμε. Το συζητάμε σε μια ήρεμη στιγμή.
Πολλές φορές έχουμε ανάγκη να ξεσπάσουμε, να εκτονωθούμε και το κάνουμε σε όποιον άνθρωπο θεωρούμε δικό μας.
Κάποιες φορές, συνήθειες, τρόπος σκέψης, συμπεριφορές, ακόμα και οι ρυθμοί του άλλου μας ενοχλούν· εμείς τον αγκαλιάζουμε και του μιλάμε με αγάπη και ηρεμία. Ο άλλος με μια τέτοια αντιμετώπιση θα μας βγάλει και τα καλύτερα κομμάτια του εαυτού του.
Το καλό και το κακό είναι αδέρφια δίδυμα και κατοικούν μέσα μας. Όταν το κακό το διαχειριζόμαστε με αυτοέλεγχο, αυτοπειθαρχία και αυτοσυγκράτηση δεν είναι επικίνδυνο και καταστροφικό, είναι απλώς οι κακές σύντομες στιγμές μας.
Όπως έλεγε και η μάνα μου «Άντε βρε κορίτσι μου, αυτά είναι σαν τις αρρώστιες που δεν φέρνουν θάνατο, περνάνε». Γι’ αυτό τα προσπερνάμε.
Βέβαια, δεν μιλάμε για ακραίες και αρρωστημένες και επικίνδυνες καταστάσεις.
Εδώ τον λόγο τον έχει η ιατρική επιστήμη. Μιλάμε για τα καθημερινά μας.
Η καθημερινότητα ξεσκεπάζει και αναδεικνύει τον πραγματικό εαυτό μας.
Όποιος με ανέχεται στα χειρότερα μου (κακές στιγμές είναι) αξίζει και τα καλύτερα μου.